Στον μονόδρομο της μνημονιακής «διάσωσης» και η Κύπρος
Της Ζέζας Ζήκου
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Το τραπεζικό κραχ άνοιξε στην Κύπρο τον δρόμο προς τη δική της μνημονιακή κόλαση. Από χθες και επισήμως εισήλθε η χώρα στον μονόδρομο της «εξυγίανσης» και της «σωτηρίας» της, όπως περιγράφεται από τον δεξιό πρόεδρο της Κύπρου Νίκο Αναστασιάδη.
Μια νέα «νίκη» του ελληνισμού. Η κυπριακή τραπεζική κατάρρευση προκλήθηκε κυρίως από την κερδοσκοπία με τα κρατικά ομόλογα της Ελλάδας, που μεταβλήθηκε σε τραγωδία εξαιτίας του ολέθριου ελληνικού «κουρέματος» και επιδεινώθηκε από τη «φούσκα» που έσκασε των ενυπόθηκων δανείων και των ποικίλων διαπλεκόμενων δανειακών διευκολύνσεων τραπεζιτών /πολιτικών/επιχειρηματιών κ.λπ. Ανοιξε
Παράλληλα, άνοιξε, δυστυχώς, και ο δρόμος για τους Τούρκους να εκμεταλλευτούν την κρίση σε Ελλάδα και Κύπρο και να δημιουργήσουν de facto καταστάσεις. Είτε πρόκειται για τα πετρέλαια, είτε για το Αιγαίο, είτε για τα Κατεχόμενα, η Αγκυρα έχει πλέον «ξεφύγει» παραβιάζοντας κάθε έννοια δικαίου. Απειλεί, εκβιάζει, προκαλεί και ειρωνεύεται καθώς έχει καταφέρει να κλείσει τα δικά της μέτωπα. Η «συμμαχία» με το Ισραήλ και η ανακωχή στο Κουρδικό, σε συνδυασμό με τη σταθερή ανάπτυξη της οικονομίας, δίνουν στην Τουρκία τον αέρα να κάνει ό,τι θέλει.
Επειδή παρουσιάζει πολλαπλά εξαιρετικό ενδιαφέρον η αντίδραση του Ισραήλ και το πώς ερμηνεύει τις εξελίξεις, σας μεταφέρω το κύριο άρθρο της Jerusalem Post. «Η υπεροπτική Ευρώπη έχει πυροδοτήσει ένα τρομακτικό ντόμινο, που πιθανότατα θα πληρώσουμε όλοι», προειδοποιεί η έγκυρη εφημερίδα. Και συνεχίζει: «Η Κύπρος βρίσκεται σχεδόν στην αυλή μας, η μόνη συγγενική, κοντινή περιοχή που δεν είναι επιζήμια. Ετσι όπως είναι μικρή, η Κύπρος είναι επίσης και ευάλωτη. Ενα σημαντικό κομμάτι της ήταν υπό τουρκική κατοχή για δεκαετίες, μια κατοχή που δεν φαίνεται να ενοχλεί και πολύ την παγκόσμια κοινή γνώμη, τουλάχιστον απ' όσο θυμάμαι. Οπως και μεγάλο μέρος της νότιας Ευρώπης, η Κύπρος έχει σοβαρό οικονομικό πρόβλημα και χρειάζεται επειγόντως διάσωση».
«Ωστόσο, ενώ η αγορά της είναι μικρή σε σύγκριση με άλλους (αντιστοιχεί μόλις στο 0,2% της παραγωγής της Ευρώπης) -ή ακριβώς λόγω του μικρού μεγέθους της-, οι δυνάμεις της Ευρωζώνης προσπάθησαν να της επιβάλουν το πιο σκληρό χτύπημα. Απαίτησαν βαρύ κούρεμα στις καταθέσεις των δύο κυπριακών τραπεζών. Αυτό δεν είναι μόνο δρακόντειο, είναι ανήκουστο στην ελεύθερη αγορά της Δύσης».
«Ενα επικίνδυνο δεδικασμένο σημειώθηκε από το γεγονός ότι οι κορυφαίες οικονομικές αρχές της Ευρώπης, συλλογικά, έβαλαν το χέρι τους στις οικονομίες των νομοταγών καταθετών. Σε αντίθεση με λαϊκιστικές κινήσεις, το μέγεθος του λογαριασμού δεν έχει και τόση σημασία. Είναι η αρχή που μετράει και η αρχή είναι η ίδια, είτε αφορά ένα λογαριασμό των 1.000 ευρώ είτε των 100.000. Οι νόμιμες καταθέσεις είναι οι καρποί των κόπων κάποιου και αξίζουν να είναι απαραβίαστες. Το να τις πάρει αυθαίρετα ένα κράτος για να καλύψει ένα έλλειμμα παραβιάζει το αναφαίρετο δικαίωμα της ιδιωτικής ιδιοκτησίας.
Επιπλέον, το νέο, επικίνδυνο πρότυπο της Ευρώπης παραβιάζει τον κώδικα «κάθε δεκάρα που αποταμιεύεις, είναι μια δεκάρα που κερδίζεις»».
«Ασχετα με το πώς εμφανίζονται οι προσταγές των ρυθμιστικών αρχών, ζητούν την τιμωρία και εκείνων που συμπεριφέρθηκαν με υπευθυνότητα. Αυτό στέλνει σαφή προειδοποίηση στους επενδυτές πολύ πιο πέρα από την Κύπρο, περιλαμβάνοντας τους ξένους με τοπικούς λογαριασμούς - μεταξύ των οποίων και πολλοί Ισραηλινοί. Οι μισοί από τους καταθέτες της Κύπρου είναι offshore, κυρίως Ρώσοι».
«Ο καθένας οπουδήποτε δικαιολογημένα μπορεί να αισθάνεται ότι τίποτα δεν είναι ιερό πια. Ακόμα και η φαινομενικά ασφαλέστερη τράπεζα δεν είναι άξια εμπιστοσύνης. Οι καταθέσεις δεν είναι ασφαλείς. Τα ομόλογα υπόκεινται σε «περικοπές». Αυτή είναι μια συνταγή για αστάθεια, που ο κόσμος είχε πολύ καιρό να δοκιμάσει. Υποθέτουμε ότι κανείς δεν θέλει bank runs ή την επιστροφή στην αποταμίευση κάτω από τα στρώματα. Παρ' όλα αυτά, αυτό το παράλογα σκληρό διάταγμα δεν έγινε μόνο για τη Λευκωσία και, ως εκ τούτου, το νέφος του εκτείνεται πολύ έξω από το νησί της Μεσογείου, όπου οι ευρωπαϊκές δυνάμεις υποτίθεται ότι θα μπορούσαν να περιφέρονται ατιμώρητες. Η Κύπρος μπορεί να είναι μια αμελητέα μονάδα όταν παρατηρείται από την οικονομία του Βερολίνου, αλλά οι πρωταθλητές της Οικονομικής Ενωσης πρέπει να αναγνωρίσουν ότι δεν μπορούν να τα έχουν όλα, ότι η οικονομία του νησιού είναι ένα τίποτα. Σε μία ένωση, ακόμη και οι μικρότερες συνιστώσες έχουν σημασία. Προτείνοντας κυρώσεις απευθείας σε άμεμπτους ιδιώτες, η Ευρώπη πέρασε τα όρια - όχι μόνο ηθικά αλλά και πρακτικά.
Το Ισραήλ δεν είναι απρόσβλητο». Μια σπουδαία ανάλυση.
