Αλλαγή εθνικής πολιτικής στη ζούλα
Αντώνης Πανούτσος
(Πηγή : http://www.protothema.gr/)
Στα σύνορα Δυτικής - Ανατολικής Γερμανίας, όταν ο συνοριακός φρουρός έλεγχε τα διαβατήρια και ρωτούσε πού πηγαίνεις μπορούσες να απαντήσεις «nach die DDR» ή «nach die zone».
Αμφότερα σήμαιναν το ίδιο, με τη μόνη διαφορά ότι με το πρώτο συνήθως περνούσες αμέσως ενώ με το δεύτερο σου κάνανε το αμάξι βίδες. Για τιμωρία, αφού zone σήμαινε Sowjetische Besatzungszone ή Ostzone και έδειχνε ότι πιστεύεις πως δεν υπάρχει Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας αλλά ανατολικό κομμάτι της Γερμανίας κατειλημμένο από τους Σοβιετικούς. Και ήταν φυσικό αφού στη γλώσσα η επιλογή της λέξης δείχνει την άποψη. Κάτι που ισχύει για την αναφορά Μουζάλα στην ΠΓΔΜ ως «Μακεδονία».
Η οποία προφανώς δεν σημαίνει ότι υποστηρίζει τις διεκδικήσεις των γειτόνων στη Βόρεια Ελλάδα και τα σύμβολά τους. Σημαίνει όμως ότι δεν θεωρεί σημαντική την ονομασία, όπως και οι περισσότεροι από τους συναδέλφους του στην κυβέρνηση αλλά και στην αντιπολίτευση, με το Ποτάμι να βγάζει την εξής ανακοίνωση: «Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να παραιτηθεί ένας υπουργός της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ., αλλά τα σαρδάμ δεν περιλαμβάνονται σε αυτούς. Εθνοκάπηλοι όλων των ειδών συμμαζευτείτε». Μια θέση που επιτρέπει συλλογισμούς, μια που έτσι αυτοί που θέλουν να μείνει ο Μουζάλας στην κυβέρνηση είναι καλοί και όποιος ζητάει την παραίτησή του εθνοκάπηλος.
Το θέμα, όμως, δεν είναι το Ποτάμι, αλλά η αναφορά του Μουζάλα στην ΠΓΔΜ ως «Μακεδονία». Αν ο υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής δεν παραιτηθεί, σημαίνει ότι η κυβέρνηση έχει αποδεχτεί de facto την ονομασία της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας ως «Μακεδονία». Κάτι που είχε προβλέψει ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης όταν το 1994 είχε πει: «Εάν η Ελλάς δεν δεχθεί μεικτή ονομασία (όπως το Σλαβομακεδονία), θα πάμε σε σκέτη Μακεδονία… και είναι απαράδεκτη υποκρισία εν ονόματι της εθνικής υπερηφάνειας και της εθνικής αδιαλλαξίας να δεχόμαστε να μείνει αυτή η χώρα, αυτό το κράτος, με το όνομα «Μακεδονία» και να μη δεχόμεθα να μείνει με ένα σύνθετο όνομα».
Αντί η θέση Μητσοτάκη να αντιμετωπιστεί ως ρεαλιστική, στη συνήθη υστερία είχε αντιμετωπιστεί ως εθνική μειοδοσία. Αποτέλεσμα, η Ελλάδα στο Σκοπιανό να έχει να αντιμετωπίσει πολύ δυσκολότερη κατάσταση. Στα 22 χρόνια που μεσολάβησαν η ΠΓΔΜ έβαλε στη σημαία της τον ήλιο της Βεργίνας, στην κεντρική της πλατεία το άγαλμα του Μεγάλου Αλέξανδρου, έχοντας σχέση με αυτό το κομμάτι της Ιστορίας όσο έχω εγώ με τη διάσκεψη της Καζαμπλάνκας του 1943 επειδή έχω μείνει στο «Anfa Hotel» που έμενε ο Τσόρτσιλ.
Το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων διογκώθηκε από τη σύγκρουση Μητσοτάκη - Σαμαρά τη δεκαετία του 1990. Πρέπει να λυθεί, αλλά με σαφή τρόπο. Οχι να το λέει ο Μουζάλας, μετά για παράδειγμα ο Σκουρλέτης και ύστερα ο Κυρίτσης μέχρι ο κόσμος να το συνηθίσει και να το δεχτεί. Η ειλικρίνεια δεν είναι βέβαια το φόρτε για τους αρτίστες της δημιουργικής ασάφειας, αλλά και η προσπάθεια να γίνει αλλαγή της εθνικής πολιτικής στη ζούλα δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή.
