Ένας πρόεδρος, μία κρίση, ένα τηλεοπτικό μάθημα
ΖΕΖΑ ΖΗΚΟΥ
(Πηγή : http://news.kathimerini.gr)
Από την Τετάρτη το βράδυ, οι Δημοκρατικοί παλεύουν με την απελπισία και την απογοήτευση. Θα μπορούσε ο πρόεδρος στο ντιμπέιτ να είχε φανεί πιο δυνατός και ικανότερος να αντικρούσει τη χρήση παραπλανητικών στοιχείων και τις ατάκες του Ρόμνεϊ.
Ακόμη και στελέχη του Δημοκρατικού Κόμματος εξέφρασαν τον θαυμασμό τους για την επιθετική ρητορική του Μιτ Ρόμνεϊ και την έκπληξή τους για το απολογητικό ύφος του Ομπάμα. Μήπως είναι άδικο, όμως, να νιώθουν τόση απογοήτευση, αναρωτιέμαι. Είναι ήττα να μη γίνεσαι επιθετικός και να μην παραφθείρεις ή στρεβλώνεις το έργο του άλλου; Είναι ήττα να αρνείσαι τον λαϊκισμό του αντιπάλου; Μοιάζει σαν ήττα, όμως, ακόμα και για όλους αυτούς που βλέπουν την ποιότητα του Ομπάμα.
Ο Ομπάμα έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε για να βγάλει την Αμερική από την κακοτυχία των πολέμων και της οικονομικής κρίσης, και αυτό το ξέρει ο λαός. Σκέψου τη μυστικιστική, εθνικιστική, απομονωτική δεξιά που εκφράζει ο Ρόμνεϊ. Ναι, λέει μια άλλη φωνή, παραείναι άνετος –περισσότερο ένα απατηλό κατασκεύασμα, παρά σάρκα και αίμα, άδειο σκεύος ενός παρεξηγημένου ιδεαλισμού–, ένας άνδρας που σηκώνει ψηλά το πιγούνι του όταν μιλάει. Οι φωνές πάνε και έρχονται, αλλά η απογοήτευση επιμένει. Η αίσθηση που έδωσε στο ντιμπέιτ είναι επίπεδη και όχι τόσο αυθεντική. Ο Ομπάμα απέτυχε σε αυτή την πρώτη κρίσιμη δοκιμασία.
Οι Δημοκρατικοί είναι σήμερα αδύναμοι, δεν έχουν στόχους ούτε ιδεολογία, κι έτσι οι προοδευτικές θέσεις δεν διατυπώνονται πια από κανέναν. Αν κάποιος τις υποστήριζε, η Αμερική θα τις δεχόταν, θα τις έκανε δικές της. Το χειρότερο απ’ όλα, όμως, είναι ότι ο μόνος που διαπνέεται από πραγματικό πάθος είναι ο Ρόμνεϊ. Ο Ομπάμα, από την πλευρά του, μοιάζει να στέκεται έξω από τα κυρίαρχα ρεύματα. Αν ήταν ένας φυσιολογικός πρόεδρος θα είχε επιτεθεί στους Ρεπουμπλικανούς από την επομένη της ορκωμοσίας του. Αλλά εκείνος προσπάθησε να τους εξευμενίσει.
Το 2008 ο Ομπάμα προκαλούσε αντικαθεστωτικό ρίγος. Ηταν ένας μαύρος πολιτικός που μαχόταν να υπερκεράσει τις προκαταλήψεις και να κερδίσει το ανώτατο αξίωμα. Ηταν ένα ελιτίστικο προϊόν των αμερικανικών ελιτίστικων σχολείων, ένας πολιτικός που έχτισε την εικόνα του με μεγάλη ευφυΐα, αλλά δείχνει ελάχιστο ενδιαφέρον τώρα. Παράδοξο. Είναι πολλοί αυτοί που πιστεύουν ότι ο πρόεδρος έχει τόσο μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, ώστε, για παράδειγμα, δυσκολεύεται να περιγράψει το έργο του. Η προεκλογική εκστρατεία του Ομπάμα το 2008 χαρακτηρίστηκε από τόλμη. Μόνο αυτή θα τον βοηθήσει να επανεκλεγεί το 2012. Και να παραδεχθεί ότι η απογοήτευση δεν είναι προϊόν παραπλάνησης αλλά λογικής.
Ο Τζόναθαν Αλτερ έγραψε ένα βιβλίο για το πρώτο έτος της προεδρίας του Μπαράκ Ομπάμα, το οποίο ονομάζεται «Η υπόσχεση». Ο συγκεκριμένος τίτλος είναι τόσο καλός διότι λειτουργεί σε τόσο πολλά επίπεδα. Για παράδειγμα, η καριέρα του Ομπάμα έχει χαρακτηριστεί από μια μόνιμη υπόσχεση, ότι –όπως έχει δηλώσει πολλές φορές– βρίσκεται στα πρόθυρα να πράξει κάτι σημαντικό για την κατάσταση του εθνικού χρέους. Ξεκίνησε να πραγματοποιεί τη συγκεκριμένη υπόσχεση όταν ήταν ακόμη στη Γερουσία. Στο βιβλίο του «The Audacity of Hope», που είχε δημοσιευτεί το 2006, εξέφρασε την ανησυχία του για τα «βουνά του χρέους» που προκλήθηκαν από τα ετήσια ελλείμματα προϋπολογισμού ύψους τότε μόνο 300 δισ. δολαρίων! Οταν εξελέγη τον Νοέμβριο του 2008, είχε υπογραμμίσει ότι η ώρα για την ανάληψη δράσης κατά του χρέους είναι τώρα. «Αυτό που κάναμε ήταν να κλωτσάμε τον τενεκέ στον δρόμο», τόνιζε στη Washington Post. «Πλέον βρισκόμαστε στο τέλος του δρόμου και δεν είμαστε σε θέση να τον κλωτσήσουμε περαιτέρω», ενώ πρόσθεσε ότι θα αναλάβει δράση. Η ίδια υπόσχεση επαναλήφθηκε και μετά ένα χρόνο και... πάλι μετά ένα χρόνο και φθάσαμε στην αποτυχία του σήμερα!
Αλλά οι μεγάλοι θεσμοί που κάνουν τον κινητήρα του καπιταλισμού να τρέχει –οι τράπεζες και οι αυτοκινητοβιομηχανίες– σώθηκαν. Το τραπεζικό σύστημα διασώθηκε με το πακέτο σωτηρίας των 700 δισ. δολ. που άρχισε να δίνεται επί Μπους και ολοκληρώθηκε επί Ομπάμα, με τη βοήθεια της Fed. Και χωρίς να εθνικοποιήσει τράπεζες. Επίσης, η σωτηρία της αμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας είναι ένα μνημειώδες επίτευγμα που εκτιμάται από ελάχιστους, εκτός αν ζεις στο Μίσιγκαν. Αφού σώθηκαν με λεφτά φορολογουμένων από τον Ομπάμα, η General Μotors και η Chrysler βγάζουν τώρα χρήματα κατασκευάζοντας αυτοκίνητα. Σώθηκαν πάνω από ένα εκατομμύριο θέσεις εργασίας.
Εχουν συμπληρωθεί ήδη τέσσερα χρόνια από το κραχ της αγοράς κατοικίας, αλλά το δίχτυ που περιέβαλλε με προστασία και ασφάλεια τα νοικοκυριά, έχει φθαρεί θανάσιμα. Το μόνο που αυξήθηκε, από 7,6% στην αρχή της προεδρίας του σε 9,6%, είναι η ανεργία. Δισεκατομμύρια τα κέρδη για τις εταιρείες, σταθερό τραπεζικό σύστημα, ανάκαμψη οικονομίας αλλά όχι θέσεις εργασίας (jobless recovery). Με επιχειρήσεις που κάθονται επάνω σε σωρούς από δολάρια, αλλά δεν προσλαμβάνουν νέους εργαζομένους. Ο Ρόμνεϊ υπόσχεται πως οι φοροαπαλλαγές, ύψους 5 τρισ. δολαρίων, για τους πλούσιους θα ευνοήσουν την οικονομία! Οσοι χειραγωγούν τον μεγάλο πλούτο φωνάζουν ότι ο Ομπάμα κήρυξε πόλεμο στις επιχειρήσεις. Ούτε κατά διάνοια. Ο Ομπάμα τους έσωσε! Αλλά πληρώνει ο ίδιος τον λογαριασμό.
