Από το Μυστήριο
Ρωτώντας με σήμερα ένας πατέρας για το νομοθετικό πλαίσιο αδειοδότησης ενός επαγγέλματος, μου παραπονέθηκε ότι ο κανακάρης του «αδικείται» σε σχέση με μία γυναίκα, γιατί ο γιόκας του θα πρέπει προηγουμένως να έχει εκπληρώσει τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις για να του χορηγηθεί η άδεια.
Δεν με ξάφνιασε καθόλου το εν λόγω «παράπονο». Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που κάποιος γονέας, συνήθως όμως η «μαμά», εξανίσταται επειδή ο «μπούλης» ή το επαναστατημένο «καλόπαιδο» τους θα πρέπει να εκπληρώσει το καθήκον του προς την Πατρίδα.
Δύο είναι συνήθως οι τύποι των γονέων και των υιών αυτών.
Η μία είναι, οι γονείς εκείνοι που έχουν κάνει τον γιόκα τους ένα μαλθακό «μαμάκια», που νομίζει ότι έχει μόνο δικαιώματα και καμία υποχρέωση. Έχοντας επί της ουσίας ευνουχίσει τον γιο τους, τον έχουν διαπαιδαγωγήσει κατά τρόπο που να θεωρεί εκείνος ότι το κράτος, η πολιτεία, το Έθνος, η Πατρίδα, είναι υποχρεωμένοι συνέχεια να τον υπηρετούν, ενώ εκείνος δεν έχει την «πολυτέλεια» να διαθέσει 12 ολόκληρους μήνες από τον «πολύτιμο» χρόνο του.
Στην κατηγορία αυτή επίσης ανήκουν οι γονείς και οι υιοί που «εξεγείρονται» επειδή, καίτοι οι τελευταίοι έχουν φθάσει στα 30 φεύγα τους, δεν έχουν πάει ακόμη στρατό και πρέπει να διακόψουν τις σπουδές τους ή την εργασία τους, «θυσιάζοντας» το μέλλον τους. Λες και μόνο αυτοί έχουν σπουδάσει ή νοιάζονται για την καριέρα τους…
Η άλλη κατηγορία είναι οι γονείς εκείνοι που έχουν μάθει τα τέκνα τους, και εν προκειμένω τους γιους τους να μισούν καθετί που έχει σχέση το κράτος, την πολιτεία, το Έθνος, την Πατρίδα. Είναι τα παιδιά εκείνα που έχουν γαλουχηθεί ότι το κάψιμο της ελληνικής σημαίας και η μολότοφ στο «μπάτσο» αποτελεί δικαιολογημένη «επαναστατική» πράξη. Οι πιο προχωρημένοι εξ αυτών μετά τις μολότοφ, οπλίζονται με καλάσνικοφ και ξεκινούν τις «απαλλοτριώσεις» – ληστείες και τις δολοφονικές επιθέσεις.
Είναι οι γονείς εκείνοι που οι δικοί τους γονείς, τους μεγάλωσαν με την καταπιεσμένη ιδέα να επιζητήσουν την μεγάλη ρεβάνς της ήττας στο συμμοριτοπόλεμο το 1946-1949.
Πρώτη κοινή συνισταμένη συνήθως των δύο κατηγοριών γονέων και υιών, είναι ότι δηλώνουν «αγανακτισμένοι»…
Δεύτερη, ότι χωρίς αιδώ προσπαθούν να αποφύγουν την στράτευση ως Ι5 με τρελόχαρτα ή πληρωμένες ιατρικές γνωματεύσεις…
Τρίτο κοινό τους, ότι, όταν αναγκαστικά ο κανακάρης υποχρεωθεί να υπηρετήσει, βάζουν λυτούς και δεμένους για να υπηρετήσει στο Πεντάγωνο…
Τέταρτο κοινό τους είναι ότι τα «καμάρια» αυτά γίνονται εν τέλει πολιτικοί…
Ευτυχώς όμως οι κατηγορίες αυτές των «Ελλήνων» αποτελούν ακόμη μειοψηφία και μάλιστα περιορισμένη. Η πολύ μεγάλη πλειοψηφία των Ελληνίδων και Ελλήνων αντιλαμβάνεται αρκούντως ότι η στράτευση αποτελεί εθνικό καθήκον και ιερή υποχρέωση προς την Ελλάδα και το Έθνος.
Είναι εκείνες και εκείνοι που θα βάλουν τα στήθη τους μπροστά όταν το επιτάσσει η ιστορική στιγμή για την Ελλάδα.
Καλό Πάσχα.
Τα Σέβη μου.
ΜΥΣΤΗΡΙΟΣ
