Πώς ριζοσπαστικοποιήθηκε η Συρία
Η εξέλιξη μια εξέγερσης
Charles Lister
(Πηγή : http://foreignaffairs.gr)
Η Συρία στεγάζει τώρα την μεγαλύτερη και πιο ικανή συγκέντρωση σουνιτών τζιχαντιστών μαχητών από οπουδήποτε αλλού στον κόσμο, και θα είναι έτσι για πολύ καιρό.
Όποια και αν είναι η πρόοδος της υπό αμερικανική ηγεσία συμμαχίας ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος (επίσης γνωστό ως ISIS) [3] μέσα στους επόμενους μήνες, το καθαρό χάος και η καταστροφή που προκύπτουν από τα πέντε χρόνια συγκρούσεων διασφαλίζουν ότι η αστάθεια θα βασιλεύει στην Συρία [4] για χρόνια. Και εδώ, οι τζιχαντιστές έχουν να κερδίσουν τα περισσότερα.
Τον Μάρτιο του 2011, Σύριοι άνδρες, γυναίκες και παιδιά βγήκαν στους δρόμους, κρατώντας τα χέρια και φωνάζοντας για την ανάγκη πολιτικής μεταρρύθμισης και ελευθερίας από την καταπίεση. Οι εκκλήσεις τους αντιμετωπίστηκαν με δακρυγόνα, πλαστικές σφαίρες, και κανονικούς πυροβολισμούς αυτομάτων όπλων. Η όλο και πιο βίαιη και αδιάκριτη καταστολή των ειρηνικών διαδηλώσεων -και γεγονότα όπως ο φρικτός βασανισμός μέχρι θανάτου του 13χρονου Hamza al-Khateeb στην Daraa [5]- μετέτρεψαν ένα κίνημα διαμαρτυρίας σε επανάσταση.
Η μετέπειτα κλιμάκωση του καθεστώτος γέννησε τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό, τόσο ως μια δύναμη για να προστατεύσει τις πολιτικές διαδηλώσεις όσο και για να προβεί σε αντίποινα εναντίον του καθεστώτος για τα εγκλήματά του. Η βία εξέθρεψε περισσότερη βία˙ πέντε χρόνια αργότερα, περίπου μισό εκατομμύριο Σύριοι είναι νεκροί και πάνω από το ήμισυ του πληθυσμού έχει εκτοπιστεί, τόσο στο εσωτερικό της χώρας (6,6 εκατομμύρια [6]) όσο και στο εξωτερικό (4,6 εκατομμύρια [6]).
Τρεις άνδρες που οι Δημοκρατικές Δυνάμεις της Συρίας ισχυρίστηκαν ότι είναι μαχητές του ISIS, κάθονται σε ένα φορτηγάκι ενώ κρατούνται ως αιχμάλωτοι, κοντά στην πόλη αλ-Shadadi, στην ύπαιθρο της Hasakah, στην Συρία, την 18η Φεβρουαρίου 2016. RODI SAID / REUTERS
ΤΟ ΦΛΕΡΤ ΤΗΣ ΣΥΡΙΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΤΖΙΧΑΝΤ
Παρά το γεγονός ότι η έκρηξη της λαϊκής διαμαρτυρίας, η καθεστωτική βία και ο εμφύλιος πόλεμος δημιούργησαν τις συνθήκες υπό τις οποίες μπορούσαν να ευδοκιμήσουν οι τζιχαντιστές μαχητές, η Συρία είχε ήδη πρόσφορο έδαφος για τον σουνιτικό εξτρεμισμό. Για πολλά χρόνια πριν από το 2011, το καθεστώς του Σύριου προέδρου Μπασάρ αλ-Άσαντ [7] είχε διατηρήσει μια σταθερά ερωτοτρόπο σχέση με τους σουνίτες τζιχαντιστές. Η Δαμασκό στόχευε στην χειραγώγησή τους ώστε να ενεργούν ως πληρεξούσιοι για την ατζέντα της εξωτερικής πολιτικής της Συρίας.
Η κλίμακα και η φύση της σχέσης φάνηκε καλύτερα κατά την διάρκεια της υπό αμερικανική ηγεσία εισβολής και κατοχής του Ιράκ από το 2003 έως το 2010. Καθώς τα αμερικανικά στρατεύματα έκαναν τα πρώτα τους βήματα στο ιρακινό έδαφος, ο διορισμένος από το συριακό καθεστώς Μεγάλος Μουφτής, Sheikh Ahmad Kuftaro, εξέδωσε έναν πανεθνικό φετβά καθιστώντας το fardh ayn (θρησκευτικά υποχρεωτικό) για όλους τους Σύριους μουσουλμάνους, άνδρες και γυναίκες, να αντισταθούν στις «δυνάμεις κατοχής» με οποιοδήποτε μέσο, συμπεριλαμβανομένων των βομβιστικών επιθέσεων αυτοκτονίας.
Με την σειρά τους, κατά την διάρκεια των πρώτων εβδομάδων της ιρακινής εισβολής, οι μυστικές υπηρεσίες του συριακού στρατού διευκόλυναν την μεταφορά λεωφορείων γεμάτων με νέους άνδρες [8] μέσα από τις ανατολικές επαρχίες της Hasakah και Deir ez-Zor και τους διακινούσε μέσω των εγκαταλελειμμένων συνοριακών σταθμών του Ιράκ. Μερικές αναφορές έλεγαν ότι μέχρι και 5.000 τέτοιοι στρατολογημένοι τζιχαντιστές [9] πέρασαν στο Ιράκ κατά τις πρώτες 11 ημέρες της εισβολής. Επιπλέον 1.000 Παλαιστίνιοι από το στρατόπεδο Yarmouk [10] έξω από την Δαμασκό, προσχώρησαν στην ιρακινή τζιχάντ δύο ημέρες μετά. Λίγο αργότερα, κομάντος της Βρετανικής Ειδικής Υπηρεσίας της Αεροπορίας συνέλαβαν τέσσερα λεωφορεία γεμάτα με κατόχους συριακών διαβατηρίων [11] καθώς έμπαιναν στο Ιράκ από την Συρία.
Μια προσωπικότητα κλειδί για την κινητοποίηση Σύριων ώστε να κάνουν το τζιχαντιστικό καθήκον τους ήταν ο Mahmoud Oul al-Ghassi (Abu al-Qaqaa), ο οποίος ετύγχανε υπό την επιρροή του μηχανισμού πληροφοριών της Συρίας. Σύμφωνα με έναν ανώτερο αξιωματικό της αστυνομίας στο Χαλέπι που αναφέρθηκε στην συριακή τζιχάντ, ο Qaqaa είχε μεταφερθεί σε ένα τοπικό διοικητικό κτίριο από αξιωματικούς των μυστικών υπηρεσιών λίγο μετά την άφιξή του στην πόλη στα τέλη της δεκαετίας του 1990.
«Ο άνδρας ήταν ντυμένος σαν Πακιστανός και μετά βίας έλεγε μια λέξη. . . . Ο αξιωματικός μίλησε για λογαριασμό του. Μας δόθηκαν οδηγίες να φτιάξουμε μια τοπική ταυτότητα, μια άδεια οδήγησης, και άλλα έγγραφα για τον ίδιο, αλλά χωρίς καμία καταχωρημένη διεύθυνση ή άλλες προσωπικές πληροφορίες. Αυτό ήταν παράνομο στην Συρία, οπότε ξέραμε αμέσως, παρά την νεαρή και ξενική του εμφάνιση, ότι είχαμε να κάνουμε με κάποιον σημαντικό. Χρόνια αργότερα συνειδητοποιήσαμε ποιόν είχαμε βοηθήσει».
Μέχρι το 2003, ο Qaqaa είχε αναπτύξει μια ισχυρή ακολουθία που είχε γίνει δύσκολο για το συριακό κράτος να την ελέγχει στα κρυφά. Οι προσευχές της Παρασκευής και οι συναφείς συγκεντρώσεις θα εξέφραζαν συχνά εχθρότητα προς την Δυτική νεωτερικότητα, το κοσμικό κράτος, και, σε ορισμένες περιπτώσεις, τους Σιίτες και τους Αλαουίτες –όλοι τους που κατά κάποιο τρόπο έρχονταν σε αντίθεση με την εξουσία του Άσαντ στην Συρία. Έτσι, η εισβολή στο Ιράκ [12] αποτέλεσε μια τέλεια στιγμή. Οι τζιχαντιστές οπαδοί του Qaqaa θα μπορούσαν να εξαχθούν για να εκτελέσουν το στοίχημα του καθεστώτος για την καταπολέμηση της κατοχικών δυνάμεων του λεγόμενου Μεγάλου Σατανά κατά μήκος των ανατολικών συνόρων της Συρίας. Καθώς η κατοχή διευθετείτο δίπλα, η Συρία έγινε η βασική διαδρομή διακίνησης τζιχαντιστών από όλο τον κόσμο με κατεύθυνση προς την μάχη. Μέσω διαμεσολαβητών της αλ Κάιντα όπως ο Badran Turki Hishan al-Mazidih (Abu Ghadiyah) και με την πλήρη γνώση των συριακών μυστικών υπηρεσιών, εκατοντάδες επί εκατοντάδων τζιχαντιστές διοχετεύοντο στο Ιράκ για να επιτεθούν σε Αμερικανούς στρατιώτες. Χωρίς βοήθεια από την Δαμασκό, η «αλ Κάιντα στο Ιράκ», η οποία έγινε το «Ισλαμικό Κράτος στο Ιράκ» (ISI) και, στην συνέχεια, «ISIS», θα ήταν μια σκιά των δυνάμεων που έγινε αργότερα. Πιο σημαντικό, δεκάδες αν όχι εκατοντάδες Αμερικανοί στρατιώτες θα ήταν σήμερα ακόμα ζωντανοί.
Η στρατηγική του καθεστώτος Άσαντ να γαλουχεί σουνίτες τζιχαντιστές μαχητές πριν τελικά τους εξάγει αναπαράχθηκε στον Λίβανο, όταν η απαρχή της εφόρμησης των ΗΠΑ στο Ιράκ έσπρωξε τους τζιχαντιστές πίσω στην Συρία. Χρησιμοποιώντας τις εκτεταμένες συνδέσεις του με λιβανικές τζιχαντιστικές ομάδες – την Asbat al-Ansar (στη νότια πόλη της Σιδώνας) και την Φατάχ αλ-Ισλάμ (στην Τρίπολη, στα βόρεια)- ο συριακός μηχανισμός των μυστικών υπηρεσιών χρησιμοποίησε τις τζιχαντιστικές διασυνδέσεις του για να ενθαρρύνει την εξαγωγή εκατοντάδων μαχητών που βασίζονταν αρχικά στο Ιράκ, στον Λίβανο. Στην συνέχεια οι επιθέσεις εναντίον προσώπων με αντι-συριακές ατζέντες εντάθηκαν στην χώρα. Τα πράγματα τότε έφτασαν σε μια κορύφωση στην Τρίπολη, όταν ο στρατός του Λιβάνου κήρυξε τον πόλεμο κατά της Φατάχ αλ-Ισλάμ, νικώντας τελικά την οργάνωση σε έναν πόλεμο τριών μηνών που άφησε 400 νεκρούς.
Πολλοί από αυτούς τους μαχητές της Jaish al-Fatah που επέζησαν από την ήττα της οργάνωσης στο Nahr el Bared της Τρίπολης, στην συνέχεια κατέφυγαν πίσω στην Συρία. Κατά ειρωνικό τρόπο, η απογοήτευσή τους για το ότι εγκαταλείφθηκαν από τους Σύριους χειριστές τους, τους οδήγησε σε μια σειρά επιθέσεων εναντίον καθεστωτικών στόχων το 2007, οι περισσότερες εκ των οποίων δεν αναφέρθηκαν από τα αυστηρά ελεγχόμενα μέσα μαζικής ενημέρωσης της Συρίας. Όπως ήταν αναμενόμενο, η αυξημένη απειλή πυροδότησε μια ακόμη εξαγωγή τζιχαντιστών πίσω στο Ιράκ την περίοδο 2007-08, κατά την οποία περισσότεροι από 100 μαχητές εισέρχοντο στην χώρα [13] από την Συρία κάθε μήνα. Τραυματίες διοικητές του ISI μέχρι που λάμβαναν ιατρική περίθαλψη στα νοσοκομεία της Δαμασκού [13].
ΣΠΙΤΙ ΓΙΑ ΝΑ ΚΟΥΡΝΙΑΣΟΥΝ
Καθώς οι διαμαρτυρίες κατά της διακυβέρνησης Άσαντ αυξήθηκαν στις αρχές του 2011, το καθεστώς στην Δαμασκό εξέδωσε δύο αμνηστίες, με τις οποίες μέχρι και 1.000 κρατούμενοι που συνδέονται με ισλαμικές και τζιχαντιστικές δραστηριότητες απελευθερώθηκαν από τις φυλακές υψίστης ασφαλείας. Αυτό δεν ήταν ένα συμφιλιωτικό μέτρο, αλλά μια κυνική προσπάθεια για εξισλαμισμό της αντιπολίτευσης και δικαιολόγηση του ισχυρισμού του Άσαντ ότι αγωνίζεται εναντίον μιας εξτρεμιστικής εξέγερσης. Πολλοί από εκείνους που απελευθερώθηκαν πήγαν για να σχηματίσουν ισλαμιστικές ομάδες της αντιπολίτευσης, όπως η Jaish al-Islam και η Ahrar al-Sham, αλλά άλλοι πήγαν για να παίξουν έναν πολύ πιο μοχθηρό ρόλο.
Καθώς τα πρώτα σημάδια μιας λαϊκής συριακής ένοπλης αντίστασης άρχισαν να αναδύονται, ένας Ιρακινός τζιχαντιστής γνωστός ως Samir al-Khlifawi (Haji Bakr) είχε μια θεϊκή αποκάλυψη: Η Συρία φαινόταν ώριμη για εκμετάλλευση. Ως ο αξιόπιστος υπαρχηγός του ηγέτη του ISI, Αμπού Μπακρ αλ-Μπαγκντάντι, ο Haji Bakr πρότεινε την αποστολή ενός ηγέτη της ομάδας στην Μοσούλη στην Συρία για να δημιουργήσει κρυφά μια συριακή πτέρυγα της τρομοκρατικής ομάδας. Και έτσι, αρκετές εβδομάδες αργότερα, αργά το βράδυ, τον Αύγουστο του 2011, ο Abu Mohammed al-Jolani πέρασε στην επαρχία Hasakah της Συρίας με έξι άλλους ανώτερους ηγέτες. Ένας από αυτούς, ο Maysar Ali Musa Abdullah al-Juburi (Abu Mariya al-Qahtani), ήταν ήδη εξοικειωμένος με την Συρία, έχοντας υποβληθεί εκεί σε χειρουργική επέμβαση ένα χρόνο νωρίτερα [14].
Αυτοί οι επτά τζιχαντιστές κομάντος αξιοποίησαν το ήδη καλά αναπτυγμένο συριακό δίκτυο από ασφαλή σπίτια για να φέρουν σε επαφή τους πολλούς εξτρεμιστές που το καθεστώς απελευθέρωσε πρόσφατα από την φυλακή. Μέχρι τον Οκτώβριο, η Jabhat al-Nusra είχε ιδρυθεί κρυφά. Αν και αυτή η προκεχωρημένη ομάδα του ISI ήταν αρχικά εξαιρετικά αντιδημοφιλής στο εσωτερικό της συριακής αντιπολίτευσης -είχε κατηγορηθεί ότι είναι ένα άλλο σχέδιο του καθεστώτος για να δυσφημήσει την επανάσταση- η σταδιακή της διόγκωση, από τις αρχές του 2013, την έκανε ένα από τις πιο ισχυρές και με επιρροή ένοπλες ομάδες που πολεμούσαν κατά του καθεστώτος Άσαντ.
Η Jabhat al-Nusra και άλλες πιο αποκλειστικά συριακές ισλαμιστικές ομάδες επωφελήθηκαν επίσης από την επιστροφή της λεγόμενης Hama Generation -δηλαδή, εκείνους που είχαν εγκαταλείψει την Συρία κατά την διάρκεια του πολέμου του πρώην προέδρου Χάφεζ αλ Άσαντ με την Μουσουλμανική Αδελφότητα στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και στις αρχές του 1980. Πολλές από αυτές τις οικογένειες είχαν καταλήξει στην Σαουδική Αραβία, την Τουρκία και την Ευρώπη, και μερικά από τα παιδιά τους είχαν ενταχθεί στους τζιχαντιστικούς αγώνες στην Βοσνία, την Τσετσενία και το Αφγανιστάν. Ένα μεγάλο μέρος αυτών των τζιχαντιστών υιών ταξίδεψε πίσω στην Συρία το 2011-12 για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες και τώρα είναι ηγετικές φυσιογνωμίες της Jabhat al-Nusra και μιας σειράς από άλλες συριακές ομάδες.
Μόλις ο εμφύλιος πόλεμος [15] εμπεδώθηκε κατά τα μέσα του 2012, η Συρία επίσης άρχισε να προσελκύει ορδές τζιχαντιστών από όλο τον κόσμο, οι οποίοι προσπάθησαν να πολεμήσουν -και να πεθάνουν- στην Bilad al-Sham, εκεί που πολλοί προφήτεψαν ως τόπο συγκέντρωσης [16] για την τελική μάχη εναντίον των απίστων πριν από το τέλος του κόσμου. Από τον λευκό μιναρέ του Τζαμιού των Ομαγιαδών μέχρι τα προάστια Ghouta στην Δαμασκό και το βόρειο χωριό Dabiq, η Συρία άσκησε μια ιδιαίτερα ισχυρή έλξη στις καρδιές των τζιχαντιστών.
Το ότι το καθεστώς Άσαντ είχε κάνει τόσα πολλά τα προηγούμενα χρόνια για να χτίσει μια τζιχαντιστική υποδομή σήμαινε πως από όλες τις απόψεις, τα κοτόπουλα είχαν έρθει στην φωλιά για να κουρνιάσουν.
Ο 70χρονος Khaled Kassmou, κάθεται σε έναν δρόμο στην ανταρτοκρατούμενη γειτονιά Qaboun της Δαμασκού, στην Συρία, στις 13 Μαρτίου 2016. BASSAM KHABIEH / REUTERS
ΤΖΙΧΑΝΤΙΣΤΙΚΗ ΖΗΛΙΑ
Στο εύφορο έδαφος της Συρίας, η Jabhat al-Nusra έγινε όλο και περισσότερο ανεξάρτητη από την ηγεσία στο Ιράκ, η οποία την προμήθευε με το 50% των μηνιαίων οικονομικών αναγκών της [17]. Μέχρι τα τέλη του 2012, ο Haji Bakr –με το παρατσούκλι «Ιππότης των Σιγαστήρων» για την ηγεσία του σε μια μαζική εκστρατεία δολοφονιών διοικητών του ISI υπόπτων για πιθανή απιστία- είχε απογοητευθεί, ή ίσως ζηλέψει, από την επιτυχία της Jabhat al-Nusra. Μετά από εισήγησή του, ο Μπαγκντάντι, ο επικεφαλής του ISI, έστειλε μια μυστική επιστολή προς τον Jolani, τον επικεφαλής της Jabhat al-Nusra, διατάζοντάς τον να ανακοινώσει δημόσια τους δεσμούς και την υποταγή του στο ISI. Μη θέλοντας να χάσει επιρροή ή κύρος, Jη abhat al-Nusra απέρριψε την εντολή.
Εξοργισμένος, ο Haji Bakr ταξίδεψε στην Συρία μαζί με τον επικεφαλής εκπρόσωπο του ISI, Taha Sobhi Falaha (Abu Mohammed al-Adnani) και έστησαν μια μυστική βάση στο βόρειο Χαλέπι. Όντες εκεί, ξεκίνησαν να μαθαίνουν το έδαφος και να αποκτούν συμμάχους μέσα από την Jabhat al-Nusra και άλλα βαριά τζιχαντιστικά κινήματα ξένων μαχητών. Μερικοί από αυτούς τους συμμάχους είχαν σταλεί για να κατασκοπεύσουν τον ίδιο τον Jolani. Έχοντας εξασφαλίσει μια ασφαλή διαδρομή από το Ιράκ, ο Μπαγκντάντι τότε πέρασε στην Συρία τον Φεβρουάριο του 2013 και συνάντησε τους δύο συναδέλφους του. Σε μια σειρά μυστικών συναντήσεων, ο Μπαγκντάντι εξασφάλισε την υποταγή μιας σημαντικής πλειοψηφίας των κορυφαίων ξένων διοικητών της Jabhat al-Nusra και εκείνων κάτω από τις αντίστοιχες εντολές τους.
Ο Μπαγκντάντι στην συνέχεια ανακοίνωσε στον κόσμο, τον Απρίλιο του 2013 ότι όχι μόνο η Jabhat al-Nusra είχε γεννηθεί από το ISI, αλλά ότι τώρα θα υπαχθεί σε μια διευρυμένη οργάνωση, που ενσωματώνει την Συρία. Έτσι, γεννήθηκε το ISIS και διερράγη ο κόσμος της σουνιτικής τζιχάντ. Η κεντρική ηγεσία της αλ Κάιντα αρχικά διέταξε τις δύο ομάδες να παραμείνουν στις αντίστοιχες χώρες τους, πριν τελικά συστρατευθεί με την Jabhat al-Nusra. Από τις αρχές του 2014, η Jabhat al-Nusra και το ISIS ήταν ομολογημένοι εχθροί στο πεδίο της μάχης και η αλ Κάιντα είχε αποκηρύξει οποιαδήποτε διασύνδεση με το ISIS και τον Μπαγκντάντι.
ΔΥΟ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΑ ΤΖΙΧΑΝΤΙΣΤΙΚΑ ΜΟΝΤΕΛΑ
Ως εκ τούτου, η συριακή τζιχάντ έχει δώσει την θέση της σε δύο ανταγωνιστικά διακρατικά τζιχαντιστικά κινήματα: Το ISIS και την αλ Κάιντα [18]. Από τότε που επεκτάθηκε στην Συρία τον Απρίλιο του 2013 και ανακήρυξε το χαλιφάτο του τον Ιούνιο του 2014, το ISIS έχει γίνει μια τρομερή τζιχαντιστική οργάνωση με επίσημη παρουσία στο Αφγανιστάν [19], την Αλγερία [20], την Αίγυπτο [21], την Λιβύη [22], τη Νιγηρία, το Πακιστάν [23], την Ρωσία [24] και την Υεμένη [25] και μαχητικούς υποστηρικτές σε πολλές ακόμη χώρες. Παρουσιάζοντας τον εαυτό του ως τον εξασκούντα την τζιχάντ του 21ου αιώνα, το ISIS ενστερνίζεται μια πραγματικά απολυταρχική ιδεολογία που επιδιώκει να επιτύχει κάθε στόχο όσο το δυνατόν γρηγορότερα, ανεξαρτήτως του τι θα χρειαστεί.
Η αλ Κάιντα, από την άλλη πλευρά, έχει υποστεί μια σημαντική στρατηγική μετάλλαξη τα τελευταία χρόνια. Αντιμέτωπη με την πρόκληση που έθεσε η Αραβική Άνοιξη, η αλ Κάιντα έχει επικεντρωθεί στην ενσωμάτωση των θυγατρικών της στις υπάρχουσες ζώνες συγκρούσεων και, στην συνέχεια, στην γαλούχηση ευάλωτων κοινοτήτων ώστε να γίνουν βιώσιμοι οικοδεσπότες για ένα μελλοντικό ισλαμικό κράτος. Οι πρώτες προσπάθειες στην Υεμένη (2010-11) και στο Μάλι (2011) απέτυχαν, αλλά η Jabhat al-Nusra έχει δείξει τον δρόμο από το 2012 αποδεικνύοντας την αξία αυτής της μακροπρόθεσμης προσέγγισης. Στην πραγματικότητα, αποκηρύσσοντας προσωρινά τους σκληρότερους νόμους της Σαρία, διατηρώντας μιας πολυμερή προσέγγιση για την λαϊκιστική δράση, και αποδεικνύοντας την ανώτερη αξία της στο πεδίο της μάχης, η Jabhat al-Nusra έχει σταδιακά κοινωνικοποιηθεί με πολίτες και άλλους πιο μετριοπαθείς αντάρτες ώστε να δράσουν ως προστατευτικό πλέγμα γύρω από την ομάδα στην Συρία.
Η αλ Κάιντα φαίνεται, ως εκ τούτου, να έχει βγάλει ρίζες στην Συρία που είναι πολύ πιο ανθεκτικές από του ISIS. Παρότι αυτό θα ωφελήσει την Jabhat al-Nusra μακροπρόθεσμα, οι επιδεινούμενες συνθήκες στο εσωτερικό της Συρίας και η αυξανόμενη δυστοκία και πολυπλοκότητα της σύγκρουσης παρέχουν ευκαιρίες για αμφότερους τους τζιχαντιστικούς δρώντες ώστε να τις εκμεταλλευτούν. Σε περίπτωση που η διεθνώς υποστηριζόμενη πολιτική διαδικασία προχωρήσει κατά τους προσεχείς μήνες, η Jabhat al-Nusra θα βρεθεί πιο περιθωριοποιημένη από ό, τι υπήρξε από τις αρχές του 2012, αλλά οι βαθιές της ρίζες στην βορειοδυτική επαρχία Ιντλίμπ της Συρίας θα παρέχουν ένα μακροπρόθεσμο ασφαλές καταφύγιο. Το ISIS, εν τω μεταξύ, φαίνεται πιθανό να αντιμετωπίσει μια πιο συντονισμένη απειλή για τα εδάφη του στην Συρία το επόμενο έτος, αλλά η οργάνωση έχει επανειλημμένα αποδείξει την ικανότητά της να επιβιώνει ενάντια στις πιθανότητες και να πολεμά μια άλλη ημέρα.
Η Δύση έχει υποτιμήσει το ISIS μια φορά παλαιότερα, και δεν πρέπει να το κάνει ξανά. Αυτό το μάθημα, ωστόσο, έχει προκαλέσει μια νοσηρή εμμονή με το ISIS σε βάρος της εκτίμησης της απειλής που θέτει η Jabhat al-Nusra. Ως μια ορκισμένη συνεργάτις της αλ Κάιντα οδηγούμενη από δεκάδες βετεράνους τρομοκράτες διοικητές, αυτή η άλλοτε ομάδα εμπροσθοφυλακής του ISIS πιθανότατα θα είναι ένας αντίπαλος των Σύρων, της περιοχής, και της Δύσης για πολλά χρόνια στο μέλλον.
(Στην πρώτη φωτογραφία : Ένα κατεστραμμένο κτίριο, με την μαύρη σημαία που χρησιμοποιείται συνήθως από μαχητές του Ισλαμικού Κράτους ζωγραφισμένη στον ένα τοίχο, στην πόλη al-Alam, τον Μάρτιο του 2015. THAIER AL-SUDANI / REUTERS)
Copyright © 2016 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.
Στα αγγλικά: https://www.foreignaffairs.com/articles/syria/2016-03-14/evolution-insur...
Σύνδεσμοι:
[1] http://www.mei.edu/profile/charles-lister
[2] http://www.amazon.com/Syrian-Jihad-Al-Qaeda-Evolution-Insurgency/dp/0190...
[3] https://www.foreignaffairs.com/tags/isis
[4] https://www.foreignaffairs.com/regions/syria
[5] http://www.aljazeera.com/indepth/features/2011/05/201153185927813389.html
[6] http://www.unocha.org/syria
[7] https://www.foreignaffairs.com/interviews/2015-01-25/syrias-president-sp...
[8] http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/content/article/2005/06/07/AR200506...
[9] http://www.theguardian.com/world/2003/apr/01/alqaida.iraq
[10] https://www.meforum.org/meib/articles/0304_s2.htm
[11] https://books.google.com/books?id=SYeMCwAAQBAJ&pg=PA397&lpg=PA397&dq=syr...
[12] https://www.foreignaffairs.com/articles/iraq/2002-03-01/next-stop-baghdad
[13] http://foreignpolicy.com/2012/10/01/the-generals-gambit/
[14] http://carnegieendowment.org/syriaincrisis/?fa=60973
[15] http://www.aljazeera.com/news/middleeast/2012/07/2012716231913738.html
[16] http://www.brookings.edu/research/opinions/2014/10/26-foreign-policy-ess...
[17] http://www.aljazeera.com/news/middleeast/2013/04/201349194856244589.html%3E
[18] https://www.foreignaffairs.com/articles/2015-11-23/isis-and-al-qaeda-rac...
[19] https://www.foreignaffairs.com/articles/afghanistan/2016-01-13/graveyard...
[20] https://www.foreignaffairs.com/articles/algeria/2016-02-09/algeria-after...
[21] https://www.foreignaffairs.com/articles/middle-east/2014-12-04/isis-ente...
[22] https://www.foreignaffairs.com/articles/libya/2016-02-07/next-front-agai...
[23] https://www.foreignaffairs.com/articles/afghanistan/2015-06-11/expanding...
[24] https://www.foreignaffairs.com/articles/afghanistan/2016-01-31/russia-an...
[25] https://www.foreignaffairs.com/articles/yemen/2015-10-28/how-al-qaeda-ru...
