Ένας νέος εθνικός στόχος
ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
Ο ιστορικός του μέλλοντος θα είναι πολύ σκληρός με τα όσα έγιναν στην Ελλάδα τον τελευταίο χρόνο. Τα τραγικά λάθη των εταίρων και δανειστών, η ατολμία του παλαιού πολιτικού προσωπικού και η εγκληματική ανευθυνότητα του νέου κόστισαν πάρα πολύ ακριβά στον τόπο. Είμαστε και ένας λαός που ενθουσιάζεται και παθιάζεται παράφορα, οπότε ήλθε και έδεσε η σούπα της καταστροφής. Ο λογαριασμός είναι πολύ μεγάλος και ακόμη δεν τον έχουμε συνειδητοποιήσει.
Μπορεί, όμως, να είμαστε τυχεροί μέσα στην ατυχία μας; Πιστεύω πως ναι. Ας πάρουμε τα νέα δεδομένα. Ο κ. Τσίπρας ανέβηκε στο «μνημονιακό τρένο». Απαξ και ανέβεις σ’ αυτό, δύσκολα κατεβαίνεις με δική σου βούληση. Ενα σημαντικό κομμάτι της κοινής γνώμης άρχισε να αντιλαμβάνεται πόσο άκρως επικίνδυνα ήταν τα σχέδια επί χάρτου των διαφόρων οπαδών του Plan B. Πέντε χρόνια βομβαρδισμού με θεωρίες συνωμοσίας και mind control θα πάρει καιρό να θεραπευθούν. Και σίγουρα ένας σκληρός πυρήνας συμπατριωτών μας δεν θα πιστέψει την πραγματικότητα αν δεν περάσει όχι μόνο την προθανάτια εμπειρία που ζήσαμε τις τελευταίες εβδομάδες, αλλά και την εμπειρία της επιθανάτιας αγωνίας.
Υπάρχει όμως και μια άλλη παράμετρος. Η Γερμανία, για μία ακόμη φορά, έδειξε ότι δεν μπορεί να χειρισθεί τη δύναμή της. Εχει υποστεί τεράστια ζημιά το κύρος και το προφίλ της από τους χειρισμούς του κ. Σόιμπλε. Δεν το λέμε αυτό μόνο εμείς οι Ελληνες. Αποτελεί κοινό τόπο στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, στον αγγλοσαξονικό κόσμο και στη βερολινέζικη ελίτ που ενδιαφέρεται για το ευρωπαϊκό project. Η Γερμανία εμφανιζόταν έως πρόσφατα ως η διστακτική δύναμη, η χώρα που δεν ήθελε να εμφανίζεται ως κυρίαρχη ηγέτις της Ευρώπης για να μην ξυπνήσει ιστορικές μνήμες και στερεότυπα. Η συμπεριφορά του κ. Σόιμπλε, όσες αφορμές και αν έδωσε η Αθήνα, ξύπνησε ό,τι θέλει να ξεχάσει η ίδια η Γερμανία και να ξεχάσουν οι άλλοι γι’ αυτήν. Χωρίς αμφιβολία θα υπάρξει μία ιστορική διόρθωση, την οποία μπορούμε να εκμεταλλευθούμε αν παίξουμε έξυπνα τα χαρτιά μας.
Αυτό, ωστόσο, προϋποθέτει πως θα πάρουμε απόφαση όλοι μας, από τον κ. Τσίπρα έως τον τελευταίο πολίτη, ότι θα βάλουμε ένα νέο εθνικό στόχο και θα τον πετύχουμε. Τους παλαβούς, αυτούς που θέλουν να μπουν στις βάρκες με τις οποίες έρχονται σε εμάς οι μετανάστες για να κυνηγήσουν το επαναστατικό τους όνειρο, δεν πρόκειται να τους πείσουμε ποτέ. Οι υπόλοιποι, όμως, είμαστε πολλοί, είμαστε η πλειοψηφία.
Ο στόχος πρέπει να είναι διπλός: υλοποιούμε μεταρρυθμίσεις, που ούτως ή άλλως πρέπει να γίνουν, και εξασφαλίζουμε μία γενναία ρύθμιση του χρέους. Γίνεται. Συζητείται τώρα πίσω από κλειστές πόρτες, ακόμη και στο Βερολίνο. Οι εταίροι και δανειστές δεν θα ξανακάνουν το λάθος να θέσουν παράλογους όρους για την επόμενη αξιολόγηση. Οφείλουν, όμως, να είναι ειλικρινείς και σαφείς στην υπόσχεσή τους: «αυτή ακριβώς είναι η ρύθμιση του χρέους, μόλις υλοποιήσετε Α, Β, Γ, Δ, θα την πάρετε». Καθυστερημένος λαός δεν είμαστε. Ανθρωποι σοβαροί να βοηθήσουν σε αυτό το εθνικό project υπάρχουν και θέλουν να προσφέρουν. Το μοντέλο διοικητικής διαχείρισης των Ολυμπιακών Αγώνων μάς δίνει ένα παράδειγμα για το πώς μπορεί να λειτουργήσει το κράτος.
Είπαμε, κάναμε τραγικά λάθη. Τυφλωθήκαμε από τον θυμό μας και πιστέψαμε στις εύκολες, επικίνδυνες δημαγωγικές λύσεις. Μείναμε, όμως, μέσα στην Ευρώπη. Θα είναι τραγικό να μείνουμε πάνω στα ερείπια και να μοιρολογούμε. Θα είναι τραγικό να έχει γίνει τόσο μεγάλη καταστροφή για ένα πείσμα και ένα «πουκάμισο αδειανό». Αυτή η διαλυμένη κοινωνία ψάχνει απεγνωσμένα ένα μικρό όραμα και ένα πειστικό σχέδιο για να νιώσει ότι ξεκολλάει από το τέλμα. Το στοίχημα των μεγάλων μεταρρυθμίσεων με στόχο το χρέος είναι ένα έτοιμο αφήγημα, που ψάχνει τον θίασο που θα το υπηρετήσει...
