Στον κόσμο του Παναγιώτη Λαφαζάνη
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
Με τη φαντασία του, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης έχει περάσει ένα τόσο μεγάλο μέρος της ζωής του στη δεκαετία του 1920 (και, δυστυχώς, συνεχίζει να το περνά), ώστε συγχέει τον κόσμο της φαντασίας με την πραγματικότητα. Φαίνεται αυτό ιδιαίτερα στις τρέχουσες επαφές του με τους Ρώσους και στη δουλοπρέπεια με την οποία τους αντιμετωπίζει, λες και είναι αυθεντικοί σταλινικοί, ενώ στην πραγματικότητα είναι μετασταλινικοί. (Νέο είδος: προήλθε από την επιτυχή διασταύρωση σταλινικού με γκάνγκστερ).
Προσφάτως, αναφερόμενος στην Αγία Πετρούπολη, ο Λαφαζάνης την είπε με την ονομασία της κομμουνιστικής εποχής και αιτιολόγησε τη στάση του ως εξής: «Πέρα από τον επίσημο τίτλο υπάρχει και η λαϊκή καθομιλουμένη. Καμιά φορά οι λαοί διαμορφώνουν τοπωνύμια τα οποία παραμένουν ανεξάρτητα από τις επίσημες ονομασίες που δίνουν τα κράτη. Ο καθένας λέει αυτό που νομίζει».
Χωρίς να το αντιλαμβάνεται (και αυτό είναι που θα τον έκανε γλυκό, αν δεν τον έκανε επικίνδυνο υπό τις παρούσες συνθήκες...) μας διδάσκει, ο καημενούλης, τι είναι πραγματικά ο σοσιαλισμός. Διότι, σκεφθείτε, ποιοι είναι «οι λαοί» που υποτίθεται ότι αποκαλούν σήμερα Λένινγκραντ την Αγία Πετρούπολη; Δεν υπάρχουν. Αν ο ίδιος ο Παναγιώτης και τίποτε φίλοι του εξίσου ανισόρροποι επιμένουν στην παλιά ονομασία, πάω στοίχημα ότι σε παγκόσμια κλίμακα πρέπει να είναι λιγότεροι από τους επαγγελματίες σωσίες του Eλβις. (Οταν λέω επαγγελματίες, εννοώ αυτούς που βγάζουν μεροκάματο στη Νάσβιλ, το Λας Βέγκας και όπου αλλού...).
Ο Παναγιώτης, λοιπόν, μιλά για τον εαυτό του, τη δική του άποψη λέει. Από σεμνότητα, όμως, ονομάζει τον εαυτό του «οι λαοί». Αυτή είναι η ανθρώπινη φύση, αυτός είναι και ο σοσιαλισμός, «επιστημονικός» ή αυτοσχέδιος: αντί για Λουδοβίκο 14ο, με τις περούκες του, τα καλσόν του και την περίφημη ρήση «το κράτος είμαι εγώ», έχεις τον Στάλιν με τις μουστάκες του, την πίπα του και το «οι λαοί είμαι εγώ». Εμείς, πάντως, το παράγουμε και σε κωμωδία, διότι το λέει ο Λαφαζάνης...
Ή σωστά ή δημοκρατικά
Παρατηρώ ότι κάθε φορά που ο πρωθυπουργός μας, ο Αλέξιος Τσίπρας, υπόκειται για ένα διάστημα άνω της μισής ώρας στη γοητεία της κ. Μέρκελ εκ του σύνεγγυς, έπειτα βγαίνει από τη συνάντηση κάπως σαν να τα έχει λίγο χαμένα. Να, προχθές, λ.χ., μετά τη συνάντηση με τους μεγάλους στις Βρυξέλλες μίλησε για «εναπομείνασες διαφορές»! Πώς και του ξέφυγε τέτοια κοτσάνα;
Βεβαίως, είναι απολύτως σωστά ελληνικά η φράση «εναπομείνασες διαφορές», αλλά στα δημοκρατικά ελληνικά η μετοχή πρέπει να είναι στο αρσενικό γένος: «εναπομείναντες διαφορές». Ετσι πρέπει να μιλάει ένας συνειδητός αριστερός. Διότι η διάκριση μεταξύ λάθους και σωστού είναι αντιδημοκρατική, καθώς αντανακλάται και στα υποκείμενα, με αποτέλεσμα να διαμορφώνεται στην ανθρώπινη αντίληψη η διάκριση «κακός-μέτριος-άριστος»! Και, όπως όλοι έχουμε καταλάβει από το νομοσχέδιο του υπουργού Παιδείας κ. Μπαλτά, η κυβέρνηση απεχθάνεται την αριστεία. Εχει ψυχολογικά τραύματα από την παιδική ηλικία…
Η αγελάδα που γλιστρά
Η παρομοίωση της Ελλάδας με αγελάδα, εκ μέρους του Γιουνκέρ, δεν ξέρω αν έγινε με επίγνωση της συνήχησης. Το πιθανότερο είναι όχι. Ο πρόεδρος της Επιτροπής είναι βόρειος. Γεννήθηκε και ζει σε εκείνη την Ευρώπη όπου οι αγελάδες γλιστρούν στον πάγο και γίνονται σχήμα λόγου. Παρά ταύτα, έστω και ακουσίως, ο Γιουνκέρ με το λογοπαίγνιο αυτό έθιξε την ουσία του ελληνικού ζητήματος στην Ευρώπη. Ποια είναι; Την έχει πει έξοχα, ήδη από τη δεκαετία του 1970, ο μεγάλος Σαββόπουλος στο τραγούδι του «Εκλογές μαντινάδα»: «Μα κι αν ταΐζεις του απαντώ κακάο τη γελάδα, δεν θα ’ναι πάλι πιθανό ν’ αρμέξεις σοκολάδα»...
Ο προβληματικός
Αν είναι σωστή η εκτίμηση του επιτρόπου Μοσκοβισί, αν δηλαδή πράγματι είμαστε κοντά σε συμφωνία και, όπως χαρακτηριστικά είπε, «τώρα χρειάζεται η μεγάλη προσπάθεια», τότε είναι η ώρα που ο Βαρουφάκης πρέπει να εξακοντίσει άλλη μια βαριά προσβολή για να δυναμιτίσει την προσπάθεια. Εκεί πάνω που σκεπτόμουν αυτά, άκουσα από το ραδιόφωνο ότι ο μέγας νάρκισσος του υπουργείου Οικονομικών είχε μόλις δηλώσει περήφανος, γιατί στο υπουργείο του δεν πάτησε ποτέ το πόδι της η τρόικα. Είμαι βέβαιος ότι θα ακολουθήσουν και άλλα χειρότερα. Ο προβληματικός το έχει πει ότι δεν πρόκειται να υπογράψει «τέτοια συμφωνία»…
Ο πατροκτόνος
Στη γνωστή σοβαρότερη πολιτική εκπομπή του ραδιοφώνου (που δεν λέω το όνομα της, γιατί οι φίλοι της αναστατώνονται από τους επαίνους μου ―και μάλλον δικαίως...), άκουσα τη ρεπόρτερ, που μετέδιδε την είδηση για το πρόσφατο κρούσμα παιδοκτονίας, να αναφέρεται στον δράστη του στυγερού εγκλήματος ως «ο πατροκτόνος». Το έκανε, επειδή δράστης ήταν ο πατέρας του δυστυχισμένου παιδιού, ο δε παρουσιαστής του δελτίου (μπορεί και παρουσιάστρια, δεν θυμάμαι) δεν διέκοπτε για να τη διορθώσει. Αν όμως είχε μια ροπή προς το μαύρο χιούμορ, θα τη διέκοπτε και θα έλεγε: «Οχι πατροκτόνος. Μητροκτόνος, διότι το παιδί ήταν κοριτσάκι...».
Μα τόσο ρετρό;
Η Φώφη, που όταν μεγαλώσει θα γίνει πρόεδρος, είπε χθες ότι δεν θέλει «ένα ρετρό ΠΑΣΟΚ». Α, την κακομοίρα!... Και μόνο που το λέει έτσι, αποδεικνύει ότι δεν έχει τη δυνατότητα να πραγματοποιήσει την επιθυμία της. Διότι, ποιος χρησιμοποιεί σήμερα τη λέξη «ρετρό», εκτός από όσους έμειναν κολλημένοι για πάντα στη δεκαετία του 1980;
Αριστα με τόνο
Παράγων του υπουργείου Παιδείας μου έλεγε τις προάλλες ότι οι σχέσεις του υπουργού με τον αναπληρωτή του είναι στην πράξη ανύπαρκτες: ο υπουργός δεν απευθύνει ούτε κουβέντα στον ταλαντούχο αναπληρωτή του. (Ταλαντούχος, επειδή συνδυάζει το σεξ με την ποίηση, εις βάρος της ποίησης...). «Ούτε μια καλημέρα, αν συναντηθούν το πρωί στο ασανσέρ», ρώτησα εγώ. «Ούτε!», ήταν η απάντηση. Αμέσως όμως, το ξανασκέφθηκε και είπε: «Μόνο αν ήταν να του πει κακημέρα»...
(Στην φωτογραφία : Βρε καλώς τον στην παρέα! Είναι το πανό του ΠΑΜΕ στο υπουργείο Οικονομικών. Σημειωτέον ότι οι καταληψίες του ΠΑΜΕ (δηλαδή, του ΚΚΕ) κατέβασαν και τη σημαία της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Απορώ, διότι αυτοί προφανώς δεν ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε ΑΝΕΛ…)
