Η Ελλάδα βουλιάζει και το Δημόσιο τον χαβά του
Του Αντώνη Πανούτσου
(Πηγή : http://www.protothema.gr)
Στην αρχή το σχέδιο ήταν να απολυθούν δημόσιοι υπάλληλοι. Ας πούμε 150.000. Και αμέσως. Μετά θα περνούσαν σε εφεδρεία. Μετά θα έβγαιναν στη σύνταξη, με τη ΔΗΜ.ΑΡ. Μετά η τρόικα ήθελε να φύγουν 12.000.Ούτε, όμως, αυτοί χρειάζονταν. Υπήρχαν 7.000 επίορκοι. Οι οποίοι ήταν 2.000. Οι οποίοι στο φινάλε μπορεί να ήταν και 300. Από αυτούς θα έφευγαν αυτοί που είναι ένοχοι. Φτάνει να συνεδριάσουν τα ελεγκτικά συμβούλια. Τα δευτεροβάθμια τα οποία δεν μπορούσαν να συγκληθούν γιατί δεν είχαν ολοκληρωθεί οι συνθέσεις. Η κυβέρνηση, λοιπόν, βρίσκεται μπροστά στο έργο να συγκροτήσει δευτεροβάθμια συμβούλια επιόρκων του Δημοσίου, αφού όλοι, εκτός από την τρόικα, καταλάβαμε ότι η έλλειψη των δευτεροβάθμιων συμβουλίων οδήγησε την Ελλάδα στη χρεοκοπία.
Ολοι εκτός από την τρόικα, που καταλαβαίνει το απλό και αριστοτέλειο ότι κάθε πείραμα που επαναλαμβάνεται υπό τις ίδιες συνθήκες θα έχει το ίδιο αποτέλεσμα και αν στην Ελλάδα δεν αλλάξει μια συνθήκη, και το μηχάνημα που τυπώνει τα ευρώ να μας δώσουνε και πάλι θα χρεοκοπήσουμε. Η συνθήκη είναι μία: η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων.
Σκεφτείτε το αντίστοιχο: στον ιδιωτικό τομέα για να μπορεί να απολύσει ο εργοδότης έναν υπάλληλο που εμφανώς αδιαφορεί ή κλέβει να πρέπει να συγκληθεί ένα συμβούλιο που δεν έχει σύνθεση, να πρέπει να τον πληρώνει πέντε-έξι χρόνια και να μην είναι σίγουρος ότι το συμβούλιο δεν θα του τον ξαναστείλει πίσω ή δεν θα τον στείλει κάπου όπου θα τον πληρώνουν όλοι μαζί οι επιχειρηματίες. Ακόμα και στη φυλακή, όπως έγινε με τον Κορκονέα. Ωστόσο, όπως λέει και η ΔΗΜ.ΑΡ., η κρίση δεν μπορεί να μας κάνει να αδιαφορούμε για τους νόμους. Σωστά, αν τους νόμους τους είχε φτιάξει ο Θεός. Τους νόμους, όμως, και τον δημοσιοϋπαλληλικό κώδικα τον φτιάξανε οι κυβερνήσεις για τους υπαλλήλους τους, το Δημόσιο. Και αν είναι λογικοί και δίκαιοι και μπορούν να ισχύσουν για όλους τους Ελληνες, ας τους κάνουν και για τον ιδιωτικό τομέα. Να δουλεύει δηλαδή και να απολύεται ο υπάλληλος του ιδιωτικού τομέα με ακριβώς τους ίδιους όρους και κώδικες με αυτούς του δημόσιου τομέα. Αν τότε υπάρξει επιχείρηση που θα αντέξει έναν χρόνο, να γίνω χότζας.
Γιατί λοιπόν κάτι που είναι ανεφάρμοστο στην πραγματική ζωή είναι εφαρμόσιμο στο Δημόσιο; Πώς και πότε αποφασίσαμε ότι στον ιδιωτικό τομέα κάποιος θα χάσει τη θέση του αν δεν δουλεύει αλλά στον δημόσιο και δάσκαλος να είναι που βάζει χέρι στα παιδάκια στο Δημοτικό μπορεί να συνεχίσει να δουλεύει; Η μάχη δεν δίνεται για τους επιόρκους, αλλά τη δίνει ένα σύστημα του Δημοσίου που θέλει να διατηρήσει τους νόμους και τον κώδικα ακόμα και αν η Ελλάδα βουλιάξει.
Invest in Greece
Την περασμένη Πέμπτη άκουγα τον Στέφανο Ησαΐα να μιλάει στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ για μια νέα υπηρεσία του Invest in Greece. Οποιος σκοπεύει να επενδύσει πάνω από 2 εκατ. ευρώ στην Ελλάδα και βρίσκεται αντιμέτωπος με γραφειοκρατικές καταστάσεις θα μπορεί να απευθύνεται στη συγκεκριμένη υπηρεσία, η οποία είτε θα του λύνει το πρόβλημα είτε θα του εξηγεί πώς λειτουργεί η ίδια. Η ιδέα εκ πρώτης όψεως μοιάζει ωραία αλλά με μια δεύτερη ματιά τη σκέφτεσαι και προβληματίζεσαι.
Η σπατάλη
Ο προβληματισμός είναι ότι μια κυβέρνηση που δημιουργεί μια υπηρεσία για να βοηθάει τους επενδυτές με τις άλλες της υπηρεσίες είναι σαν να σηκώνει τα χέρια σχετικά με το τι μπορεί να καταφέρει. Οι κυβερνήσεις δεν ψηφίζονται για να σηκώνουν τα χέρια. Το δεύτερο είναι η οργή από τη σπατάλη. Ο φορολογούμενος πληρώνει έναν άνθρωπο για να λύνει προβλήματα που δημιουργεί ένας άλλος, που στην πραγματικότητα πληρώνεται για να τα δημιουργεί. Τρίτον και κυριότερο, αυτή είναι η λογική που κατέστρεψε την Ελλάδα.
Το λάθος
Είμαι βέβαιος ότι το Invest in Greece, όπως και η υπηρεσία της εξυπηρέτησης ξένων επενδυτών, έχουν δημιουργηθεί με τις καλύτερες των προθέσεων. Βλέπω όμως με τα ματάκια μου το Invest to Invest in Greece, to Invest to Invest to Invest in Greece και ad infinitum ad nauseam. Οπως βλέπω με τα ματάκια μου και τους συμβασιούχους του Invest να έχουν κλείσει τον δρόμο μπροστά από το υπουργείο Ανάπτυξης ζητώντας τη μονιμοποίησή τους. Τα βλέπω επειδή τα έχω ξαναδεί.
