Και μετά τη δόση, τι;...
Του Κώστα Καλλίτση
(Πηγή : http://news.kathimerini.gr)
Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι η υπογράμμιση της ανάγκης να λάβει η χώρα τη δόση των 31,5 δισ. ευρώ, δεν είναι παρά ένα εκβιαστικό τέχνασμα. Κατά τη γνώμη τους, το κράτος έχει (ή βρίσκει) λεφτά για να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του.
Απόδειξη -λένε- ότι στέκεται όρθιο παρότι δεν έχει λάβει τα 31,5 δισ. ευρώ, που έπρεπε να του είχαν δοθεί από τον περασμένο Ιούλιο. Δεν του δόθηκαν, δεν χάθηκε ο κόσμος. Ούτε γάτα ούτε ζημιά.
Ο ισχυρισμός είναι βαθιά λαθεμένος.
Πρώτον, επιδεινώθηκε η κατάσταση σε κρίσιμες υπηρεσίες που ήδη τελούν σε διάλυση – νοσοκομεία χωρίς γάζες, αστυνομικά περιπολικά χωρίς λάστιχα, ασφαλιστικά Ταμεία στο βαθύτατο κόκκινο, σχολεία χωρίς θέρμανση και πολλά άλλα.
Δεύτερον, τα χρέη του κράτους αυξήθηκαν κατά 2 δισ. ευρώ περίπου, από 6 δισ. την άνοιξη σε 7,9 δισ. ευρώ σήμερα – καθώς το κράτος αντλεί τη δόση του με αναγκαστικό δανεισμό από την κοινωνία, στερώντας πόρους και καταστρέφοντας θέσεις εργασίας.
Τρίτον, αν είχαν υλοποιηθεί τα συμφωνημένα, το κράτος θα είχε λάβει 31,5 δισεκατομμύρια τον Ιούλιο και επιπλέον 7 δισ. τον Σεπτέμβριο. Θα είχε ξοφλήσει όλα όσα χρωστά, θα είχε κυκλοφορήσει ρευστότητα στις φλέβες της οικονομίας, θα αναχαιτιζόταν σχετικά η καταστροφή θέσεων εργασίας.
Τέταρτον (και με ανάλογη επίδραση) δεν θα είχαν υποχρεωθεί οι τράπεζες να φορτωθούν επιπλέον 5 δισ. έντοκα του κράτους, τον Αύγουστο – αντί να ξεφορτωθούν (όπως όριζε η συμφωνία με την τρόικα…) και τα 10 δισ. που είχαν αγοράσει, ώστε να μπορέσουν να προσφέρουν λίγη ρευστότητα σε υγιείς παραγωγικές μονάδες που ασφυκτιούν.
Ζημιά έγινε, γίνεται και είναι πολύ σημαντική.
Προφανώς έχει ζωτική σημασία να ληφθεί η δόση των 31,5 δισ. ευρώ. Αλλά το ουσιαστικό θέμα βρίσκεται αλλού.
Πρώτον, ειδικά για την ίδια τη δόση των 31,5 δισ. ευρώ: Αν και είναι σημαντική, σήμερα δεν είναι αρκετή για την αντιμετώπιση των πιο πιεστικών και οξυμένων προβλημάτων. Διότι από τα 31,5 δισ. ευρώ, υπολογίζεται ότι στην πραγματική οικονομία θα φτάσει 1 δισ. ευρώ περίπου. Και η διεκδίκηση να δοθεί η δόση «ολόκληρη, όχι τμηματικά», είναι από χέρι ανεπαρκέστατη. Ολοι εκείνοι που ευθέως ευθύνονται γιατί δεν την πήραμε ολόκληρη τον Ιούλιο, οφείλουν να διεκδικήσουν αποτελεσματικά κάτι περισσότερο…
Δεύτερον, για το ίδιο το πρόγραμμα: Με τα μέτρα που έχουν ανακοινωθεί και τη ρευστότητα να δίνεται με συνήθεις (κι όχι χειρότερους…) ρυθμούς και όρους, το αδιέξοδο είναι οφθαλμοφανές. Ηδη, η Eurobank προβλέπει ότι η υφεσιακή επίδραση των μέτρων θα υπερβεί τις 4 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ την προσεχή 2ετία. Είναι σαφές: Αυτό το πρόγραμμα «δεν βγαίνει», απειλεί να σύρει τη χώρα σε επικίνδυνες ατραπούς.
Τρίτον, χρειάζεται ένα συνολικό, διαφορετικό πρόγραμμα-γέφυρα από την Ελλάδα της κρίσης στην Ελλάδα μετά την κρίση. Η χώρα δεν μπορεί να προχωρήσει στενάζοντας ή χοροπηδώντας από δόση σε δόση. Αυτό το παιχνίδι στο οποίο επιδίδεται ένα μυωπικό πολιτικό σύστημα, είναι καταστροφικό. Το ερώτημα (ειδικά των νέων…) δεν είναι πώς θα είναι η Ελλάδα μετά την επόμενη δόση (όλοι λίγο πολύ το μαντεύουν…) αλλά σε ποια Ελλάδα θα ζήσουν αύριο. Η απάντηση σε αυτό προϋποθέτει πολιτικό σχέδιο. Κι αυτό προϋποθέτει Πολιτική. Που, όπως συχνά συμβαίνει, λείπει όταν ακριβώς τη χρειάζεσαι περισσότερο.
