«ΠΑΣΟΚαρία»
ΗΛΙΑΣ ΜΑΓΚΛΙΝΗΣ
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Είναι περίεργο. Υπό άλλες συνθήκες, και κάποιες άλλες εποχές, η εκλογή νέου αρχηγού στο ΠΑΣΟΚ θα ήταν είδηση πρώτου μεγέθους.
Προχθές, η αναγγελία της εκλογής της κ. Φώφης Γεννηματά συνέπεσε με την πληροφορία ότι η ελληνική αντιπροσωπεία αποχώρησε από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων, με συνέπεια να χαθεί όπως, τηρουμένων όλων των αναλογιών, είχε χαθεί η είδηση του θανάτου του μεγάλου συνθέτη Σεργκέι Προκόφιεφ, μόνο και μόνο επειδή έτυχε να πεθάνει την ίδια ημέρα με τον Στάλιν. Ωστόσο, αν το είχε φέρει έτσι η μοίρα και ο δημιουργός του περίφημου Τρίτου Κοντσέρτου για πιάνο (μεταξύ πολλών άλλων αριστουργημάτων) πέθαινε κάποια άλλη, εντελώς ασήμαντη, ημέρα, η είδηση του δικού του θανάτου δεν θα είχε περάσει στα... ψιλά. Αντιθέτως –και για να πάψουμε επιτέλους με αυτή τη μάλλον αδόκιμη σύγκριση– η εκλογή της κ. Γεννηματά θα περνούσε περίπου απαρατήρητη, ακόμα κι αν δεν είχαμε βαρύγδουπα breaking news από τις Βρυξέλλες.
Προχθές, η αναγγελία της εκλογής της κ. Φώφης Γεννηματά συνέπεσε με την πληροφορία ότι η ελληνική αντιπροσωπεία αποχώρησε από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων, με συνέπεια να χαθεί όπως, τηρουμένων όλων των αναλογιών, είχε χαθεί η είδηση του θανάτου του μεγάλου συνθέτη Σεργκέι Προκόφιεφ, μόνο και μόνο επειδή έτυχε να πεθάνει την ίδια ημέρα με τον Στάλιν. Ωστόσο, αν το είχε φέρει έτσι η μοίρα και ο δημιουργός του περίφημου Τρίτου Κοντσέρτου για πιάνο (μεταξύ πολλών άλλων αριστουργημάτων) πέθαινε κάποια άλλη, εντελώς ασήμαντη, ημέρα, η είδηση του δικού του θανάτου δεν θα είχε περάσει στα... ψιλά. Αντιθέτως –και για να πάψουμε επιτέλους με αυτή τη μάλλον αδόκιμη σύγκριση– η εκλογή της κ. Γεννηματά θα περνούσε περίπου απαρατήρητη, ακόμα κι αν δεν είχαμε βαρύγδουπα breaking news από τις Βρυξέλλες.
Για να λέμε όλη την αλήθεια, βέβαια, το ότι το ΠΑΣΟΚ απέκτησε νέο αρχηγό δεν πέρασε και τελείως απαρατήρητο. Η χολή, το δηλητήριο στα κοινωνικά δίκτυα περίσσεψαν. Αλλά ως εκεί, διότι, από κει και πέρα, ακόμα και μεγάλες εφημερίδες που στήριζαν τη «μεγάλη δημοκρατική παράταξη» και παραδοσιακά έβγαζαν κεντρικούς τίτλους από τις μεγάλες αλλαγές στο κόμμα της Χαριλάου Τρικούπη, αυτή τη φορά το πέρασαν δεύτερη ή και τρίτη είδηση. Βλέπετε, ήταν και πολύ προβλέψιμο όλο αυτό, θέλω να πω, το ότι «θα έβγαινε η Φώφη». Προβλέψιμο σε βαθμό πλήξης, για την ακρίβεια, πόσο μάλλον όταν γνωρίζουμε όλοι καλά πως, από δω και πέρα, οποιαδήποτε παρέμβαση ή δήλωση του κ. Βενιζέλου, που μόλις αποχώρησε, θα βαραίνει πολύ περισσότερο, τόσο ως κίνηση αλλά και ως περιεχόμενο, από κάποια αντίστοιχη της νέας προέδρου του ΠΑΣΟΚ.
Κανονικά έτσι θα έπρεπε να είναι, πάντως: τα εσωτερικά των πολιτικών κομμάτων να μη γίνονται είδηση, να μη χρειάζεται να βρίσκεται η χώρα σε τέτοια κρίση επιβίωσης για να γίνεται πρώτη είδηση ένα κομματικό γεγονός. Θυμάμαι ακόμα με μια μελαγχολία τις σχοινοτενείς ανταποκρίσεις από τις πρώτες εκείνες «λαϊκές» εσωκομματικές εκλογές από τις οποίες αναδείχθηκε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ο κ. Γιώργος Παπανδρέου, σε εποχές λίγο πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες και το Euro.
Δεν υπάρχει, όμως, σύγκριση με το σήμερα. Η απαξίωση ή απλώς η αδιαφορία του κόσμου, απέναντι στο κόμμα που διαμόρφωσε και διαμορφώθηκε όσο κανένα άλλο από το πνεύμα της μεταπολίτευσης, είναι (αν πάρει κάποιος απόσταση από τα πράγματα) πρωτοφανής. Βεβαίως, από τη στιγμή που συρρικνώθηκε η ελληνική κεντροαριστερά, ήταν φυσικό να μαραθεί το ΠΑΣΟΚ. Πιο σωστά: από τη στιγμή που συρρικνώθηκε η λεγόμενη εκσυγχρονιστική κεντροαριστερά (και βασικά όλος εκείνος ο κόσμος που εκπροσωπούσε ο Κώστας Σημίτης), επόμενο ήταν το ΠΑΣΟΚ (που βρέθηκε στην εξουσία τη στιγμή που χτυπούσε το τσουνάμι της κρίσης, με αποτέλεσμα να φορτωθεί ακέραιες τις τρομακτικές αμαρτίες των τραγικών διακυβερνήσεων Καραμανλή) να συντριβεί. Και από τη στιγμή που το λεγόμενο «βαθύ ΠΑΣΟΚ» (που ήταν πάντοτε σε σύγκρουση με τη σημιτική πλευρά) μετακόμισε στον ΣΥΡΙΖΑ, τι να απομείνει από το άλλοτε κραταιό κόμμα εξουσίας;
Την οκταετία των κυβερνήσεων Σημίτη, ίσως να πίστεψαν πολλοί στο εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ’90, πως είχε ηττηθεί για πάντα η «ΠΑΣΟΚαρία» της δεκαετίας του ’80, με τις παροχές και τη διαφθορά –μέγα λάθος. Η «ΠΑΣΟΚαρία» όχι μόνον επιβίωσε αλλά πέρασε σαν μικρόβιο και στις κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας από το 2004 και μετά διότι αυτή η «ΠΑΣΟΚαρία» συνιστά νοσηρή νοοτροπία που διαχύθηκε σε όλο το κομματικό φάσμα –αυτό πληρώνουμε σήμερα.
