Γαλλική μαγκιά
Αντώνης Πανούτσος
(Πηγή : http://www.protothema.gr)
«Δεν μπορεί κανείς να μου αφαιρέσει το λάδι μου εμένα το ελληνικό. Δεν γουστάρω να πάρω εγχώριο, δεν θέλω να πάρω το κρέας εγχώριο, θέλω να πάρω το ελληνικό, το δικό μου, από το χωριό μου». Μήνυμα υπέρ της ελληνικής και κατά της εγχώριας παραγωγής από την Αντζελα Δημητρίου.
Οσο πιο μεγάλο είναι το μεθύσι, αντίστοιχα μεγάλο είναι και το hangover της επόμενης μέρας. Το δημοψήφισμα ήταν ένα συγκλονιστικό μεθύσι για την κυβέρνηση μέχρι να καταλάβει την επόμενη μέρα ότι είχε διχάσει την Ελλάδα και δεν είχε κερδίσει τίποτα. Την Τρίτη ένα 62% πανηγύριζε επειδή είχε κερδίσει, ένα 38% είχε μπει στο καβούκι του επειδή έχασε και ένα 100% πήγαινε για φούντο.
Κάτι του είπαν, κάτι κατάλαβε και ο Αλέξης Τσίπρας και επιστρέφοντας είχε κατανοήσει ότι την επόμενη Δευτέρα η Ελλάδα θα βρισκόταν εκτός Ευρωπαϊκής Ενωσης, πίσω από την Αλβανία, τα Σκόπια και την Τουρκία που προσπαθούν να γίνουν μέλη. Οτι σε λιγότερο από μία εβδομάδα οι Ελληνες που θα ταξίδευαν στο εξωτερικό θα έπρεπε να περνάνε από τις πύλες εκτός της Συνθήκης του Σένγκεν και δεκάδες χιλιάδες Ελληνες που δουλεύουν στην Ευρώπη θα έπρεπε να πάρουν άδεια εργασίας, να δουλεύουν παράνομα ή να εγκαταλείψουν τη χώρα. Στα χέρια του θα είχε μια οικονομία προσαρμοσμένη στις οικονομίες των ευρωπαϊκών χωρών που θα έπρεπε να λειτουργεί αυτόνομα, εισάγοντας περισσότερα από όσα εξάγει και πληρώνοντας σε πληθωριστικό νόμισμα. Εκτός αν είναι να πάρουμε στα σοβαρά τις διάφορες καμαρωτές παπαριές ότι η Ελλάδα είναι πλούσια σε αγροτικά προϊόντα και μεταλλεύματα.
Το πρώτο βέβαια ισχύει, ενώ το δεύτερο μπορεί να ισχύει αλλά δεν έχουν ανακαλυφθεί λεμονιές που τις φυτεύεις σήμερα και βγάζουν αύριο λεμόνια, ούτε πρόκειται βέβαια κάθε Ελληνας να πάρει από ένα φτυάρι να σκάβει για ουράνιο. Ο Τσίπρας είχε καταλάβει ότι η ελληνική κοινωνία έψαχνε για εχθρούς. Και αν οι Ευρωπαίοι μάς διώχνανε και δεν μπορούσαν να είναι πια εχθροί, το 62% του δημοψηφίσματος θα βολευότανε με το 38%. Το απόγευμα της περασμένης Τρίτης ο Αλέξης Τσίπρας είχε στα χέρια ένα κράτος μουδιασμένο από το κλείσιμο των τραπεζών και την ένταση του δημοψηφίσματος που ακόμα δεν αντιδρούσε. Η αναισθησία, όμως, τελείωνε και οι αντιδράσεις θα ήταν ανεξέλεγκτες.
Την Ελλάδα ήρθε να σώσει για μια ακόμα φορά ένας Γάλλος. Μετά τον Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν το 1974, ο Φρανσουά Ολάντ το 2015, βλέποντας ότι οι Ευρωπαίοι δεν μας εμπιστεύονται πια, ανέλαβε δράση. Επιστράτευσε τον Γάλλο υπουργό Οικονομικών Μισέλ Σαπέν, ο οποίος ανέλαβε από κοινού με το οικονομικό του επιτελείο να χτενίσει και να στείλει τις ελληνικές προτάσεις στον Ντάισελμπλουμ και τους Ευρωπαίους υπουργούς Οικονομικών. Στις 11 το βράδυ της περασμένης Πέμπτης ο εκπρόσωπος του Γιούνκερ ανέβαζε ένα tweet ότι οι προτάσεις είχαν ληφθεί. Μερικά λεπτά αργότερα έκανε το ίδιο ο Ντάισελμπλουμ. Είναι περασμένες 12 της Πέμπτης όταν γράφεται το κείμενο και σε λίγες ώρες θα συνεδριάσει η Βουλή να το επικυρώσει. Είναι ακόμα άγνωστο αν θα γίνει. Αν όμως περάσει και η Ελλάδα μείνει στην Ευρώπη, ο Φρανσουά Ολάντ μπορεί να διαλέξει την πλατεία που θα πάρει το όνομά του. Το team των Γάλλων που δούλεψαν τη συμφωνία μάλλον θα μείνει για πάντα άγνωστο. Τους μάγκες, όμως, δεν τους κάνουν οι μοτοσικλέτες και τα πουκάμισα απ’ έξω αλλά το αποτέλεσμα. Οι Γάλλοι που δούλεψαν χωρίς σταματημό τρεις μέρες θα σφίξουν τις γραβάτες και μια ζωή θα ξέρουν τι έχουν κάνει.
Ο Γιάνης
Το πολυτιμότερο στοιχείο στις διαπραγματεύσεις είναι η εμπιστοσύνη. Οταν άλλα έλεγε στις συνεδριάσεις του Eurogroup και άλλα όταν γύριζε στην Ελλάδα, διέρρεε ότι είχε ηχογραφήσει τις συζητήσεις και ισχυριζόταν ότι είχε συμφωνηθεί «δημιουργική ασάφεια»,
ο Γιάνης Βαρουφάκης ήταν τελειωμένος ως διαπραγματευτής. Το μόνο ερώτημα που παραμένει είναι πώς ο Τσίπρας δεν είχε δει περί τίνος πρόκειται, πράγμα που είχα διαπιστώσει στα πρώτα πέντε λεπτά που ήμασταν μαζί στο Protagon και γιατί δεν τον είχε σουτάρει νωρίτερα, όπως είχα πει στον Σταύρο Θεοδωράκη να κάνει μετά την πρώτη φορά που τον εμφάνισε.
Ο Ευκλείδης
Αντίθετα, ο Γιούκλιντ Τσακαλώτος είναι γύρω στις 5.000 φορές πιο αστός από τον Βαρουφάκη και γι’ αυτό πιο εύκολα αποδεκτός από τους υπουργούς στις Βρυξέλλες. Το τσαλάκα look που έχουν τα ρούχα του είναι στο look scholar του Oxbridge το οποίο, ας μην ξεχνάμε, εκτός από τη Μάργκαρετ Θάτσερ έβγαλε τους Μπάρτζετ και ΜακΛιν.
Οσο για τις μοβ κάλτσες του Γιουκλίντ που εντυπωσίασαν, μπορώ να διαβεβαιώσω ότι αν δύο κάλτσες έχουν το ίδιο ή παρόμοιο χρώμα, για Oxbridge είναι εντάξει.
