Τα μυστικά του βάλτου
ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
Οι λεγόμενες «αντιμνημονιακές» δυνάμεις δημιούργησαν έναν πολιτικό και ιδεολογικό βάλτο. Ανασκαλεύοντας τα υλικά του ελληνικού βυθού, την ακινησία μιας κοινωνίας φοβικής και χωρίς εμπιστοσύνη στον εαυτό της, θόλωσαν τα νερά της επιφάνειας. Η νεοναζιστική Χρυσή Αυγή βρέθηκε να ψηφίζει με τους ριζοσπάστες αριστερούς του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι χρειάστηκαν τους ξενοφοβικούς Ανεξάρτητους Ελληνες για να κυβερνήσουν και να συμμετάσχουν όλοι μαζί στο υπερήφανο ΟΧΙ του δημοψηφίσματος. Μέχρι προχθές, ο βάλτος μπορεί να μύριζε «εθνική κλεισούρα» και απομόνωση, πλην όμως κρατούσε καλά κρυμμένα τα μυστικά του μέσα στις καλαμιές και τα βρύα. Και το μυστικό δεν ήταν τα βατράχια του. Ηταν η δραχμή.
Είχε δίκιο χθες ο Σταύρος Θεοδωράκης, που κατήγγειλε το κόμμα της δραχμής. Αν μη τι άλλο, τις τελευταίες ημέρες ο βάλτος αποκάλυψε τα μυστικά του. Το πολιτικό κουβάρι του αντιμνημονιακού μετώπου έτεκεν το μέτωπο της δραχμής. Θα πρέπει, βέβαια, να αναγνωρίσουμε και στην κ. Κωνσταντοπούλου, και στον κ. Λαφαζάνη, και στους οπαδούς τους, και στη Χρυσή Αυγή, και στον κ. Καμμένο πως βοήθησαν στο ξεκαθάρισμα. Τον άλλον δεν τον αναφέρω, γιατί ο άλλος δεν ενδιαφέρεται ούτε για δραχμή ούτε για ευρώ. Ενδιαφέρεται για τον υπέροχο εαυτό του, τον οποίον είναι βέβαιο πως δεν πρόκειται ποτέ και για τίποτε να αποχωρισθεί.
Το μπουρλέσκ σχέδιο κατάληψης του Νομισματοκοπείου από τις δυνάμεις της Αριστερής Πλατφόρμας, απ’ την άλλη, αναρωτιέμαι μήπως ήταν κάποια λύση. Η ληστεία χρημάτων που ανήκουν στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, μαζί με το σχέδιο σύλληψης του Γιάννη Στουρνάρα, μπορεί να μην είχε τη χάρη του Πίτερ Σέλερς στο «Ποντίκι που βρυχάται», ή του Βιτόριο Γκάσμαν στους «Γενναίους του Μπρανκαλεόνε», ίσως όμως να οδηγούσε σε μια εξομάλυνση των σχέσεών μας με την Ευρωπαϊκή Ενωση. Θα μας κήρυτταν τον πόλεμο, θα τον χάναμε, και δεκαπέντε χρόνια μετά θα ερχόταν η Μέρκελ του μέλλοντός μας, όπως πήγε η σημερινή στο Βελιγράδι, και θα μας υποδεχόταν και πάλι στην Ευρώπη. Θα υπογράφαμε εκ νέου τις συνθήκες, και μπορεί κάποια μέρα να εντασσόμασταν και πάλι στο κοινό μας νόμισμα. Εγώ αστειεύομαι, όμως ο Λαφαζάνης δεν αστειεύεται απ’ ό,τι φαίνεται.
Οπως και δεν αστειεύεται η Ιστορία. Αναλογίζομαι το 1853 με τη στροφή της Ελλάδας προς τη Ρωσία και τον αποκλεισμό του Πειραιά από τους συμμάχους. Αναλογίζομαι το 1897 με τον οθωμανικό στρατό ante Lamiam, επειδή παρακούσαμε τις συμβουλές των συμμάχων. Το τραγικό 1922, το τραγικό 1946, όταν ο Ζαχαριάδης παράκουσε ή παρερμήνευσε ηθελημένα τις εντολές του Στάλιν, το άθλιο καλοκαίρι του 1974, με το ηλίθιο πραξικόπημα στην Κύπρο. Οι νεοκομμουνιστές της δραχμής, σε συνεργασία με τους προγλωσσικούς νεοναζί, ξέρουν, αν μη τι άλλο, πως η ιστορική μνήμη της ελληνικής κοινωνίας δεν πάει πιο βαθιά από τα ξενυχτάδικα της Μυκόνου.
Η παράταξη της δραχμής συσπειρώνει τα τελευταία ρετάλια της μεταπολίτευσης. Η αριστερή παιδούλα μπορεί να έχασε την παρθενία της, όμως, στα μέρη μας, οφείλεις να μετράς και τη χαμένη τιμή της οικογένειας. Είναι ζήτημα εθνικής παράδοσης.
