Ανοιχτή επιστολή στον μέσο ποδηλάτη
ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΪΜΑΚΗΣ
(Πηγή : http://www.ratpack.gr/)
Φίλε ποδηλάτη,
Καταρχάς να ξέρεις ότι σε τιμώ. Δεν ρυπαίνεις το περιβάλλον, δεν σπας τα ούμπαλα του κόσμου κορνάροντας, δεν παρκάρεις μπροστά από ράμπες, δεν επιβαρύνεις τους ήδη βαρείς και ασήκωτους δρόμους.
Κάνεις τη γυμναστική σου, κάνεις το κέφι σου, έχεις επιλέξει έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής και μετακίνησης και μπράβο σου. Κι αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι μπορεί να φτάνεις στη δουλειά σου ελαφρώς ιδρωμένος και ενδεχομένως «μοσχομυριστός», δεν ενοχλείς κανέναν άλλον, πέρα απ' αυτούς που κάθονται δίπλα σου.
Φίλε ποδηλάτη, τιμώ ειδικά εσένα που σέβεσαι τον Κ.Ο.Κ., που φοράς κράνος, που έχεις στο πίσω μέρος του ποδηλάτου το φωτάκι που αναβοσβήνει και κυρίως εσένα που δεν αισθάνεσαι ότι έχεις πιάσει τον Πάπα από τα αχαμνά επειδή οδηγείς ποδήλατο, αλλά ότι είσαι ένας «κανονικός» άνθρωπος που κυκλοφορεί στους ελληνικούς δρόμους με έναν εναλλακτικό τρόπο. Οπότε όπως καταλαβαίνεις φίλε ποδηλάτη, δεν αναφέρομαι σε εσένα, τον «κανονικό άνθρωπο», που έχεις μάθει να σέβεσαι.
Αναφέρομαι σε εσένα «φίλε» ποδηλάτη, που οδηγείς ποδήλατο ακριβώς όπως οδηγείς αυτοκίνητο ή μηχανή, ακριβώς όπως συμπεριφέρεσαι και κινείσαι σαν πεζός: σαν Μαλάκας. Που θεωρείς ότι επειδή είσαι «εναλλακτικός», ο δρόμος σου ανήκει. Που περνάς με κόκκινο, διότι δεν θες να σταματήσεις και να χαλάσεις το τέμπο σου. Που δεν έχεις φωτάκι το βράδυ και δεν φοράς κράνος, που έχεις έναν ανεξήγητο τσαμπουκά στο βλέμμα και στην οδήγηση, σαν να σου χρωστάει όλος ο κόσμος. Αναφέρομαι σε εσένα, που έχεις πάντα πρόχειρο το επιχείρημα «και τι να κάνουμε; Αφού δεν έχει ποδηλατόδρομους στην Αθήνα. Άρα που θέλετε να κινηθώ;» Ακριβώς αυτό: δεν έχει ποδηλατόδρομους στην Αθήνα. Έχει στα Τρίκαλα. Στις Σέρρες. Στο Άμστερνταμ. Στο Πεκίνο. Στην Αθήνα, δεν έχει. Οπότε αν θα κινείσαι στο δρόμο, πρέπει να σέβεσαι εμένα με τη μηχανή, τον δίπλα με το αυτοκίνητο, τον παραδίπλα πεζό και κυρίως τον Κ.Ο.Κ. Δεν είναι «το κωκ», το γλυκό, δεν είναι ο cock, το πέος. Είναι ο Κ.Ο.Κ. Ο Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας.
Διότι εγώ, «φίλε» ποδηλάτη, κυκλοφορώ με τη μηχανή ή το αυτοκίνητό μου στο δρόμο, διότι πληρώνω τέλη κυκλοφορίας. Έχω δίπλωμα, άδεια και ασφάλεια, ώστε αν κουτουλήσω κανέναν, να τον πληρώσει η ασφαλιστική μου. Έχω πινακίδα, ώστε αν κάνω καμιά βλακεία και σηκωθώ να φύγω, να μπορούν να βρουν από τον αριθμό κυκλοφορίας μου. Είμαι υποχρεωμένος να γνωρίζω και να σέβομαι τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας, τρώω κλήση αν κάνω κάτι που είναι παράνομο, με «σημαδεύουν» τα ραντάρ αν πηγαίνω γρήγορα και με φωτογραφίζουν οι κάμερες και μου έρχεται σπίτι το «μπουγιουρντί».
Δεν εισβάλω με το αμάξι μου στον ποδηλατόδρομό σου και αν ανέβω με τη μηχανή μου στο πεζοδρόμιο, δεν πάω του σκοτωμού - πάω σεμνά και ταπεινά, διότι ξέρω ότι το πεζοδρόμιο «ανήκει» στους πεζούς. Ε, κάπως έτσι ο δρόμος «ανήκει» στα τροχοφόρα που έχουν άδεια και ασφάλεια και ο οδηγός έχει δίπλωμα και πληρώνει τέλη κυκλοφορίας. Κάνε αίτηση στην κυβέρνηση να φτιάξει ποδηλατόδρομους. Να καταργηθούν τα αυτοκίνητα. Να καούν όλες οι μηχανές. Να σου παραχωρήσουν μια λωρίδα σε όλους τους δρόμους της πόλης. Μέχρι όμως να συμβεί κάτι από τα παραπάνω ή όλα μαζί, όταν κυκλοφορείς στους δρόμους, οφείλεις να σέβεσαι και τους άλλους οδηγούς και τα κόκκινα φανάρια και τα STOP και την εύθραυστη ψυχολογία μου, μετά από τόσες ώρες στο τιμόνι.
Και κυρίως «φίλε» ποδηλάτη, εσύ που αποφασίζεις την τάδε μέρα να πάρεις άλλους 200 φίλους με ποδήλατο και να ξεχυθείτε στους δρόμους κάνοντας ποδηλατάδα, μάθε ότι δεν είσαι μόνο εσύ και οι ανάγκες σου στους δρόμους. Είμαστε και εμείς οι υπόλοιποι, με τις δικές μας ανάγκες: να πάμε σπίτι μας ή να πάμε στη δουλειά μας. Να πάμε στο γιατρό ή να πάμε βόλτα να ξεσκάσουμε. Να πάμε τέλος πάντων όπου στην ευχή θέλουμε, όχι όμως περιμένοντας εσένα να ολοκληρώσεις την ορθοπεταλιά σου με το πάσο σου, αλλά στο χρόνο που έχουμε υπολογίσει ότι χρειάζεται για να φτάσουμε εκεί που πάμε. Οπότε μην στραβώνεις αν σου κορνάρουν. Μην βρίζεις αυτόν που σου παραπονιέται. Και μην κάνεις «όπλο» το γεγονός ότι είστε μια «αγέλη» 50, 100 ή 200 ποδηλάτων, άρα δεν σηκώνεις μύγα στο σπαθί σου. Σου θυμίζω ότι είσαι στο δρόμο και όχι στην περαντζάδα του Φλοίσβου, οπότε καλό θα ήταν να φέρεσαι ανάλογα.
*Οι φωτογραφίες του άρθρου προέρχονται από το λεύκωμα του Κυριάκου Ιωσηφίδη με τίτλο «Το Ποδήλατο στην Ελλάδα, 1880-2012» (Εκδόσεις Κέρκυρα)
