Το Βερολίνο στα Βαλκάνια
Σταύρος Τζίμας
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
Εν μέσω «ελληνικής φουρτούνας» στην Ευρωζώνη, η καγκελάριος Μέρκελ άφησε για λίγο το Βερολίνο για να περιοδεύσει στα Δυτικά Βαλκάνια. Επισκέφθηκε μέσα σε δύο μέρες Τίρανα, Βελιγράδι και Σεράγεβο, υπογραμμίζοντας, (και) με το ταξίδι αυτό, το αυξημένο ενδιαφέρον της Γερμανίας για την ευαίσθητη αυτή περιοχή. Το παιγνίδι της επιρροής στο ασταθές δυτικό βαλκανικό τόξο βρίσκεται σε εξέλιξη, και η Γερμανία διεκδικεί ρόλο ισχυρού παίκτη. Η Ρωσία, με όχημα την ενέργεια, επιχειρεί να θέσει υπό την «ομπρέλα» της τη Σερβία, η οποία, όμως, με γερμανική υποστήριξη κινείται ήδη σε ευρωπαϊκές ράγες, με στόχο την ένταξή της στην Ε.Ε.
Πέρα από την κοινή ορθόδοξη χριστιανική πίστη, το «σλαβικό αίμα» που ρέει στις φλέβες των δύο λαών, τους μεταξύ τους ιστορικούς δεσμούς, αλλά και τα ενεργειακά συμφέροντα, η Μόσχα εμφανίζεται στο πλευρό των Σέρβων ως ο ισχυρός σύμμαχος στο θέμα του Κοσσόβου, ενώ, κατά τους δυτικούς, ενισχύει υπογείως και τις αυξανόμενες αποσχιστικές τάσεις των Σέρβων της Βοσνίας.
Η Τουρκία αλλά και η Σαουδική Αραβία εργάζονται μεθοδικά με χρήμα και «δούρειο ίππο» τη θρησκεία για τη χειραγώγηση των μουσουλμανικών πληθυσμών και, μέσω αυτής, επιθυμούν εμπλοκή στα πολιτικά και οικονομικά δρώμενα. Ομως οι δυτικοί κάθε άλλο παρά επιθυμούν να δουν Ρώσους και ισλαμιστές να κάνουν «πάρτι» στην «πίσω αυλή» της Ευρώπης. Για Ευρωπαίους και Αμερικανούς, θεωρείται αδιανόητο να ρυμουλκηθούν τα Δυτικά Βαλκάνια στο ρωσικό, ή ακόμα χειρότερα, στο ισλαμικό άρμα, ενώ στο Βερολίνο παρακολουθούν με ανησυχία την ενίσχυση του ρόλου κυρίως της Μόσχας, αλλά και της Τουρκίας.
Η ενσωμάτωση των Δυτικών Βαλκανίων στους ευρωατλαντικούς θεσμούς (ΝΑΤΟ, Ε.Ε.) επελέγη, ως γνωστόν, αμέσως μετά την κατάρρευση της Γιουγκοσλαβίας και τη δημιουργία ανεξάρτητων κρατών, ως η στρατηγική που θα φέρει στη «σίγουρη» αγκαλιά της Δύσης τους λαούς της περιοχής. Στην πορεία, όμως, η όλη διαδικασία «βάλτωσε» εξαιτίας της οικονομικής κρίσης, η απογοήτευση διαδέχτηκε την ελπίδα των ανθρώπων να γίνουν Ευρωπαίοι πολίτες, οι εν υπνώσει εθνικισμοί άρχισαν να «ξυπνούν» και, καθώς το αμερικανικό ενδιαφέρον ατόνησε για γεωπολιτικούς λόγους, το Βερολίνο ανέλαβε, για λογαριασμό των Ευρωπαίων, και των δικών του συμφερόντων βεβαίως, ρόλο leader στην επιχείρηση ενίσχυσης της δυτικής επιρροής.
Προϋπόθεση για να επιταχυνθούν οι διαδικασίες ένταξης των υποψήφιων χωρών αποτελεί η διευθέτηση των επικίνδυνων εκκρεμοτήτων, με σημαντικότερο το πρόβλημα του Κοσσόβου, η επίλυση του οποίου θα εκτονώσει τις ιστορικές εντάσεις μεταξύ Σέρβων και Αλβανών στην περιοχή και θα σταθεροποιήσει τον άξονα Τιράνων-Βελιγραδίου, ή και εκείνο των αποσχιστικών εθνοτικών τάσεων στη Βοσνία. Και, βεβαίως, η προώθηση τολμηρών μεταρρυθμίσεων στην οικονομία, το κράτος και τη δικαιοσύνη, για την πορεία των οποίων η καγκελάριος εμφανίστηκε ικανοποιημένη τόσο στη Σερβία όσο και στην Αλβανία.
