Από τον Ηλία Δημητρέλλο
(Πηγή : http://www.eboulevard.gr)
Εν αρχή ήταν το εθνικό σοκ. Μετά το Καστελλόριζο, η πρώτη περίοδος που ακολούθησε την επιτροπεία της Ελλάδος από τους δανειστές χαρακτηρίστηκε από την οργή του Έλληνα έναντι πάντων.
Τα έβαλε με τους «κλέφτες» και ανίκανους πολιτικούς και τα μεγάλα πολιτικά κόμματα που οδήγησαν τη χώρα σε χρεοκοπία. Διοργάνωσε δυναμικά συλλαλητήρια, μαζικές διαδηλώσεις. Αδυνατούσε να πιστέψει αυτό που είχε συμβεί σε αυτόν – κυρίως – αλλά και στη χώρα του. Ενδεχομένως κάποιοι – λίγοι – να έκαναν και την αυτοκριτική τους.
Η συνεχής βίαιη πτώση του βιοτικού επιπέδου του και ο φόβος ότι τα χειρότερα έπονται τον τρόμαξαν. Τρόμαξε για τις καταθέσεις του, για την εργασία του (αν τη διατηρούσε ακόμη), για το μέλλον των οικείων του. Τον εθνικό φόβο εκμεταλλεύτηκαν μεθοδικά και σε αγαστή συνεργασία κυβερνώντες, δανειστές και ΜΜΕ, πετυχαίνοντας να τον πείσουν να αποδεχθεί εκών – άκων τα πλέον ειδεχθή οικονομικά μέτρα, με την ελπίδα ότι θα γλυτώσει τα χειρότερα και ότι θα αρχίσει να ανακάμπτει η χώρα. Εφαρμόζοντας μεθόδους ψυχολογικών επιχειρήσεων που θα ζήλευαν CIA και KGB, η συμμαχία των ημεδαπών και αλλοδαπών «προθύμων» κατατρομοκράτησε τον ελληνικό λαό πείθοντάς τον ότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική, παρά η πλήρης και άνευ όρων υποταγή στα κελεύσματά τους.
Όταν οι υποσχέσεις περί «ανάπτυξης», «ανάκαμψης» και λοιπών κενού περιεχομένου λέξεων απεδείχθησαν φρούδες, ακολούθησε η εθνική μελαγχολία. Ο Έλληνας είχε πειστεί ότι όλα ήσαν πια μάταια. Ότι δεν υπάρχει ελπίδα και προοπτική. Έβλεπε τα παιδιά του να φεύγουν μαζικά στο εξωτερικό για να εργαστούν, τη χώρα του να μαραζώνει. Διέκρινες αυτή τη μελαγχολία αλλά και τη διακρίνεις ακόμη, παντού και ανά πάσα στιγμή. Το χαμόγελο έπαψε να αποτελεί χαρακτηριστικό του και το μόνο που βλέπει κανείς στον δρόμο είναι σκυθρωποί άνθρωποι με πολλά νεύρα, έτοιμοι για καυγά με την πρώτη ευκαιρία.
Αυτό το μείγμα οργής, φόβου και μελαγχολίας έσπευσαν να εκμεταλλευθούν οι νυν κυβερνώντες. Η ελπίδα αποτέλεσε τον κρίσιμο παράγοντα για να επιλέξει ο ελληνικός λαός εκείνους που του υποσχέθηκαν ότι με έναν μαγικό τρόπο θα γυρίσουν τον χρόνο πριν το 2009, όπου όλα ήσαν «ονειρικώς καμωμένα». Πίστεψε πολύ ή καλύτερα ήθελε πολύ να πιστέψει ότι οι νέοι ήσαν διαφορετικοί και ότι υπάρχει ακόμη ελπίδα ότι το αύριο θα είναι καλύτερο. Η πλήρης διάψευση της ελπίδας τον απογοήτευσε πλήρως, μιας και οι νέοι απεδείχθησαν εξίσου γηραιοί με τους παλιούς.
Και φθάνουμε στην «εθνική κούραση». Κουράστηκε ο Έλληνας. Τα έξι χρόνια Μνημόνιο φαίνονται αιωνιότητα. Λες και δεν υπάρχει ο χρόνος πριν από αυτά.
Το διαπιστώνεις παντού, σε κάθε σχεδόν συζήτηση, ανεξαρτήτως ποιοι μετέχουν.
Κουράστηκε να βλέπει στα ΜΜΕ κάθε εβδομάδα να κρίνεται η επόμενη δόση του δανείου, τους ξένους πιστωτές να εκβιάζουν στην πλάτη του λαού και να επιβάλλουν νέα σκληρότερα μέτρα. Κουράστηκε από την ανικανότητα εκείνων που αποφασίζουν για αυτόν, οι οποίοι, εκτός τόπου και χρόνου, διαγκωνίζονται ποιος είναι πιο άχρηστος από τον άλλον. Κουράστηκε λοιπόν ο Έλληνας, αφού βλέπει τους κόπους και τις θυσίες του να πάνε χαμένοι. Παρά τις σκληρές θυσίες έξι ετών, η Ελλάδα βρίσκεται σε ακόμη δυσκολότερη θέση, καθώς έρχεται να προστεθεί το αγκάθι του προσφυγικού που απειλεί τη χώρα με ανεπανόρθωτη εθνική ζημιά.
Κουρασμένος πια αρχίζει και συνηθίζει με την ιδέα της επικείμενης τέλειας καταστροφής. Δεν αντέχει άλλο να υπομένει άσκοπα, χωρίς προοπτική. Χωρίς την παραμικρή ελπίδα ότι τουλάχιστον η κατάσταση θα σταθεροποιηθεί. Δεν ζητά πολλά, δεν είναι βλάκας να πιστεύει ότι του χρόνου όλα θα γίνουν όπως παλιά. Μια σταθερά ψάχνει για να σταθεί και να πάρει κουράγιο.
Με αυτά και με αυτά αρχίζει και δεν τον νοιάζει και πολύ η παραμονή της Ελλάδος στην Ευρωζώνη, στην Ευρώπη. Την κούραση αυτή εκμεταλλεύονται τα κέντρα εντός και εκτός της χώρας που προσβλέπουν σε αυτό το σενάριο. Εφημερίδες, ραδιόφωνα, τηλεοράσεις από το πρωί ως το βράδυ προβαίνουν σε συστηματική πλύση εγκεφάλου, καθυβρίζοντας τους Ευρωπαίους και την Ευρώπη.
Χωρίς προοπτική ή έστω «φως στο βάθος του τούνελ» επόμενο είναι η κούραση αυτή να είναι μη αναστρέψιμη. Περιμένουμε στωικά το μοιραίο που μοιάζει βέβαιο ότι θα επέλθει.
Έτσι, στην πιο κρίσιμη εθνικά στιγμή της χώρας ο λαός της είναι κουρασμένος και απογοητευμένος, στα δε ηνία της βρίσκονται οι πλέον ολίγιστοι όλων των εποχών. Όμως, αυτό δεν ήταν απλώς ατυχία, ήταν πολιτική επιλογή του ελληνικού λαού.
