Ενώπιον του χάους
Tου Κώστα Iορδανίδη
(Πηγή : http://news.kathimerini.gr)
Η ελληνική πολιτική σκηνή κατέστη ασυνάρτητος. «Λίστες» πάσης φύσεως φαίνεται να πιστοποιούν εξαγωγή δισεκατομμυρίων ευρώ σε τράπεζες του εξωτερικού, ενίοτε από άτομα που φοροδιαφεύγουν με τρόπο προκλητικό.
Εισβολή διαμαρτυρομένων στο υπουργείο Εθνικής Αμύνης, με τρόπο που προσβάλλει κάθε αντίληψη ασφαλείας. Υπουργεία και υπηρεσίες σε κατάσταση διαλύσεως. Από το σημείο αυτό έως ότου η κατάσταση διαφύγει του ελέγχου η απόσταση είναι πολύ μικρή.
Ανώτατοι υπηρεσιακοί παράγοντες και αρμόδιες πηγές υποστηρίζουν ότι περί τις εκατό χιλιάδες αυτόματα καλάσνικοφ κυκλοφορούν παρανόμως στην Ελλάδα. Οι σχετικές πληροφορίες δημοσιεύονται στον Τύπο, αλλά ουδέποτε γνωστοποιήθηκε εάν οι αστυνομικές αρχές κατάφεραν να συλλάβουν κάποιους από τους κατόχους των όπλων. Ενα θέμα άμεσα συνδεόμενο με τη ζωή των πολιτών αντιμετωπίζεται ως πρόβλημα ακαδημαϊκό περί του οποίου μπορεί να ομιλεί κανείς απλώς διαπιστωτικά, δίχως να ενεργοποιούνται οι αρμόδιοι μηχανισμοί για την αντιμετώπισή του.
Στη δεκαετία του ’30 μία έκρυθμη κατάσταση στον εργασιακό τομέα, σε συνδυασμό με ένα άβουλο πολιτικό σύστημα, είχε ως συνέπεια την επιβολή της δικτατορίας του Ιωάννη Μεταξά. Διά της αυταρχικής διοικήσεως διεσώθη η Ελλάς.
Στη δεκαετία του ’60 η ριζοσπαστικοποίηση της κεντροαριστεράς οδήγησε στην επιβολή της δικτατορίας των συνταγματαρχών και οδηγήθηκε η Ελλάς στην ταπεινωτική ήττα στην Κύπρο και στην κατοχή του ενός τρίτου της νήσου από τα τουρκικά στρατεύματα.
Διερωτάται κανείς πόσο ανιστόρητη μπορεί να είναι η σημερινή πολιτική ηγεσία ώστε να μην αντιλαμβάνεται ότι κινείται επί εδάφους ασταθούς. Αυτά βεβαίως όχι προς εκφοβισμό, ούτε ως προειδοποίηση περί «επικειμένης εκτροπής», αλλά απλώς ως διαπίστωση ότι η χώρα βαδίζει προς πλήρη αποσύνθεση.
Είναι σαφές ότι η ελευθεριότητα που επικράτησε σε όλη τη διάρκεια της μεταπολιτεύσεως δεν είναι δυνατόν να συνεχισθεί. Η πορεία της χώρας στη διάρκεια του περασμένου αιώνα καταδεικνύει ότι η οικονομική ανόρθωση και η ανασυγκρότηση του κράτους επετεύχθησαν υπό συνθήκες αυταρχικής διοικήσεως.
Η πρώτη, στη διάρκεια των ετών 1909 - 1912 επί Ελευθερίου Βενιζέλου, τον οποίο επέβαλαν οι κινηματίες αξιωματικοί του Στρατιωτικού Συνδέσμου. Η δεύτερη, επί της δικτατορίας του Ιωάννη Μεταξά και η τρίτη, επί των κυβερνήσεων αρχικώς του στρατάρχη Αλεξάνδρου Παπάγου και στη συνέχεια του Κωνσταντίνου Καραμανλή.
Ασφαλώς η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται. Ασφαλώς τα προηγούμενα παραδείγματα δεν είναι προς αντιγραφή. Και ασφαλώς με την κατάλυση της μοναρχίας δεν υφίσταται πλέον ρυθμιστικός παράγων. Αλλά είναι σαφές ότι ούτε τα Μνημόνια ούτε το θεσμικό πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης θα έχουν την παραμικρά επίπτωση εάν δεν αποκατασταθεί η αίσθηση ότι υπάρχει και λειτουργεί κράτος, που να μπορεί να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τους πάσης φύσεως παραβάτες.
Ο πρωθυπουργός και πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας κ. Αντώνης Σαμαράς ασχολείται περίπου κατ’ αποκλειστικότητα με την «ανόρθωση του κύρους» της Ελλάδος στο εξωτερικό. Θετικό, αλλά δεν αρκεί. Το πρόβλημα της Ελλάδος είναι πρωτίστως εσωτερικό και δεν μπορεί να υπαχθεί στην περιοχή ευθύνης του όποιου υπουργού.
