Ο μεταρρυθμιστής Αλέξης Τσίπρας;
Αθανάσιος Έλλις
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
Με την ολοκλήρωση και της δεύτερης ψηφοφορίας στο Κοινοβούλιο, η κυβέρνηση καλείται να «τρέξει» ώστε να διασφαλίσει την ταχεία ολοκλήρωση της συμφωνίας για το τρίτο μνημόνιο.
Ο χρόνος πιέζει. Η επερχόμενη αποπληρωμή των ομολόγων της ΕΚΤ, τον Αύγουστο, καθιστά το χρονοδιάγραμμα εξαιρετικά σφιχτό. Το σκηνικό επιδεινώνεται από την απουσία στελεχικού δυναμικού ικανού να φέρει εις πέρας τον ηράκλειο άθλο της απρόσκοπτης ολοκλήρωσης, αλλά και, κυρίως, της εφαρμογής της συμφωνίας.
Ακόμη και αν ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας έκανε τη μεγάλη στροφή προς τον ρεαλισμό που απέτρεψε την άτακτη χρεοκοπία και το Grexit (την οποία, πάντως, ο ίδιος έφερε τόσο πιεστικά στο προσκήνιο, υιοθετώντας την επικίνδυνη τακτική του κ. Βαρουφάκη), είναι σαφές ότι δεν πλαισιώνεται από άτομα του βεληνεκούς που απαιτούν οι συνθήκες.
Ευτυχώς απομάκρυνε ανθρώπους που ζουν σε άλλον κόσμο και οι οποίοι, στην πλειονότητά τους λόγω ιδεολογικών αγκυλώσεων και όχι για ίδιον όφελος, οδηγούσαν τη χώρα στην καταστροφή.
Ομως, αν ο πρόσφατος ανασχηματισμός έγινε υπό την πίεση του χρόνου και έχει πολύ βραχύ ορίζοντα, δεν θα ισχύει το ίδιο και στην περίπτωση που ο κ. Τσίπρας πάει σε εκλογές, τις κερδίσει και ηγηθεί της επόμενης κυβέρνησης. Τότε θα οφείλει να αναζητήσει ικανότερα και καταξιωμένα στελέχη, τα οποία δεν θα προέρχονται απαραίτητα από τους κόλπους του κόμματός του.
Οπως αναφέρουν οι περισσότεροι ξένοι αναλυτές, ο οποιοσδήποτε άλλος πολιτικός θα είχε πέσει, αλλά ο κ. Τσίπρας παραμένει δημοφιλής και μπορεί, αν πραγματικά το θέλει, να γίνει μεταρρυθμιστής. Οι ίδιοι υπογραμμίζουν ότι πριν από έξι μήνες «ενεργούσε προκλητικά και εθνικιστικά, έμοιαζε να είναι ένας ακραίος αριστερός για τον οποίο ο ρεαλισμός ήταν θανάσιμη αμαρτία, αλλά το τελευταίο διάστημα εμφανίστηκε ένας άλλος Αλέξης Τσίπρας», ο οποίος φαίνεται αποφασισμένος να προχωρήσει. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι οι πολίτες τού συγχωρούν τις ανακολουθίες διότι είναι και δικές τους (παρότι οι Ελληνες τάσσονται κατά του μνημονίου, επιθυμούν διακαώς να παραμείνουν στην Ευρωζώνη και την Ε.Ε.).
Οσο για κάποιους καλούς αναγνώστες οι οποίοι σε σχόλιά τους καταλογίζουν στον γράφοντα υπερβολικά ήπια στάση έναντι του «ανθρώπου που κατέστρεψε την Ελλάδα», η απάντηση ενός καλοπροαίρετου παρατηρητή που θέλει το καλό της Ελλάδας πέρα από κόμματα είναι απλή: Οι ευθύνες του κ. Τσίπρα είναι τεράστιες και επισημαίνονται συνεχώς. Ωστόσο, πρώτον, τεράστιες ευθύνες για τη χρεοκοπία της Ελλάδας έχουν επίσης το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ., που κυβέρνησαν επί σαράντα χρόνια, και, δεύτερον, οι υποκειμενικές διαπιστώσεις και προτιμήσεις είναι μεν σεβαστές, αλλά δεν αλλάζουν την αντικειμενική πραγματικότητα, την οποία, παρεμπιπτόντως, επισημαίνουν και τα πιο έγκυρα διεθνή μέσα ενημέρωσης, από την Die Welt και τη FAZ μέχρι τους New York Times και την Corriere della Sera, που μιλούν για ολική μετάλλαξη του Αλέξη Τσίπρα, από έναν ιδεαλιστή ριζοσπάστη σε αποφασισμένο ρεαλιστή, ο οποίος παρά τη μεταστροφή και τα βαριά αντιδημοφιλή μέτρα παραμένει δημοφιλής.
Σε αντίθεση με τους αντιπάλους του, ο Αλέξης Τσίπρας διαθέτει το πλεονέκτημα ότι δεν ήταν μέρος της πολιτικής γενιάς που έφερε τα πράγματα έως εδώ, και αν τολμήσει να συγκρουσθεί με τον κακό εαυτό όλων μας, του ιδίου συμπεριλαμβανομένου, θα μπορούσε να μετεξελιχθεί σε τολμηρό μεταρρυθμιστή. Δεν πρόκειται για υποκειμενική υποστήριξη, αλλά για αντικειμενική καταγραφή της πραγματικότητας. Δεν είναι καθόλου βέβαιον ότι θα το πράξει. Οι αρχικές ενδείξεις είναι αρνητικές. Οι αμφιβολίες μεγάλες. Ωστόσο, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.
