Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για τον Κώστα Κατσουράνη

Λέγε με παλιόπαιδο, λέγε με αλήτη...

Του Αντώνη Καρπετόπουλου

(Πηγή : http://www.sport.gr)

Δεν νομίζω να υπήρχε άνθρωπος που να πίστευε ότι ο Σάντος δεν θα καλέσει τον Κατσουράνη στην Εθνική γιατί ο Παναθηναϊκός τον έθεσε εκτός ομάδας.
Ακόμα κι αν ο Κατσουράνης ήταν πέντε μήνες άνεργος και απροπόνητος, ο ομοσπονδιακός θα τον ήθελε δίπλα του. Όχι μόνο γιατί είναι καλός παίκτης, αλλά και γιατί η βαρύτητα της παρουσία του είναι καθοριστική.  

Είναι τόσο παλιόπαιδο ο Κώστας Κατσουράνης; Εξαρτάται τι περιεχόμενο δίνουμε στις λέξεις. Αν π.χ παλιόπαιδο είναι κάποιος με προσωπικότητα, κάποιος που έχει φωνή και δεν κρύβεται, κάποιος που δεν έχει κανένα πρόβλημα να τσακωθεί με όλο τον κόσμο για το δίκιο του, ναι ο Κατσουράνης είναι παλιόπαιδο. Δεν είναι από αυτούς που τους βρίζουν και σκύβουν το κεφάλι, δεν θεωρεί ότι η σιωπή στα αποδυτήρια είναι αρετή, δεν πιστεύει ότι οι ποδοσφαιριστές πρέπει να μην έχουν άποψη και να φέρονται σαν στρατιωτάκια. Επιβάλει τη γνώμη του; Θα `λεγα ότι έχει γνώμη κι αυτό στο ποδόσφαιρο μας δεν είναι πολύ συνηθισμένο: αυτοί που δεν έχουν γιατί αδιαφορούν ή γιατί δεν καταλαβαίνουν τι τους γίνεται, είναι στις ομάδες πάντα περισσότεροι.

Οι πιο πολλοί προπονητές που συνεργάστηκαν με τον Κατσουράνη αυτό το θεωρούσαν προσόν του, του ζητούσαν δηλαδή να βάζει καμιά φωνή στους μικρότερους και κυρίως να επιβάλει τη θέση του: να τους πείθει π.χ ότι ο αντίπαλος δεν είναι τόσο δυνατός, ότι το παιγνίδι μπορεί να γυρίσει, ότι αν όλοι προσπαθήσουν παραπάνω δεν έχει χαθεί τίποτα. Υπάρχει μια σκηνή που είναι όλη η καριέρα του Κατσουράνη. Η Εθνική μας παίζει με την Νιγηρία στο παγκόσμιο της Νότιας Αφρικής. Στο ημίχρονο ο Κατσουράνης μαζεύει στη σέντρα 4-5 συμπαίκτες και τους δίνει οδηγίες: κανονικά. Κάνει νεύματα για το που πρέπει να πάνε να παίξουν, τους δυο τους εμψυχώνει και αν θυμάμαι καλά του Σαλπιγγίδη του κάνει και τη χαρακτηριστική κίνηση ότι πρέπει να συγκλίνει και να πατάει περιοχή. Τον ακούν όλοι στωικά. Όχι σαν προπονητή, όπως κακώς τον κατηγορούν ότι συμπεριφέρεται, αλλά ως αρχηγό. Γιατί αυτό ήταν πάντα ο Κατσουράνης: αρχηγός. Προπονητής δεν θέλει να γίνει και μάλλον δεν θα γίνει και ποτέ.

Αυτό που ο κόσμος δεν έχει καταλάβει είναι ότι ο Κατσουράνης μεγάλωσε έχοντας δίπλα του κάποια «τέρατα» τα οποία και τον έμαθαν πως πρέπει να λειτουργεί. Από το Ζαγοράκη έμαθε να είναι ευθύς, από το Νικολαϊδη να προσέχει τους φίλους του, από το Δέλλα το να λέει τη γνώμη του. Είναι καλό παιδί; Δεν τον έχω συναναστραφεί για να ξέρω, αλλά δεν έχει καμία σημασία: ποτέ δεν διάλεξα οδοντίατρο ρωτώντας αν καπνίζει και ποτέ δεν εμπιστεύθηκα δικηγόρο γιατί μου είπαν ότι κοιμάται νωρίς. Προφανώς αν στον Παναθηναϊκό ήθελαν ένα γελωτοποιό ο άνθρωπος δεν κάνει. Επίσης δεν είναι καλός και στο ρόλο του ρουφιάνου της διοίκησης και δεν θα έβγαινε με τον Αλαφούζου για φαγητό. Είναι επίσης σκληρός διαπραγματευτής, κάνει καλά συμβόλαια, κι αυτό στ αφεντικά δεν αρέσει και πολύ: πρόβλημά τους όμως.

Είναι καλός παίκτης; Εδώ οι γνώμες διίστανται. Για τον Ρεχάγκελ και τον Σάντος είναι ο καλύτερος Έλληνας ποδοσφαιριστής γιατί παίζει σε τρεις – τέσσερις θέσεις. Ο Τεν Κάτε τον έλεγε «προπονητή μέσα στο γήπεδο» και του έδινε απόλυτη ελευθερία. Ο Νιόπλιας ισχυρίζονταν πως στα μετόπισθεν είναι πλέον καλύτερος, αφού έχει σίγουρες πάσες και ξέρει να διαβάζει τις φάσεις. Άλλοι πάλι, ισχυρίζονται ότι «παίζει με το στόμα», δηλαδή ότι περισσότερο μιλάει παρά τρέχει. Ο Βέλιτς π. χ τον θεωρεί «τεμπέλη». Εγώ λέω ότι έχει και αρετές και μειονεκτήματα και ότι δουλειά ενός καλού προπονητή είναι να παίρνει από αυτόν ό,τι καλύτερο έχει: ο Ρεχάγκελ θεωρεί ότι ο Κατσουράνης ήταν το κλειδί στην αμυντική διάταξη της ομάδας που έκανε το θαύμα το 2004, ο Σάντος τον θεωρεί πλέι μέικερ, ο Τεν Κάτε πήρε από αυτόν 8 γκολ σε ένα γύρο και νίκες που έδωσαν το πρωτάθλημα. Είναι αργός, αλλά σοφός: προφανώς, αν έχεις μια μεσαία γραμμή με τρεις σαν αυτόν, δουλειά δεν γίνεται, αλλά σε μια μεσαία γραμμή με τρεις γρήγορους παίκτες η δική του ποδοσφαιρική εξυπνάδα μπορεί να κάνει τη διαφορά. Αργοί χαφ ήταν κι ο Ρεδόνδο, ο Ντίνο Μπάτζιο, ο Ραϊ, ο Μπάλακ, ο Μπουρουσάγκα. Αργοί είναι σήμερα ο Κάριγκ, ο Τσάμπι Αλόνσο, ο Μοντολίβο, ο Γκαρσία στο όνομα του οποίου στον ΠΑΟΚ προσεύχονται, ο Ορμπάιθ που στον Ολυμπιακό νοσταλγούν. Το θέμα είναι τους παίκτες να ξέρεις να τους χρησιμοποιείς – όλοι μπορεί να είναι χρήσιμοι.     

Είχε πρόβλημα ο Φερέιρα με τη συμπεριφορά του; Λένε ότι θύμωσε μαζί του γιατί πήρε μια κόκκινη κάρτα με τον ΠΑΣ ενώ ήταν αρχηγός. Ο θυμός του Πορτογάλου πρέπει να είναι μεγαλύτερος από εκείνον του Αχιλλέα: από το ματς εκείνο πέρασε περίπου ένας μήνας. Προφανώς ο Φερέιρα ανακάλυψε φέτος ότι ο αρχηγός της ομάδας είναι κακό παιδί: πέρυσι, όταν μετά τους αποκλεισμούς από τη Μακάμπι και την Οντένσε ο Κατσουράνης τον είχε στηρίξει δημόσια (μόνος αυτός γιατί όλοι οι άλλοι κρύβονταν…), ο Φερέιρα πρόβλημα δεν θυμάμαι να είχε: δε θυμάμαι π.χ να έχει κάνει μια δήλωση του τύπου «ο κύριος Κατσουράνης δεν επιτρέπεται να κρίνει την προπόνησή μου», όταν ο Κατσουράνης ορκίζονταν ότι στις προπονήσεις γίνεται καλή δουλειά. Το ότι πήρε δημόσια θέση υπέρ του προπονητή μετά τους πιο ντροπιαστικούς αποκλεισμούς στην Ευρώπη στην ιστορία του Παναθηναϊκού, είναι για τον Πορτογάλο μάλλον αυτονόητο. Δεν τον κατηγορώ – ουδείς αχαριστότερος του ευεργετηθέντος.

Είναι ωραίο ότι όλοι θυμόμαστε με ποιους ο Κατσουράνης μάλωσε σε δεκαπέντε χρόνια καριέρας. Θυμόμαστε τον Γκέκα και το Τζόρβα ή ακόμα και τον καυγά του με το Λουιζάο. Θυμόμαστε ότι κάποτε έβαλε χέρι στο Γκοβού, θυμόμαστε και τις προβοκατόρικες ερωτήσεις του Σιμάο στο Φερέιρα για το ποιος είναι ο προπονητής του ΠΑΟ.  Αλλά δεν θυμόμαστε ότι στήριξε τον Καρνέζη, ότι υπήρξε ασπίδα προστασίας για τον Παπασταθόπουλο, ότι κάποτε ήταν ένας από τους δυο τρεις που έπεισαν τον παίκτη Νικολαϊδη να μείνει στην ΑΕΚ και το Νικολαϊδη παράγοντα να μην τα παρατήσει. Δε θυμόμαστε ότι επέβαλε με τον τρόπο του σε όλους τους ρεπόρτερ της Εθνικής να είναι προσεχτικοί στα σχόλια τους για τον Σαμαρά και τον Παπαδόπουλο και να κρίνουν με επιείκεια το Σάντος στις πρώτες του μέρες π.χ. Δεν τα θυμόμαστε γιατί όλα αυτά ανάθεμα κι αν ποτέ τα πρόβαλε κάποιος ρεπόρτερ. Οι καυγάδες βλέπετε είναι πιασάρικοι, τα καλά όχι. 

Το πιο αστείο στην ιστορία είναι ότι ο Κατσουράνης ήταν λέει κακή επιρροή για τα νέα παιδιά του ΠΑΟ: εδώ πραγματικά γελάνε όλοι! Το να το λέει αυτό η διοίκηση που έδιωξε τον Καραγκούνη είναι τουλάχιστον αχαρακτήριστο: αν κάτι έχουν δει τα νέα παιδιά από τον Αλαφούζο, είναι το πόσο δεν σεβάστηκε την τελευταία σημαία του Παναθηναϊκού. Η ιστορία είναι συνήθως δίκαιη με όλους: στην περίπτωση του Κατσουράνη θα γράψει ότι είναι πρωταθλητής Ευρώπης, γύρισε από το εξωτερικό και πήρε ένα νταμπλ με τον Παναθηναϊκό, δεν είχε πρόβλημα να τσακωθεί με τον καθένα, αλλά όλοι οι καλοί προπονητές με τους οποίους συνεργάστηκε, ξεκινούσαν την ομάδα από αυτόν. Είμαι περίεργος τι θα γράψει η ιστορία για όσους στον ΠΑΟ φέρθηκαν και σε αυτόν απαράδεκτα…