Αριστερά χωρίς ιστορικό ρόλο
ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Πιστεύει η μετα-κομμουνιστική αριστερά στην επανάσταση, όπως κάποτε πίστευε η παραδοσιακή κομμουνιστική αριστερά; Πιστεύει στη βίαιη ανατροπή των θεσμών του αστικού κράτους, κοινώς την κοινοβουλευτική δημοκρατία, με στόχο τη δικτατορία του προλεταριάτου, ως πρώτο στάδιο της αταξικής κοινωνίας; Ή μήπως η μετα-κομμουνιστική αριστερά, ενώ έχει αφομοιώσει την παραδοσιακή ρητορεία της κομμουνιστικής παράδοσης, δεν ευαγγελίζεται ούτε την επανάσταση ούτε την αταξική κοινωνία; Και αν δεν ευαγγελίζεται ούτε τη βίαιη ανατροπή του αστικού καθεστώτος ούτε την κατάργηση της εκμετάλλευσης του ανθρώπου από τον άνθρωπο, τότε τι ευαγγελίζεται ως «αριστερά», τι είναι αυτό που τη διακρίνει από την Κεντροαριστερά, φερ’ ειπείν, ή από την Κεντροδεξιά; Αν προσπαθήσουμε να καθαρίσουμε τη ρητορεία της ελληνικής αριστεράς από τους αρχαϊσμούς της, από τον Βελουχιώτη και τη νοσταλγία του Εμφυλίου, τότε τι απομένει στον επιθετικό προσδιορισμό «αριστερός»;
Αρκετά θα μου πείτε. Τουλάχιστον σε επίπεδο ρητορείας. Η νεο-κομμουνιστική αριστερά ξεχωρίζει από την κομμουνιστική διότι μπόρεσε να αφομοιώσει ένα μεγάλο μέρος από το οπλοστάσιο της πολιτικής ορθότητας. Κυρίως τη νεο-γλώσσα της. Δεν υπάρχουν «παράνομοι» μετανάστες αλλά «παράτυποι» μετανάστες. Ολοι οι πολιτισμοί είναι ισότιμοι, και αν τολμήσεις να πεις πως ο Πλάτων είπε κάτι παραπάνω από τον Αφρικανό μάγο που χορεύει για να βρέξει τότε είσαι κατάπτυστος ρατσιστής, δεξιός και βάλε. Ο μεταμοντέρνος σχετικισμός, ισοπεδωτικός όπως όλοι οι σχετικισμοί, αναγνωρίζει ως μόνη αξία την ανοχή απέναντι στο διαφορετικό. Παραγνωρίζοντας, βέβαια, το γεγονός ότι αν αναγνωρίζεις στον άλλον ως μόνη αξία τη διαφορετικότητά του τον υποτιμάς. Η νεο-κομμουνιστική αριστερά είναι εναντίον της παγκοσμιοποίησης, ενώ συγχρόνως είναι εναντίον των συνόρων και των διαφορών. Οξύμωρο; Μα η μεταμοντέρνα σκέψη δεν αναγνωρίζει οξύμωρα. Είναι μετα-σκέψη. Και όπως έλεγε και ο Λιοτάρ, μπορεί να νομίζουμε ότι θα επινοήσουμε μια μετα-σκέψη, όμως θα πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν ότι ενδέχεται να είναι και μη-σκέψη.
Τα παιδιά του ΣΥΡΙΖΑ είναι παιδιά του Βελουχιώτη, της σεξουαλικής απελευθέρωσης, του φεμινισμού και της ελεύθερης χρήσης μπάφου, σε αντίθεση με τους παραδοσιακούς Κνίτες. Τους αρέσουν οι κόκκινες σημαίες, ο Σάκο και ο Βαντσέτι με τη φωνή της Τζόαν Μπαέζ και συγκινούνται εξίσου με το Bella Ciao και τον Παπακωνσταντίνου. De gustibus et de coloribus non disputandum est. Ταυτίζουν τους ταλαίπωρους Πακιστανούς της Ομονοίας με τον μπαρμπα-Θωμά της γνωστής καλύβας, και ζητούν να τον απελευθερώσουν από τη σκλαβιά των ορυζώνων. Ορυζώνες δεν υπάρχουν στην Ομόνοια, όμως αυτό δεν έχει σημασία.
Σημασία έχει ότι και φεμινιστές είναι και πιστεύουν ακράδαντα πως η τέχνη των ΔΗΠΕΘΕ είναι η ανώτατη μορφή πολιτισμού.
Αφελής απορία ψάλτου σεξιστού, δεξιού και αμήχανου. Ακόμη κι αν παραδεχθώ πως ο μαρασμός των ΔΗΠΕΘΕ βύθισε την Ελλάδα σε πολιτιστικό Μεσαίωνα, ποιο είναι το επόμενο βήμα; Ποια είναι η προοπτική που ανοίγει για τη χώρα μου η περίφημη αριστερή πολιτική, που δεν είναι δεξιά διότι είναι αριστερή; Και δεν αναφέρομαι στους συμμορίτες της δραχμής που οραματίζονται ένα περίκλειστο στρατόπεδο για να αναληφθούν στους ουρανούς μαζί με τον μακαρίτη Τσάβες. Αναφέρομαι σε όσους στον ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθούν να υπερασπίζονται την ευρωπαϊκή ύπαρξη της άμοιρης χώρας. Πώς τη θέλουν αυτήν τη χώρα; Πώς βλέπουν τα επόμενα χρόνια; Πού θέλουν να καταλήξουν; Και τι σημαίνει γι’ αυτούς Ευρώπη, εκτός από τις ανοησίες περί μονοπωλίων και συμφερόντων;
Πριν από έναν αιώνα και κάτι δολοφονήθηκε, τέτοιες μέρες περίπου, σε ένα καφενείο της Μονμάρτρης ο Ζαν Ζωρές. Ο σοσιαλισμός του είχε κάποιο άμεσο πολιτικό αντίκρισμα. Ζητούσε ειρήνη σε μια Ευρώπη που ετοιμαζόταν να βυθιστεί στη φρίκη των χαρακωμάτων του Μεγάλου Πολέμου. Ποιο είναι το άμεσο πολιτικό αντίκρισμα της σημερινής αριστερής πολιτικής; Γιατί στο κάτω κάτω η αξία της πολιτικής ένταξης αποτιμάται και από την εξαργύρωσή της στην πραγματικότητα. Τον πολιτισμό δεν τον φτιάχνουν οι αμόρφωτοι θεατράνθρωποι που δηλώνουν αριστεροί, φεμινιστές και αντιρατσιστές. Τον φτιάχνει η καθημερινότητα.
Δεν με ενδιαφέρει η Αριστερά που συγκεντρώνεται στις πλατείες για να υπερασπιστεί έναν εγκληματία, όπως υπήρξε ο Οτσαλάν – έτσι για να μην ξεχνιόμαστε. Δεν με ενδιαφέρει η Αριστερά που θεωρεί πως στόχος της εκπαίδευσης είναι το βόλεμα του μαθητή και όχι οι γνώσεις ή η σκέψη του. Δεν με ενδιαφέρει η Αριστερά των Μπαλτάδων και των Κουράκηδων. Δεν με ενδιαφέρει η Αριστερά που χρησιμοποιεί την πολιτική ορθότητα για να συγκαλύψει τη δυσανεξία που της προκαλεί η ελευθερία της σκέψης. Δεν με ενδιαφέρει η Αριστερά που εκμεταλλεύεται την ελευθερία λόγου της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, αλλά λογοκρίνει κάθε αντίλογο. Σε γενικές γραμμές, μπορώ να πω ότι η Αριστερά δεν με ενδιαφέρει διότι έχασε το ιστορικό της ενδιαφέρον.
Ευλόγως, θα με ρωτήσετε: Αφού δεν σε ενδιαφέρει η Αριστερά, τότε γιατί ασχολείσαι μαζί της; Η απάντηση είναι μάλλον προφανής. Διότι αυτή η Αριστερά, που έχει χάσει το ιστορικό της ενδιαφέρον και μαζί και το πολιτικό της έρμα, είναι κυρίαρχη. Οχι μόνον πολιτικά, επειδή κυβερνά, αλλά και κοινωνικά, κυρίως δε «πνευματικά», στη λεγόμενη πνευματική Ελλάδα. Η χώρα κινδυνεύει να γίνει λαογραφικό μουσείο, όπου θα εκτίθενται διάφορες επαναστατικές ενδυμασίες. Αν αυτό θα το γλιτώσουμε δεν εξαρτάται από την αναχρονιστική αριστερά, αλλά από την ικανότητα των ευρωπαϊκών δυνάμεων να μας κρατήσουν στον σύγχρονο κόσμο.
