Σκηνικό Διχασμού στο χείλος της αβύσσου
ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
Υπνοβατούμε προς ένα νέο μεγάλο Διχασμό και τη δραχμή. Τα σημάδια του Διχασμού είναι ήδη εδώ. Σύναξη Ναζί χαρακτηρίζουν οι ανεγκέφαλοι τη συγκέντρωση όσων μαζεύτηκαν στο Σύνταγμα, γιατί αγωνιούν για την παραμονή της χώρας στο ευρώ. «Θα σας δούμε στο Γουδί», απαντούν κάποιοι άλλοι. Το ξέρουμε δυστυχώς αυτό το παιχνίδι. Το ξαναζήσαμε κατά τη διάρκεια της Επανάστασης του 1821, στις αρχές του περασμένου αιώνα και στον τραγικό εμφύλιο, στα μέσα του. Ο σπόρος του νέου Διχασμού μπήκε όταν ανεύθυνοι πολιτικοί και επιτήδειοι πλασιέ του ακραίου λαϊκισμού κατασκεύασαν τον διαχωρισμό σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς. Πουθενά αλλού δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Τυχαίο; Δεν νομίζω και έχει μεγάλη σχέση με την αδυναμία μας να βγούμε από την κρίση.
Σε κάθε διχασμό, σε κάθε εμφύλιο, βρίσκονται οι πραγματικά «αιμοδιψείς» που τραβούν μπροστά για δικούς τους λόγους. Εδώ έχουν πιάσει δουλειά ήδη και στήνουν το σκηνικό. Αν υπάρξει συμφωνία θα χρησιμοποιήσουν τον διχαστικό λόγο γιατί πιστεύουν, αφελώς, ότι έτσι θα ξεγελάσουν τον λαό. Αν επέλθει ρήξη με τους Ευρωπαίους θα φανατίσουν τους πολίτες για να κρύψουν τη μεγάλη εθνική ήττα και να προετοιμάσουν το έδαφος για την τσαβεζοποίηση της χώρας. Δεν απέχουμε πολύ από κάτι τέτοιο. Μη βλέπετε που έχουμε συνηθίσει στην παρακμή μας και δεν μας κάνει τίποτα πια εντύπωση, που δεν μας ξεσηκώνει ο ισοπεδωτισμός, το τσαλάκωμα των θεσμών.
Η κατηφόρα αυτή, όμως, δεν καταλήγει μόνο στον Διχασμό. Καταλήγει και στη δραχμή. Δεν υπάρχει περίπτωση μία χώρα σαν τη σημερινή Ελλάδα να μπορέσει να κρατηθεί στην Ευρωζώνη, ασχέτως εάν -στην καλύτερη περίπτωση- θα πάρουμε μία παράταση μηνών και λίγα λεφτά ακόμη. Και να τα εξασφαλίσουμε όλα αυτά, τίποτα δεν θα υλοποιηθεί. Αντιθέτως, θα καταβάλλεται μεγάλη προσπάθεια από ισχυρά κέντρα να υπονομευθεί η προσπάθεια παραμονής στο ευρώ.
Ψάχνω από καιρό να δω κάποιο σημάδι που να πείθει ότι ο κ. Τσίπρας ξέρει και άλλον τρόπο, εκτός από αυτόν που ακολουθει σήμερα. Το θεωρώ ιστορικά πρέπον να του δοθεί η ευκαιρία. Εχει αργήσει, όμως, πολύ να επιλέξει καθαρά ανάμεσα στην παράνοια και τη λογική, την ακρότητα και τη σύνεση, τη συναίνεση και τον διχασμό. Και αναρωτιέμαι δικαιολογημένα, δεν μπορεί ή δεν θέλει;
Ο,τι και από τα δύο να ισχύει η Ιστορία δεν θα περιμένει.
Η Ελλάδα ιστορικά είχε την τύχη, την πρόνοια, να έχει πάντοτε σε εφεδρεία ηγέτες που μπορούσαν να ανακληθούν από την εφεδρεία για να την ξανακτίσουν έπειτα από μεγάλες καταστροφές. Βεβαίως και στις δύο πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις, τον Ελευθέριο Βενιζέλο και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ο λαός τους έστειλε εξορία πριν τους ξανακαλέσει. Εχουμε τέτοιες εθνικές εφεδρείες τώρα; Εχουμε ανθρώπους που θα υψώσουν το ανάστημά τους απέναντι στη λαίλαπα του ισοπεδωτικού λαϊκισμού, που θα δώσουν την πραγματική μάχη για να μείνουμε στην Ενωμένη Ευρώπη; Πιστεύω ότι υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να σηκώσουν αυτό το βάρος. Πριν όμως τους ονοματίσουμε και για να μη χάνουμε χρόνο καθώς το τσουνάμι πλησιάζει και ο χρόνος λιγοστεύει, πρέπει να κάνουν ένα βήμα μπροστά και να δείξουν ότι τους νοιάζει πού πάει ο τόπος και πως ενδιαφέρονται για ένα, νέο ή πρώτο, ραντεβού με την Ιστορία. Η μεγάλη πλειοψηφία που θέλει την Ελλάδα στην Ενωμένη Ευρώπη θα στοιχηθεί πίσω τους χωρίς δισταγμούς και πολλές συζητήσεις. Η χρεοκοπία, ο τρίτος Διχασμός, η δραχμή δεν απέχουν πολύ από εδώ που στεκόμαστε σήμερα, στο χείλος της αβύσσου. Καιρός να πάρουμε όλοι τις αποφάσεις μας.
