Ο Βρούτσης, η βούρτσα και οι πραγματικές μεταρρυθμίσεις
Tου Στέφανου Κασιμάτη
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Μου λένε κάποιες φίλες μου ότι τα stylish σκισίματα στο καλσόν είναι μόδα - ανάλογη, υποθέτω, των περίτεχνα σκισμένων τζιν, που είναι μάλιστα ακριβότερα από τα κανονικά.
Παρ’ όλα αυτά, επειδή προφανώς τοιαύτη μόδα απάδει της αξιοπρεπείας του υπουργικού αξιώματος, θα συνιστούσα με όλο το θάρρος στον υπουργό Εργασίας να προσέχει μην του φύγει κανένας πόντος όταν χαρακτηρίζει «μεταρρυθμιστικό άλμα»(!) την υποχρεωτική δήλωση σε συμβολαιογράφο, έναντι αντιτίμου 40 - 50 ευρώ, κάθε αλλαγής οικογενειακής κατάστασης - μέτρο το οποίο προτίθεται να θεσπίσει το υπουργείο Εργασίας.
Είναι κρίμα γιατί ο Γιάννης Βρούτσης -ο υπουργός με το διαπεραστικό βλέμμα, που σε κάνει ασυναίσθητα να κρατάς μια απόσταση τουλάχιστον δύο μέτρων από το σεπτό πρόσωπό του- είχε παρουσιάσει ενδείξεις σοβαρότητος στις αρχές της υπουργίας του. Τώρα μοιάζει να μπερδεύει, ούτως ειπείν, τη βούρτσα με άλλες ομόηχες λέξεις, όλως διαφορετικής σημασίας. Ισχυριζόμενος ότι το μέτρο που εισηγείται συνιστά «μεταρρυθμιστικό άλμα», ο υπουργός είτε σκοπίμως παραπλανά την κοινή γνώμη είτε δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει μεταρρύθμιση. (Τείνω προς το δεύτερο, διότι το ήθος του θέλω να πιστεύω ότι είναι ανεπίληπτο...)
Το συγκεκριμένο μέτρο μεταφέρει στον πολίτη το κόστος ενός έργου το οποίο υποτίθεται ότι έχει αναληφθεί από το κράτος -διά των ληξιαρχείων- και για το οποίο ο πολίτης ήδη πληρώνει μέσω των φόρων του. Με το «μεταρρυθμιστικό άλμα» του κ. Βρούτση ο πολίτης θα το πληρώνει και δεύτερη φορά: ό,τι δηλαδή συμβαίνει εδώ και πολλά χρόνια με τη δημόσια παιδεία και τη δημόσια υγεία. Εύγε! Δεδομένου, δε, ότι στην Ελλάδα φόρους δεν πληρώνουν όσοι θα έπρεπε, αλλά ως επί το πλείστον όσοι δεν έχουν τη δυνατότητα να αποφύγουν τη φορολόγησή τους, δηλαδή οι μισθωτοί, το άλμα του ο μεταρρυθμιστής Ι. Βρούτσης το κάνει επάνω στην καμπούρα των κορόιδων και των εντίμων. Και πάλι εύγε!
Πραγματική «μεταρρύθμιση» θα είχαμε αν ο κ. Βρούτσης έβρισκε έναν τρόπο, ώστε το έργο, για το οποίο στο μέλλον θα καλούνται να πληρώνουν επιπλέον οι φορολογούμενοι, να παράγεται από τις δημόσιες υπηρεσίες που ήδη υπάρχουν για τον σκοπό αυτόν. Στην περίπτωση τώρα όπου ο υπουργός διαπίστωνε ότι οι δημόσιες υπηρεσίες αδυνατούν να ανταποκριθούν και, επομένως, η παραχώρηση του έργου στους ιδιώτες (outsourcing) ήταν ο μόνος τρόπος για να γίνει η δουλειά, θα μπορούσε να μιλάει ακόμη και για «μεταρρυθμιστικό άλμα», υπό την προϋπόθεση όμως ότι θα καταργούσε τις άχρηστες υπηρεσίες, ώστε τα χρήματα του φορολογουμένου να διοχετεύονται σε άλλες, χρήσιμες για τους πολίτες υπηρεσίες και να μην σπαταλώνται σε άχρηστες θέσεις εργασίας. Ομως και δημόσιο και outsourcing για το ίδιο έργο, συγγνώμη κ. Βρούτση μας, αλλά είναι κοροϊδία!
Δεν είναι όμως όλα μαύρα από το μέτωπο της προσπάθειας για τον εξορθολογισμό της λειτουργίας του κράτους. Την ερχομένη Τετάρτη, φέρ’ ειπείν, ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας Μ. Σαλμάς ανακοινώνει, επιτέλους, το δελτίο τιμών φαρμάκων: πρόκειται για τον κατάλογο με τις τιμές στις οποίες το κράτος θα προμηθεύεται 12.000 φαρμακευτικά σκευάσματα. Μαθαίνω ότι η εξοικονόμηση πόρων είναι ύψους 400 εκατ. και ότι, επίσης, τα πρωτότυπα (on patent) φάρμακα που περιλαμβάνει μειώνονται από τα 1.400 στα 650.
Η εξοικονόμηση επιτυγχάνεται όχι επειδή ο αρμόδιος υπουργός ενεπνεύσθη κάποιον πρωτότυπο τρόπο για τον εξορθολογισμό της τεράστιας δαπάνης, αλλά επειδή εφάρμοσε σωστά τον υπάρχοντα νόμο και αξιοποίησε τους υπάρχοντες θεσμούς. Συγκεκριμένα, το έργο της εξεύρεσης του μέσου όρου των τριών χαμηλότερων τιμών στην Ε.Ε. γίνεται πλέον διά της προσβάσεως στη βάση δεδομένων Euripid της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (την αξιοποίηση της οποίας -άγνωστο γιατί- το υπουργείο δεν είχε επιδιώξει ώς τώρα) και υπό την εποπτεία ομάδας εργασίας του Εθνικού Οργανισμού Φαρμάκων. Τι ίσχυε ώς τώρα; Την πολύπλοκη αυτή διαδικασία είχε αναλάβει να φέρνει εις πέρας ένας άνθρωπος, εγκατεστημένος σε ένα γραφειάκι του υπουργείου: μόνος του έβρισκε τη διαφορετική ονομασία κάθε σκευάσματος, το ποσοστό του ΦΠΑ και το ποσοστό κέρδους του φαρμακοποιού ανά χώρα· και ό,τι όριζε αυτός ως μέσο όρο αυτό δεχόταν το κράτος. Χωρίς ίχνος μομφής για το συγκεκριμένο πρόσωπο, αυτή η διαδικασία ήταν αδιαφανής. Τώρα, δεν ξέρω αν αυτό που περιγράφω παραπάνω λέγεται «μεταρρύθμιση» ούτε αν είναι μικρή ή μεγάλη. Μου αρκεί ότι αξιοποιεί τις υπάρχουσες δυνατότητες και ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του κοινού νου...
