Τιερί Μεϊσάν από τη Μόσχα (μτφ. Κριστιάν)
(Πηγή : http://infognomonpolitics.blogspot.gr και http://www.voltairenet.org)
Σύμφωνα με τη δυτική ρητορική, η Συρία είναι μια δικτατορία που συνθλίβει μια επανάσταση στο αίμα. Υποστηρίζεται από τη Ρωσία, επειδή η τελευταία δεν είχε πρόβλημα να συντρίψει την εξέγερση στην Τσετσενία.
Αντίθετα, ιδωμένος από τη Μόσχα, ο δυτικός ιμπεριαλισμός συμμάχησε εδώ και 35 χρόνια με τις θρησκευτικές δικτατορίες του Κόλπου για να παρεκτραπεί το τζιχάντ από την απελευθέρωση της Παλαιστίνης και να το στρέφει εναντίον της ΕΣΣΔ στο Αφγανιστάν, στη συνέχεια, εναντίον της Ρωσίας και των συμμάχων της.
Συνεπώς, η Ρωσία δεν υποστηρίζει τη Συρία, αλλά δέχεται επίθεση στη Συρία.
Στη Μόσχα, η φιλο-δυτική διανόηση βλέπει τον πόλεμο της Συρίας σαν μια μακρινή σύγκρουση στην οποία το Κρεμλίνο έβαλε τη χώρα στη λάθος πλευρά, για να διατηρήσει μια άχρηστη ναυτική βάση στην Ταρτούς.
Αντίθετα, ο Πούτιν αντιλαμβάνεται αυτόν τον πόλεμο σαν ένα επεισόδιο της σύγκρουσης η οποία, σύμφωνα με το «δόγμα Μπρεζίνσκι» παραθέτει από το 1978 τον μεγάλο δυτικό-ισλαμικό συνασπισμό ενάντια στην ΕΣΣΔ και στη συνέχεια στη Ρωσία.
Για το Κρεμλίνο, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι οι τζιχαντιστές, που απόκτησαν πολύτιμη εμπειρία στη Μέση Ανατολή, θα συνεχίσουν σε λίγο το καταστροφικό έργο τους στην Τσετσενία, την Ινγκουσετία και το Νταγκεστάν. Από αυτή την άποψη, η πτώση της Συρίας θα ακολουθηθεί αμέσως με την πυρπόληση του ρωσικού Καυκάσου.
Ως εκ τούτου, το να υποστηρίζει την Συριακή Αραβική Δημοκρατία δεν αποτελεί μια εξωτική μανία, αλλά μια επιτακτική ανάγκη της εθνικής ασφάλειας της Ρωσίας.
Τούτου λεχθέντος, οι προσδοκίες του Κρεμλίνου προς τη Συρία είναι όλο και περισσότερο ισχυρότερες.
Κατά τη διάρκεια των συνεντεύξεων που είχα με διάφορους Ρώσους ηγέτες στη διάρκεια ενός ταξιδιού στη Μόσχα, άκουσα μερικές επικρίσεις:
1 – Η Μόσχα δεν καταλαβαίνει γιατί η Δαμασκός δεν ξεκίνησε ακόμα μια νομική και διπλωματική δράση για να εδραιώσει τα δικαιώματά της. Η συριακή διπλωματία πάντα τοποθετείται σε άμυνα όταν δέχεται επιθέσεις ενωπιόν του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στη Γενεύη και δεν καταφέρνει να υπερασπισθεί την εικόνα της. Θα μπορούσε εύκολα να αντιστρέψει αυτή την τάση φέρνοντας μια καταγγελία κατά των επιτιθεμένων της ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου Δικαιοσύνης, όπως το είχε πράξει κάποτε με επιτυχία η Νικαράγουα κατά των Ηνωμένων Πολιτειών.
Φυσικά, το σημαντικό πράγμα δεν θα ήταν να εξασφαλίσει μια καταδίκη της Γαλλίας, του Ηνωμένου Βασιλείου, της Τουρκίας, του Κατάρ και της Σαουδικής Αραβίας, η οποία θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί μόνο μετά από τρία με τέσσερα χρόνια διαδικασίας, αλλά να ανατρέψει τη ρητορική του Συμβουλίου Ασφαλείας.
Η κατάθεση της εν λόγω καταγγελίας θα έπρεπε να ακολουθηθεί από μια επιστολή προς το Συμβούλιο Ασφαλείας επιβεβαιώνοντας το δικαίωμα της Συρίας να απαντήσει στους εισβολείς της. Η επιστολή αυτή θα άνοιγε τη δυνατότητα σε ομάδες Αράβων Σύρων μαχητών να πραγματοποιήσουν, με τη δική τους πρωτοβουλία, ένοπλες δράσεις κατά των στρατιωτικών στόχων του Λονδίνου στην Ντόχα.
2 - Πολλοί συνεργάτες του Πούτιν έγιναν θαυμαστές του Μπασάρ αλ-Άσαντ στον οποίον βλέπουν τον άνθρωπο της κατάστασης.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το Κρεμλίνο, εκτιμώντας την εξουσία του ταυτόχρονα νομική και νομιμοποιημένη, θα τον υποστηρίξει μέχρι το τέλος της θητείας του.
Ωστόσο, οι Ρώσοι ηγέτες αναρωτιούνται σχετικά με τη βούληση του προέδρου της Συρίας να κυβερνήσει τη χώρα πιο πέρα. Παρατηρούν ότι, παρά τις επανειλημμένες εκκλήσεις τους, ο Μπασάρ αλ-Άσαντ δεν έχει υποβάλει ένα πολιτικό πρόγραμμα για το μέλλον της χώρας. Μέχρι σήμερα, αγνοούν τις επιλογές τους για την οικονομική, κοινωνική, πολιτιστική πολιτική, κλπ. Τον βλέπω ως εγγυητής μιας πολυθρησκευτικής κοινωνίας, ανεκτικής και σύγχρονης, αλλά αμφιβάλλουν για την πρόθεσή του να προχωρήσει περαιτέρω, για τη βούληση του να είναι αυτός που θα αναμορφώσει και να ανασυγκροτήσει τη χώρα μόλις αποκατασταθεί η ειρήνη.
3 - Τέλος, το Κρεμλίνο, έχε πλήρη εμπιστοσύνη στον Συριακό Αραβικό Στρατό και στο στρατό της Εθνικής Άμυνας.
Υπογραμμίζει ότι η Δαμασκός δεν έχει χάσει καμία μάχη εναντίον των Κόντρας τζιχαντιστών, αλλά σημειώνουν όμως ότι οι τελευταίοι έχουν κερδίσει θέσεις χωρίς να είχαν να δώσουν μάχες, όπως το έδειξε η προδοσία της Raqqa.
Συνεπώς, το συριακό κράτος μπορεί να κρατήσει ακόμα για τον χρόνο που απαιτείται για την ολοκλήρωση μιας περιφερειακής ρωσοαμερικανικής συμφωνίας, αλλά μπορεί επίσης και να καταρρεύσει ξαφνικά, ως αποτέλεσμα προδοσίων.
Για το λόγο αυτό, οι Ρώσοι ηγέτες είναι πικραμένοι από την έλλειψη ασφάλειας γύρω από τον Μπασάρ αλ-Άσαντ την οποίαν δοκίμασαν κατά τη διάρκεια μιας συνάντησης που έγινε στο σπίτι του σε μία από τις αντιπροσωπείες τους.
Ένας επισκέπτης, αγνοώντας τις οδηγίες που είχαν δοθεί στην είσοδο, κράτησε το κινητό του στη διάρκεια όλης της συνάντησης. Το τηλέφωνο χτύπησε δύο φορές χωρίς καμία επέμβαση από τους φρουρούς του.
Γνωρίζουν ότι οι συριακές υπηρεσίες ασφαλείας απέτρεψαν αρκετές απόπειρες δολοφονίας του Άσαντ, που παραγγέλνονται από τις υπηρεσίες κρατών μελών του ΝΑΤΟ, αλλά αναγκάζονται να παρατηρήσουν ότι η στενή προσωπική του ασφάλεια δεν είναι εξασφαλισμένη.
Ορισμένοι αξιωματούχοι υποστηρίζουν ότι η Ρωσία παίρνει τεράστιο ρίσκο υποστηρίζοντας έναν ηγέτη που μπορεί να δολοφονηθεί τόσο εύκολα.
