Από τον VF
Καταλωνολόγος ου ειμί. Πλην όμως περί πολιτικής δύο τρεις παρατήρησεις.
Όποιος θεωρεί χαμένο τον Ραχόι παρακάμπτει μερικά δεδομένα. Οι λοιποί Ισπανοί, πλην Βάσκων, είναι έξαλλοι με τους Καταλανούς, οι οποίοι έχουν απολαύσει μεγάλων πακέτων τα τελευταία χρόνια με το γνωστό τροπάριον περί αδικίας και για λόγους εξευμενίσεώς τους, ενώ μετά τους Βάσκους απολαύουν το καλλίτερο βιοτικό επίπεδο.
Ο Ραχόι ενήργησε ως πρωθυπουργός κυρίαρχου κράτους σε Αντισυνταγματικό δημοψήφισμα με σκοπό αποσκίρτηση εδαφών από την πατρίδα του. Δεν χρησιμοποίησε στρατό αλλά αστυνομία. Συνεπώς επέλεξε λελογισμένη κρατική βία και έδειξε δυναμισμό όχι ενοχικές νεότευκτες απόψεις.
Οι εικόνες με τις γριές επικράτησαν του ίδιου του ποσοστού του δημοψηφίσματος και εν τέλει η μπάλα της δημοσιότητας μετακυλίσθηκε αλλού.
Επίσης έδειξε στους Καταλανούς ότι επαναστάσεις με κασκόλ της Μπάρτσα εναντίον κυρίαρχου κράτους δεν παίζουν. Τουλάχιστον οι Βάσκοι έχυσαν αίμα, όχι μελάνια και φράγκα σε σωβρακοφανέλες
Τέλος τα ποσοστά συμμετοχής ήσαν απογοητευτικά. Από τους 5,5 εκατομμύρια ψηφοφόρους ψήφισαν περί τα 2 εκατομμύρια. Η δε άποψη ότι συνετάραξε τους μετριοπαθείς είναι απολύτως πολιτικώς ορθή και ανάξια σχολιασμού. Οι μετριοπαθείς ουδέποτε γουστάρουν πανηγυράκια, ενώ κρίνουν άνευ θυμώδους σε δεύτερο και τρίτο χρόνο.
Σε μια ασταθέστατη Ευρώπη ο Ραχόι απλώς έδειξε κρατική πυγμή. Δεν είναι όλα τα πράγματα για πανηγυράκια και συζητήσεις μετά φρεντοτσίνου.
Για δε την χώρα μας το εθνικό μας συμφέρον είναι εμφανές. Καμμιά ιστορία δεν είναι μεν γραμμική ώστε apriori να απειλούμεθα, κανένα γεγονός όμως στο σύγχρονο ιδίως κόσμο δεν έχει αυτοαναφορικότητα. Τουναντίον μεταδίδεται. Ευκόλως
VF
