Ο κ. Τσίπρας και οι ξένοι
ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
Στη χώρα όπου γεννήθηκε η μυθολογία και όπου όλα εξετάζονται από ένα βαθύτατα ελληνοκεντρικό πρίσμα διεξάγεται μία μεγάλη συζήτηση τελευταία. Θέμα, το πόσο και γιατί στηρίζουν τον Αλέξη Τσίπρα οι ξένοι. Ποια είναι, λοιπόν, η αλήθεια;
Οι Ευρωπαίοι δεν θέλουν άλλους μπελάδες με την Ελλάδα. Ο κ. Τσίπρας εφαρμόζει ένα ακόμη μνημόνιο χωρίς να «ανοίγει μύτη». Αυτό τους βολεύει αφάνταστα. Οταν πρωτοεξελέγη, ήταν μία μεγάλη απειλή για το ευρωπαϊκό στάτους κβο. Αν πετύχαινε ο εκβιασμός του προς την Ευρώπη ή αν η Ελλάδα έφευγε από την Ευρωζώνη, υπήρχε ο κίνδυνος να ενισχυθούν ανάλογα κινήματα στην Ισπανία, στην Ιταλία και αλλού. Το γεγονός ότι συμμορφώθηκε είχε μεγάλη «εκπαιδευτική» σημασία.
Στο ευρωπαϊκό κατεστημένο επικρατεί μέγιστος κυνισμός σε σχέση με την Ελλάδα. Κανείς δεν πιστεύει ότι μπορεί να μεταρρυθμιστεί πέραν ενός σημείου. Οι δουλειές κλείνονται ούτως ή άλλως. Το μόνο που «καίει» πραγματικά τις βόρειες χώρες είναι να μην εμφανισθεί ξανά η Ελλάδα να ζητεί χρήματα με ένα νέο πρόγραμμα. Δεν το αντέχουν πολιτικά και το αντιμετωπίζουν ως εφιάλτη. Γνωρίζουν καλά τα μεγάλα δομικά και θεσμικά προβλήματα της χώρας. Σφυρίζουν αδιάφορα, όμως, στις σημαντικές θεσμικές και άλλες αβαρίες που γίνονται, από αδιαφορία και «ελληνική κόπωση».
Οι Αμερικανοί βλέπουν τον αντιαμερικανισμό σε ύφεση και μία αριστερή κυβέρνηση να λύνει διάφορα θέματα με τρόπο που τους ικανοποιεί. Η επίσκεψη Τσίπρα στον Λευκό Οίκο θα δώσει πάλι λαβή για δεκάδες σενάρια.
Τι σημαίνουν πρακτικά όλα αυτά; Το «καφενείο» το συζητά και του κάνει εντύπωση η διεθνής στήριξη, αλλά έχει άλλα σοβαρά προβλήματα να αντιμετωπίσει στην καθημερινότητά του. Η διεθνής στήριξη δεν διέσωσε ποτέ στη μεταπολιτευτική περίοδο πολιτικούς ηγέτες που την απολάμβαναν.
Οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί θέλουν τη χώρα σταθερή. Ιδεατά θα ήθελαν την εναλλαγή στην εξουσία ενός μεταλλαγμένου Τσίπρα με έναν κεντροδεξιό μεταρρυθμιστή σαν τον κ. Μητσοτάκη. Το αν και πώς θα συμβεί αυτό δεν τους αφορά. Επιτήρηση, με ή χωρίς το ΔΝΤ, θα υπάρχει στο διηνεκές. Αρκεί να μη ζητήσουμε και άλλα λεφτά.
Είναι εύκολο, υποθέτω, για έναν πολιτικό να νιώσει ότι βρίσκεται στην κορυφή του κόσμου με όλα αυτά τα κόκκινα χαλιά. Στο τέλος της ημέρας, όμως, το πολιτικό παιχνίδι εξαρτάται από άλλα πράγματα. Και έρχεται νομοτελειακά η στιγμή όπου όλο αυτό σταματάει απότομα. Και ο κ. Τσίπρας, όπως και οι προκάτοχοί του, θα ζητεί να μιλήσει με την καγκελάριο και εκείνη θα δέχεται υπό τον όρο να μιλήσουν από «άσχετα» τηλέφωνα, γιατί «δεν είναι σωστό να το μάθει και να ενοχληθεί» ο επόμενος πρωθυπουργός...
