Διαλύοντας το clasico...
Του Αντώνη Καρπετόπουλου
(Πηγή : http://www.sport.gr)
Πριν αρχίσει το ματς όλοι οι ουδέτεροι παρατηρητές που είχαν σπεύσει στη Βαρκελώνη μιλούσαν για το πιο πολιτικοποιημένο classico των τελευταίων χρόνων. Ακόμα και οι ανταποκρίσεις των συνήθως μετριοπαθών ρεπόρτερ του BBC μιλούσαν για ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη, πολιτικά φορτισμένη, σχεδόν πρωτόγνωρη.
Δεν υπήρχε ανταπόκριση της προηγούμενες μέρες που να μην υπενθυμίζει ότι απέτυχαν οι διαπραγματεύσεις για το δημοσιονομικό σύμφωνο μεταξύ κεντρικού κράτους και Καταλονίας και ότι η έλλειψη αυτής της συμφωνίας οδήγησε το Δήμο της Βαρκελώνης στα όρια της πτώχευσης. Οι εφημερίδες της Βαρκελώνης θυμήθηκαν ότι ο πατέρας του Σάντρο Ροσέλ, σημερινού προέδρου της Μπάρτσα, έσπασε την προτομή του Φράνκο (!) όταν αυτός πέθανε. Παντού δημοσιεύτηκαν φωτογραφίες που έδειχναν τον Ροσέλ και τον Λα Πόρτα, δηλαδή τους τελευταίους διοικητικούς ηγέτες της Μπάρτσα στα πρόσφατα συλλαλητήρια που είχαν ως αίτημα την αυτονομία της Καταλονίας – το ότι και οι δυο δήλωσαν πως πήραν μέρος σε αυτά χωρίς την θεσμική τους ιδιότητα δεν άλλαξε την ουσία του πράγματος.
Παραμονές του ματς κυκλοφόρησε μια φήμη πως εκτός από τη σημαία της Καταλονίας που 98000 οπαδοί θα σχημάτιζαν στο Καμπ Νου πριν την έναρξη του ματς, θα υπήρχε κι ένα τεράστιο πανό που θα έγραφε ότι η Καταλονία είναι το επόμενο νέο μεγάλο Κράτος της Ευρώπης. Ακόμα και οι παίκτες δεν έμεινα έξω από τις συζητήσεις: ο Πικέ είπε την Παρασκευή σε τοπική τηλεόραση πως αισθάνεται ότι την Κυριακή η Βαρκελώνη θα αναμετρηθεί με την Ισπανία (!), δηλώνοντας μάλιστα και λίγο απαισιόδοξος για την Εθνική ομάδα αφού όπως είπε «πλέον όποιος την αρνηθεί θα δει τη δημοτικότητα του να αυξάνεται κατακόρυφα».
Όχι ότι οι Μαδριλένοι δεν φόρτισαν την ατμόσφαιρα και αυτοί: εφημερίδες της Μαδρίτης έκαναν αφιερώματα στον καταλανικό εθνικισμό συγκρίνοντας τα όσα συμβαίνουν στη Βαρκελώνη με πρακτικές ναζιστικές και οι υπερβολές υπήρξαν τόσο μεγάλες ώστε την Κυριακή η El Mundo Deportivo, ειρωνευόμενη τους Μαδριλένους έγραψε ότι τη Δευτέρα το πρωί θα αποκαλύψουν πως το Χριστό τον σταύρωσαν στην Καταλονία. Το περιοδικό Las Razon κυκλοφόρησε με 27 σελίδες αφιερωμένες στην πολιτικοποίηση του clasico, σημειώνοντας πως αν διεξαχθεί το δημοψήφισμα για την αυτονομία της Καταλονίας και οι εθνικιστές κερδίσουν αυτό το ματς θα είναι το τελευταίο στη Βαρκελώνη στην ιστορία του ισπανικού πρωταθλήματος. Όλο αυτό το παράξενο και σαφώς αντιποδοσφαιρικό κλίμα έφτασε στο πικ του όταν οι οπαδοί της Μπάρτσα τραγούδησαν δυο φορές (!) τον ύμνο της Καταλονίας πριν την έναρξη του ματς: και μετά ανέλαβαν ο Μέσι και ο Ρονάλντο για να ξεχαστούν όλα αυτά και να θυμηθεί η οικουμένη όλη πόσο ωραίο είναι το ποδόσφαιρο!
Δε θυμάμαι στα πολλά χρόνια που βλέπω ποδόσφαιρο μια μονομαχία σαν αυτή αυτών των δυο τυπάδων. Πιθανότατα θα πρέπει να ψάξουμε ιστορίες από τα αμερικάνικα σπορ, όπου οι μονομαχίες δυο μεγάλων υπάρχουν – κυρίως γιατί οι αμερικάνοι δημοσιογράφοι τις δημιουργούν περισσότερο και από το να τις αναδεικνύουν. Στην πραγματικότητα στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο δεν υπήρξε ποτέ κάτι ανάλογο: ποτέ στην ιστορία δεν υπήρξαν δυο μονομάχοι ποδοσφαιριστές με μέγεθος πιθανότατα μεγαλύτερο από αυτό των δυο συλλόγων που εκπροσωπούν και που πιθανότατα να είναι και οι κορυφαίοι της Ευρώπης σήμερα! Ο Μέσι και ο Ρονάλντο, ο Ρονάλντο και ο Μέσι, σκιάζουν πλέον καταλυτικά ακόμα και το ίδιο το clasico: μετέτρεψαν το πολιτικά φορτισμένο τελευταίο από ντέρμπι σε κάθε επίπεδο και ματς φορτισμένο σε παλκοσένικο επίδειξης των προσωπικών τους δεξιοτήτων.
Το ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι ότι η επίδειξη αφορά σχεδόν αποκλειστικά ποδοσφαιρικές ικανότητες και όχι ψυχικά χαρίσματα – πλέον στις μεταξύ τους αναμετρήσεις δεν παρακολουθούμε κάποιου τύπου αρχηγικές εμφανίσεις (με μαγκιές, πίεση στο διαιτητή, φωνές σε συμπαίκτες κτλ), αλλά μένουμε άφωνοι με τα ατομικά τους ποδοσφαιρικά κατορθώματα – τον τρόπο τους να παίζουν ποδόσφαιρο. Οι δυο κατεβαίνουν στο μεγαλύτερο ματς της χρονιάς με σκοπό να κάνουν την καλύτερη προσωπική τους εμφάνιση στη σεζόν, σαν αρτίστες που στόχος τους δεν είναι η νίκη (που στην Τέχνη δεν υπάρχει), αλλά αποκλειστικά το κοινό και ο μαγνητισμός του. Οσο και να είσαι πωρωμένος υπέρ του ενός, εδώ και δυο χρόνια τουλάχιστον είναι αδύνατο να μην εντυπωσιαστείς από τον άλλο – ειδικά σε αυτά τα μοναδικά ματς.
Ο Κριστιάνο σκόραρε για 6ο συνεχόμενο ντέρμπι. Είχε 3 γκολ στις 15 πρώτες αναμετρήσεις του με τη Μπάρτσα και εδώ και δυόμισι χρόνια όπου τη βρει βάζει γκολ! Ο Μέσι έφτασε τα γκολ του Ντι Στέφανο στην ιστορία του clasico. Ο Μουρίνιο κάνει εδώ και δυο χρόνια ότι διαβολιά σκεφτεί άνθρωπος για να τον περιορίσει και αυτός έμαθε να σκοράρει και με χτυπήματα φάουλ, δηλαδή σε στιγμές που υπάρχει μόνο αυτός, το τοίχος κι ο τερματοφύλακας. Ο Μέσι δεν είχε σκοράρει στα τέσσερα τελευταία ραντεβού: χθες γύρισε το ματς ως απόλυτος πρωταγωνιστής.
Ο Ρονάλντο μπορεί κάθε φορά που μιλάνε για τα ελλείμματα του σε προσωπικότητα να κλείνει στόματα θυμίζοντας ότι έχει βουβάνει το Καμπ Νου πιο πολλές φορές στην ιστορία από τον καθένα. Την Κυριακή το βράδυ για το 99% των ΜΜΕ στον κόσμο δεν υπήρχε Μπαρτσελόνα και Ρεάλ: η ισοπαλία ήταν δυο νικητών - του Μέσι και του Ρονάλντο. Είναι εντυπωσιακό ότι και οι δυο στις εθνικές τους κάνουν λιγότερα από τις ομάδες τους. Το παλκοσένικο του Μπάρτσα – Ρεάλ μοιάζει να είναι και για τους δυο ο ουρανός τους.
Ο κόσμος χωρίστηκε πολλές φορές συζητώντας για το εξαιρετικό της αθλητικής και όχι μόνο ιδιοφυίας. Υπήρξαν οι Μπιτλς και οι Στόουνς, ο Σπάσκι και ο Φίσερ, ο Καρπόφ και ο Κασπάροφ, ο Μπόργκ και ο Μακ Ενρόου, ο Λάρι Μπερντ και ο Μάτζικ Τζόνσον, εξ αποστάσεως ο Πελέ και ο Μαραντόνα – υπήρξαν κι άλλοι πολλοί.
Όμως αυτή η σαρωτική ικανότητα επίδειξης του Μέσι και του Ρονάλντο στις μεταξύ τους αναμετρήσεις είναι κάτι σχεδόν εξώκοσμο: εδώ δεν ψάχνουμε το νούμερο 1, αλλά έχουμε δυο που έχουν ξεφύγει και που ειδικά ο ένας απέναντι στον άλλο μαγεύει σαν να είναι η παρουσία του άλλου το δικό του προσωπικό κίνητρο. Κάτι σαν τον Ντε Νίρο και τον Πατσίνο όταν βρέθηκαν στο «Heat» καθήλωσαν τόσο τον κόσμο με τις ερμηνείες τους ώστε η ταινία στο μυαλό όλων δεν έχει άλλους συντελεστές: έπαιξαν αυτοί, μόνοι τους…
