Strategist, καφετζής, ποιητής
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
Αν οι εγγραφές στο Facebook είναι το «έργο» του Ν. Καρανίκα ως αριστερού διανοουμένου, τότε οι στίχοι που υποδέχονται τον αναγνώστη στη σελίδα του Καρανίκα είναι η κατάλληλη προμετωπίδα για τον πνευματικό κόσμο του δημιουργού τους: «Η δημοκρατία, η διαχείριση της πολιτικής ζωής, της πόλης, του κράτους, του πλανήτη, είναι υπόθεση των αντρών, των γυναικών, του τρανς και των παιδιών όχι των ειδήμων» (αντί «των ειδημόνων»).
Πολλοί τον κορόιδεψαν για την αγραμματοσύνη του και τον έψεξαν για την επιδεικτικά αναιδή αδιαφορία του στις επικρίσεις. (Δεν διόρθωσε το λάθος, το άφησε εκεί που ήταν...) Κανείς όμως δεν επισήμανε ότι, από καλλιτεχνική άποψη, αυτό το γελοίο και χονδροειδέστατο γλωσσικό λάθος μεταμορφώνει σε έργο τέχνης την τετριμμένη λαϊκίστικη κοινοτοπία που έχει προηγηθεί: αυτό ακριβώς την κάνει ποίημα.
Διότι η μούσα (τη φανταζόμαστε με τη μορφή της Ελένης Μενεγάκη, φυσικά), μέσω του ποιητή που εμφορούμενος από τον οίστρο γίνεται όργανό της, επιλέγει το λάθος, ώστε να σκοτώσει τους ειδήμονες και γλωσσικά. Ο ποιητής, δηλαδή, τους λέει: Οχι, ρε κύριοι ειδήμονες. Οχι μόνο δεν σας αναγνωρίζω από την περήφανη λεβεντιά της αγραμματοσύνης μου, δεν θέλω να ξέρω ούτε πώς κλίνεσθε! Ο ειδήμος, του ειδήμου, των ειδήμων – αν έτσι θέλω και πολύ σας πάει.
Επιμένω, λοιπόν, ότι οι καταγέλαστοι στίχοι είναι, στην πραγματικότητα, ένα έξοχο και έξυπνο ποίημα, φτιαγμένο μάλιστα από τα υλικά της ανοησίας. Θα ήθελα, αν μου έπεφτε λόγος, ο κ. Καρανίκας, που ενδιαφέρεται για την τέχνη (στην 11η Σεπτεμβρίου αναγνώρισε ένα έργο τέχνης), να ασχοληθεί περισσότερο με τη μορφή του σύντομου επιγράμματος. Θα μπορούσαμε μάλιστα να το ορίσουμε ως νέο είδος και να το ονομάσουμε το σοσιαλιστικό χαϊκού! Γιατί όχι; Θα βρεθεί, βέβαια, κάποιος αδιόρθωτος να μας θυμίσει ότι το ιαπωνικό χαϊκού προϋποθέτει δεκαεπτά συλλαβές, ούτε μία παραπάνω. Και λοιπόν; Δεν είπαμε ότι όλα αυτά δεν είναι δουλειά «των ειδήμων» και τα αποφασίζουν «το τρανς και τα παιδιά»; Από πού κι ώς πού, λοιπόν, να έχουν λόγο οι φιλόλογοι;
Αλλά και πέραν αυτού, το μέτρημα, οι βασικές γνώσεις της αριθμητικής, δεν είναι και αυτές ένα μέσον καταπίεσης των αγράμματων από τους γραμματιζούμενους; Ας τελειώνουμε και με αυτό! Το χαϊκού έχει όσες συλλαβές θέλει. Λευτεριά στο χαϊκού!
Ενας τύπος
Ο δασκαλάκος είναι ένα είδος ανθρώπου ανάμεσά μας, που μολονότι η εκπροσώπησή του στον γενικό πληθυσμό έχει υποχωρήσει (μαζί με τα λεγόμενα επαγγέλματα του πνεύματος), εξακολουθεί να υπάρχει, ιδίως στον ευρύτερο κόσμο των «πανεπιστημιακών». Ο δασκαλάκος είναι συνήθως μέτριος και πιο κάτω, αλλά είναι επιμελής, ευσυνείδητος και επίμονος. Τον βασανίζει, βέβαια, το παράπονο ότι δεν τον ακούν με όση προσοχή πιστεύει ότι αξίζουν οι θέσεις του. Δεν μπορεί να καταλάβει γιατί άλλοι από τον κύκλο ή τη γενιά του, ικανότεροι και πιο προικισμένοι, ξεχώρισαν πιο εύκολα. Δεν μπορεί να καταλάβει γιατί η φλυαρία του κάνει τον κόσμο στον οποίο απευθύνεται να βαριέται. Γενικά, δεν μπορεί να δεχθεί τη μετριότητά του και, γι’ αυτό, υπομένει πολλά.
Οταν, όμως, γυρίσει επιτέλους ο τροχός και ικανοποιηθεί ο πτωχός, όταν ο δασκαλάκος βρεθεί σε θέση από την οποία οι άλλοι, θέλουν δεν θέλουν, πρέπει να τον ακούσουν, διότι αυτός έχει θεσμική θέση και εσύ ποτέ δεν ξέρεις, τότε ο δασκαλάκος το απολαμβάνει και δίνει καθημερινά ρεσιτάλ. Εξηγεί (ad lib, που λένε) αυτά που νιώθει τόσο περήφανος που τα καταλαβαίνει ο ίδιος και θέλει τόσο πολύ να μας τα μεταδώσει, ώστε δεν τον πτοεί αν απλώς μηρυκάζει τα αυτονόητα. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο κατανόησης νομίζω ότι πρέπει να εκλαμβάνονται τα λεγόμενα του δασκαλάκου και ποτέ τοις μετρητοίς.
Λέω όλα αυτά παραπάνω, απευθυνόμενος σε όσους χτύπησαν συναγερμό προχθές, επειδή ο υφυπουργός Δημήτρης Μάρδας ανέφερε εν παρόδω, σε μια ραδιοφωνική συνέντευξη που την έκανε διάλεξη, τον πόλεμο ως λογικό αντίθετο της συνεννόησης στα ελληνοτουρκικά. Σιγά το ζήτημα! Οι κίνδυνοι με αυτή την κυβέρνηση είναι τεράστιοι, αλλά ας μην υπερβάλλουμε. Ηταν ο δασκαλάκος που είχε βρει την ευκαιρία και θεωρητικολογούσε...
Το δικό της
Το είπε, λοιπόν, η Ζωή Κωνσταντοπούλου ότι θα κάνει κόμμα – ένα κόμμα όλο δικό της, προσθέτω εγώ. Είναι αλήθεια ότι η τέως πρόεδρος της Βουλής έχει ένα δικό της κοινό, όχι μεγάλο, αλλά σταθερό και υπολογίσιμο, και σε αυτό μπορεί να υπολογίζει. Το πρόβλημα είναι ότι, μετά το πέρασμά της από θέσεις εξουσίας, όλοι οι άλλοι την αντιπαθούν. Πώς μπορεί να σβήσει η ανάμνηση του κλιμακούμενου αυταρχισμού της Ζ. Κωνσταντοπούλου τότε που ένιωθε πανίσχυρη και άτρωτη; Είναι αδύνατο να σβήσει, γιατί όσο ρηχή και αν είναι η μνήμη του κόσμου, οι καρικατούρες («τι είπατε;») έχουν την τάση να παραμένουν...
(Στην φωτογραφία : Σαν πορσελάνινο σκυλάκι. Ακούω στο κεφάλι τη φωνή της μακαρίτισσας της θείας μου: «Δες το πώς κοιτάζει! Δεν είναι σαν έτοιμο να σου γαβγίσει;». Αλλά ας αφήσουμε τις αναμνήσεις μου, για να στρέψουμε την προσοχή μας στο ωραίο μενταγιόν της κυρίας Χρυσοβελώνη: λόβε, γραμμένο στα ξένα (love), δηλαδή αγάπη, έρωτας. Το «λο» ούτω σχεδιασμένο ώστε να παίζει με το 16. Να είναι μήπως το διάσημον της θέσης της στην ιεραρχία των ΑΝΕΛ ή, απλώς, το γούστο της ελεύθερα εκφρασμένο ως αρμόζει σε ανεξάρτητες Ελληνίδες; Σε κάθε περίπτωση, της πάει πάρα πολύ...)
