Το ελληνοαμερικανικό λόμπι
ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)Μέσα σε λίγες μέρες εγκατέλειψαν τον Λευκό Οίκο οι δύο Ελληνοαμερικανοί στους οποίους βάσιζαν πολλές ελπίδες κάποιοι κυβερνώντες στην Αθήνα και ορισμένα μέλη της ομογένειας.
Ο Ρέινς Πρίμπους εξεδιώχθη με τον πιο υποτιμητικό τρόπο από τη θέση του προσωπάρχη. Ο Τζορτζ Τζιτζίκος, ο άνθρωπος που ξόδεψε τις περισσότερες ώρες δίπλα στον Ντόναλντ Τραμπ κατά τη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας, άφησε και εκείνος τη θέση του στον Λευκό Οίκο. Η ελληνοαμερικανική «μαφία», όπως βιάστηκαν κάποιοι να την περιγράψουν χαριτωμένα και να προβάλουμε εμείς στα ΜΜΕ, δεν υπάρχει πια.
Ούτως ή άλλως, η άλλη πρόσφατη, αλλά και η απώτερη, εμπειρία έχει δείξει ότι το να είναι κάποιος Ελληνοαμερικανός σε θέση-κλειδί δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα λύσουμε τα θέματά μας, όπως τουλάχιστον φανταζόμαστε. Η ατζέντα που έχουν αυτοί οι άνθρωποι όταν παίρνουν μία θέση είναι πολύ μεγαλύτερη από τη στενή «ελληνική». Συχνά, επίσης, τους «καίμε» γιατί τους εμφανίζουμε κάτι σαν παράρτημα της προεδρικής φρουράς... στην Ουάσιγκτον, με αποτέλεσμα να τους φέρνουμε σε δύσκολη θέση ή να τους κάνουμε να κρύβονται από οιονδήποτε έχει ελληνικό επώνυμο.
Το κακό είναι ότι το ελληνοαμερικανικό λόμπι έχει ξεφτίσει. Αναλώνεται στα περιώνυμα photo opportunities, στο να βγει δηλαδή μια φωτογραφία με τον πρόεδρο. Εφεραν πέρυσι μπουζούκια στον Λευκό Οίκο την 25η Μαρτίου και θεώρησαν κάποιοι ότι κάτι έγινε. Χωρίς πραγματική ηγεσία εδώ και χρόνια, κινδυνεύει να μεταλλαχθεί σε κοσμική σύναξη χωρίς πολιτική παρέμβαση. Εκκλησιαστικοί ηγέτες διαδραμάτιζαν καθοριστικό ρόλο στο παρελθόν. Μετά τον Ιάκωβο, υπάρχει κενό το οποίο δεν έχει καλυφθεί. Ορισμένοι χρησιμοποιούν τη δύναμή τους για μπίζνες και την αυτοπροβολή τους. Πατριώτες Ελληνοαμερικανοί υπάρχουν πολλοί, αλλά λείπουν η ηγεσία και η αίσθηση της ομάδας.
Τώρα που τέλειωσαν οι αυταπάτες, ήλθε η ώρα της προσγείωσης, ίσως και της ανασυγκρότησης του ελληνοαμερικανικού λόμπι σε πιο σοβαρή βάση.
Αν η Ελλάδα θέλει να «παίξει μπάλα», πρέπει να πείσει ότι έχει στρατηγικό όφελος για τις ΗΠΑ και πως η πολιτική της ηγεσία αντέχει να το κάνει πράξη. Και να διεκδικήσει, ασφαλώς, δικά της οφέλη ως αντάλλαγμα.
Η συγκυρία είναι περίπλοκη. Ναι μεν εντείνονται η ανησυχία για την Τουρκία και η έλλειψη εμπιστοσύνης στον Ερντογάν, κανείς όμως δεν θέλει να τη χάσει από σύμμαχο. Το ερώτημα είναι ποιοι είναι οι ενδεδειγμένοι συνομιλητές στην Ουάσιγκτον. Κουμάντο πραγματικό στα θέματα που μας αφορούν μοιάζει να κάνουν ο αντιπρόεδρος Πενς, ο σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας Μακμάστερ και ο υπουργός Αμυνας Μάτις. Σε αυτούς χρειάζεται πρόσβαση και η αίσθηση ότι έχουν και εκείνοι σοβαρούς στρατηγικούς συνομιλητές στην Αθήνα, και ας μην τους αρέσει το τζατζίκι ή το συρτάκι.
