Από τον Σεμνό & Ταπεινό
Σε μία φυσιολογική χώρα η αποκάλυψη ότι η Κυβέρνηση, δι’ αρμοδίων και αναρμοδίων Υπουργών της, παρενέβη στη δικαστική διαδικασία – και δη σε αυτήν που αφορά τον ποινικό έλεγχο πολιτικών προσώπων – θα είχε επιφέρει πολιτικό «σεισμό».
Σε μία φυσιολογική χώρα, η εξόφθαλμη απόπειρα «στησίματος» ποινικών κατηγοριών σε βάρος πολιτικών αντιπάλων (με την παρουσία Υπουργού στον Άρειο Πάγο παραμονή της αποστολής της δικογραφίας στη Βουλή, τη χρήση ανερμάτιστων κουκουλοφόρων μαρτύρων, με παραποίηση του περιεχομένου εγγράφων της δικογραφίας (FBI), με τη διαρροή – προαναγγελία του περιεχομένου ενόρκων μαρτυρικών καταθέσεων τόσο προς «φίλια» ΜΜΕ (όρα Μπαξεβάνης) όσο και από κυβερνητικά χείλη, θα είχε οδηγήσει, αμελλητί, είτε σε αποπομπή είτε σε παραίτηση των εμπλεκομένων πολιτικών προσώπων (εν προκειμένω των Τζανακόπουλου, Κοντονή και Παπαγγελόπουλου), ου μην αλλά και της χειριζόμενης, κατά τρόπον εξόφθαλμα ανεπαρκή (για να είμαι επιεικής) δικαστικής λειτουργού.
Πλην όμως, στο σύγχρονο «ΤΣΙΠΡΙΣΤΑΝ» ο Πρωθυπουργός ουδέν μεμπτό βλέπει σε όλα τα παραπάνω. Και πως άλλωστε, θα μπορούσε, αν ο ίδιος είναι ενορχηστρωτής αυτής της κακόγουστης φάρσας, διότι σε τέτοια εξελίσσεται για την κυβέρνηση η υπόθεση NOVARTIS.
Το μόνο που «ενόχλησε» τον Πρωθυπουργό εσχάτως είναι ο – κατά δήλωσή του – «ετερόκλητος όχλος» που διαδήλωσε σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα με αφορμή (τονίζω τη λέξη «αφορμή») το «Μακεδονικό».
Ο περήφανος λαός που διαδηλώνει έγινε, λοιπόν, στα μάτια του Πρωθυπουργού «ετερόκλητος όχλος»... Όταν, βέβαια, ο ίδιος «καβαλούσε το κύμα» και έστηνε το πολιτικό του μέλλον στο πεδίο των διαδηλώσεων των «αγανακτισμένων», ο λαός ήταν καλός και δίκαια έβγαινε στους δρόμους… Σήμερα είναι όχλος…
Εν τέλει, εμένα δεν με πειράζει ο όρος «όχλος» που χρησιμοποίησε ο Τσίπρας για τις 500+ χιλιάδες κόσμου που διαδήλωσαν στην πρωτεύουσα και συμπρωτεύουσα προ εβδομάδων. Εξάλλου, είμαι απόλυτα πεπεισμένος, και η «πολιτεία» του Τσίπρα ευθέως αυτό καταδεικνύει, ότι ως «όχλο» αντιμετωπίζει τον λαό, την κοινωνία. Και στον όχλο, διαχρονικά και ιστορικά, πρέπει να δίνεις άρτο και θεάματα για να τον χειραγωγείς. Αυτό πράττει η Κυβέρνηση και ο Τσίπρας προσωπικά με τη λάσπη, τη σκανδαλολογία και τις συνεχείς κινήσεις «εντυπωσιασμού» προς άγραν ψήφων (όπως έπραξε και πέρυσι με την υπόθεση των τηλεοπτικών αδειών).
Αλλά και ο λαός του έδωσε του Τσίπρα το δικαίωμα να τον αντιμετωπίζει ως «όχλο». Και το έπραξε τρις το 2015… Όταν χορεύεις τσάμικα και καρσιλαμάδες στο Σύνταγμα, χωρίς να γνωρίζεις τι σήμαινε εκείνο το «περήφανο ΟΧΙ», μην έχεις την απαίτηση να σε θεωρεί κάτι καλύτερο ο κάθε Τσίπρας.
Ωστόσο, αυτό που – ανεπίγνωστα (;) – φέρεται να αγνοεί ο Τσίπρας είναι ο επιθετικός προσδιορισμός που χρησιμοποιεί. Θα όφειλε ο Τσίπρας, κρίνοντας με βάση το στοιχειώδες πολιτικό αισθητήριο και το ένστικτο της πολιτικής επιβίωσης, να δώσει ιδιαίτερη βάση, όχι στον όχλο, αλλά στο γεγονός ότι πράγματι, αυτός ήταν «ετερόκλητος».
Διότι, πράγματι, οι 500+ χιλιάδες κόσμου που κατέβηκαν στους δρόμους χειμωνιάτικα συνέθεταν ένα ετερόκλητο μωσαϊκό ανθρώπων, οι οποίοι διαδήλωσαν, όχι μόνον για το «Μακεδονικό», αλλά – και σε μεγαλύτερο βαθμό – βρήκαν μία ικανή αφορμή για να εκφράσουν δυναμικά την αντίθεσή τους στην κυβέρνηση.
Αντίθεση κατά της εσπευσμένης «μεθόδευσης» επί του εθνικού αυτού ζητήματος και της πρόθεσης της κυβέρνησης να χρησιμοποιήσει το θέμα για καθαρά εσωτερική κατανάλωση και να προκαλέσει ρήγμα στην αξιωματική αντιπολίτευση. Αντίθεση κατά των (προκλητικών δηλώσεων της κυβέρνησης περί «χρυσαυγιτών» και «πατριδοκάπηλων» που διαδηλώνουν, πριν καν αυτοί διαδηλώσουν. Αντίθεση κατά του ύφους και ήθους με τα οποία, εν τέλει, αυτή η ανεκδιήγητη, ανερμάτιστη, αδίστακτη παρέα που κυβερνά πολιτεύεται.
Το γεγονός, λοιπόν, ότι η ίδια η κυβέρνηση «κατάφερε» να κατεβάσει στους δρόμους, μαζικά, έναν «ετερόκλητο όχλο» δεξιών, κεντρώων, κεντροαριστερών και μετανοημένων αριστερών, ο Τσίπρας είτε το παραγνωρίζει είτε αδυνατεί να το αξιολογήσει προσηκόντως.
Εγώ, παρά τα περί του αντιθέτου θρυλούμενα, δεν πιστεύω ότι αυτοί οι τύποι που μας κυβερνάνε σήμερα είναι και τόσο «σαΐνια». Ώστε δεν θα πρέπει να προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση αυτή η αδυναμία αξιολόγησης της πραγματικότητας.
Από την άλλη, ίσως να μην είναι θέμα α-νοησίας, αλλά απλά «πολιτικής τύφλωσης», ως αποτέλεσμα της οίησης και της αλαζονείας που τους έχει κατακυριεύσει από την ώρα που – ανέλπιστα (;) – ανέβηκαν στην εξουσία.
Νομοτελειακά, όμως, αυτή θα είναι και η αιτία της πολιτικής κατακρήμνισής τους.
Σεμνός & Ταπεινός
