Το κράτος είναι τα κομμάτια μας
Κώστας Γιαννακίδης
(Πηγή : http://www.protagon.gr)
Πάνω από τις προσωπικές και τις οικογενειακές ανάγκες, πάνω από την υγεία και τη ψυχαγωγία, πάνω από τη σίτιση και την ένδυση, είναι το κράτος. Ανήκεις πρώτα στο κράτος και μετά, δύσμοιρε, στην οικογένειά σου.Δεν ανήκεις στον εαυτό σου
Για την κατάσχεση ενημερώνεσαι με e-mail, αλλά, ακόμα και αν δεν έχεις πρόσβαση στο δίκτυο, θα το διαπιστώσεις όταν βάλεις την κάρτα στο ATM. Τέλος πάντων, δεν έχει σημασία η διαδικασία, όσο αυτό που αισθάνεσαι όταν διαβάζεις και ξαναδιαβάζεις ένα μήνυμα που είναι σαν άσχημα αποτελέσματα εξετάσεων: δεν μπορείς να κάνεις τίποτα.
Υπάρχουν, βέβαια, πολλά είδη οφειλετών προς το Δημόσιο. Λαμόγια του κοινού ποινικού δικαίου που θα πληρώσουν μετά την προθεσμία γιατί τζιράρουν αλλιώς το χρήμα. Μπαταχτσήδες με μαύρο χρήμα που έχουν κάτι λογαριασμούς για τα μάτια του κόσμου και του Εφόρου. Ξύπνιοι που κάνουν καθυστερήσεις μήπως και πέσουν σε καμιά καλύτερη ρύθμιση και τα φορτώσουν όλα εκεί. Και πονηροί που πιστεύουν ότι Εφορία πληρώνουν μόνο τα κορόιδα.
Και υπάρχει και εκείνο το, μεγαλύτερο υποθέτω, ποσοστό που δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Για πολλούς και διάφορους λόγους. Επειδή έχασε τη δουλειά του, ξενοικιάστηκε η γκαρσονιέρα του, του ήρθε ο ΕΦΚΑ κατακούτελα, προέκυψε ένα θέμα υγείας ή κάτι έκτακτο στην οικογένεια. Ο καθένας μας, αν θέλει, έχει και μία πονεμένη ιστορία για να διηγηθεί. Ομως υπάρχουν και ιστορίες που δεν μπορείς να τους βάλεις ένα τέλος. Υπάρχει μόνο ο τοίχος, το αδιέξοδο, το κατασχετήριο της Εφορίας.
Τα στοιχεία είναι γνωστά. Μπορεί να σας εντυπωσιάζουν, να σας εξοργίζουν, να σας συγκλονίζουν. Μέχρι το τέλος του χρόνου οι μισοί Ελληνες θα χρωστάμε στο Δημόσιο ένα αστρονομικά μεγάλο ποσό, το οποίο δεν υπάρχει περίπτωση να αποπληρωθεί. Ακόμα και ανθρώπινα όργανα να κατάσχουν, πάλι δεν βγαίνουν τα λεφτά. Ταυτοχρόνως, όμως, το Δημόσιο, υπό την ευρύτερη έννοια, αυξάνει όλο και περισσότερο την πίεσή του. Ωσπου να φύγει η χρονιά, έχουμε να πληρώσουμε τον αυξημένο φόρο εισοδήματος, ΕΝΦΙΑ, τέλη κυκλοφορίας, συν δόσεις από παλαιότερες ρυθμίσεις.
Πρακτικά αυτό μεταφράζεται σε μεγαλύτερο έλεγχο του κράτους προς τις ζωές των πολιτών. Φόρο με τον φόρο, δόση με τη δόση, μήνα με το μήνα, ανήκεις όλο και περισσότερο στο κράτος, ειδικά αν, πράγματι, δεν έχεις να πληρώσεις αυτά που οφείλεις. Ετσι δεν συμβαίνει πάντα, όπου υπάρχει οφειλή;
Από ένα σημείο και μετά, οι πολιτικοί θα διεκδικούν τη ψήφο υποσχόμενοι περισσότερες δόσεις και λιγότερες κατασχέσεις. Η καθημερινή επιβίωση εκατομμυρίων συμπολιτών μας γίνεται συνάρτηση της πολιτικής και των διαθέσεων του υπουργού Οικονομικών. Οσο πλησιάζουμε στις εκλογές, οι κατασχέσεις θα χαλαρώνουν. Μετά τις εκλογές θα πέφτουν σαν ακρίδα. Τριτοκοσμικά ήθη.
Και πάντα, μα πάντα, όλοι οφείλουν να θυμούνται ότι πάνω από τις προσωπικές και τις οικογενειακές ανάγκες, πάνω από την υγεία και τη ψυχαγωγία, πάνω από τη σίτιση και την ένδυση, είναι το κράτος. Ανήκεις πρώτα στο κράτος και μετά, δύσμοιρε, στην οικογένειά σου. Σίγουρα δεν ανήκεις στον εαυτό σου. Και, δυστυχώς, το κράτος δεν είμαστε πλέον εμείς. Το κράτος είναι τα κομμάτια μας.
