Tου Στέφανου Κασιμάτη
(Πηγή : http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_04/03/2012_474747)
Η άρνηση της πραγματικότητας έχει πάντα ένα όριο. Το όριο αυτό εμφανίζεται μόλις αρχίσει να υπερτερεί το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, οπότε ξεκινά η επώδυνη διαδικασία της προσαρμογής.
Αν ο απελπισμένος δεν υποκύψει στη σαγήνη της αυτοχειρίας όσο διαρκεί το στάδιο της άρνησης, η ζωή -κουτσά στραβά- θα ξαναβρεί τον δρόμο της. Εξ ου και η πρόσφατη λυσσαλέα προσπάθεια της Αριστεράς να εκβιάσει, με την τρομοκρατία των λόγων (εντός της Βουλής) και των έργων (στο κέντρο της πρωτεύουσας), την καταψήφιση του δεύτερου Μνημονίου.
Τα ίχνη μιας κοινωνίας που μετακινείται προς τα δεξιά του πολιτικού φάσματος είναι πλέον ορατά. Θα χρησιμοποιήσω ένα παράδειγμα ακραίο, αλλά απολύτως πραγματικό, το οποίο πολλοί -και σας προειδοποιώ- θα το βρείτε αποκρουστικό: Ηλικιωμένος αριστερός, που ζει στο γκέτο των Πατησίων, άνθρωπος πάντα ανένταχτος και ασυμβίβαστος, εξομολογείτο τις προάλλες σε έναν νεότερο φίλο του ότι καταλαβαίνει πια τους γείτονές του που θα ψηφίσουν «Χρυσή Αυγή»: «Σε πλησιάζουν στον δρόμο και σου λένε: “Μην ανησυχείς παππού, εμείς είμαστε εδώ. Εμείς θα έρθουμε σπίτι σου, θα σου φέρουμε τρόφιμα, θα σου κάνουμε τις εξωτερικές δουλειές. Δεν έχεις να φοβάσαι”». Αυτό που κατανοεί το πρόσωπο του παραδείγματος είναι η δύναμη της πραγματικότητας. Μιας πραγματικότητας, η οποία, για την αντιμετώπιση λ.χ. των προβλημάτων από τη λαθρομετανάστευση, μπορεί μεν να εξωθεί τους ανθρώπους σε απεχθείς επιλογές -ελλείψει ελκυστικότερων-, αλλά δεν καταργείται με ένα άλμα προς την αριστερή ουτοπία κάποιας αδελφοσύνης των ανθρώπων, που θα ξεφυτρώσει ξαφνικά όταν όλοι βγούμε στους δρόμους με τραγούδια και λουλούδια...
Η σταδιακή διάλυση του δικομματικού συστήματος των πολυσυλλεκτικών κομμάτων και τα πρωτοφανή ποσοστά της Αριστεράς στις δημοσκοπήσεις προκαλούν τη μετακίνηση του μεσαίου κοινωνικού χώρου προς τα δεξιά. Δεν είναι τυχαίο, λ.χ., ότι στις δημοσιευθείσες θέσεις της ομάδας των λεγόμενων «νέων μεταρρυθμιστών» του ΠΑΣΟΚ (στην οποία ρόλο ιδεολογικού γκουρού επέχει ο Θ. Πάγκαλος), περιλαμβάνεται για πρώτη φορά απεριφράστως και «η άμεση παρεμπόδιση της παράνομης εισόδου στη χώρα με κάθε δυνατό τρόπο και άμεση απέλαση των λαθρομεταναστών». Παρ’ όλα αυτά, στο προβλεπτό μέλλον το ΠΑΣΟΚ δεν θα μπορέσει να εκμεταλλευθεί πολιτικά τη μετατόπιση του μεσαίου χώρου προς τα δεξιά.
Το σύστημα, μέσω του οποίου είχε καταφέρει τόσα χρόνια να είναι ο υποδοχέας των αριστερών ψήφων, χρεοκόπησε και, για να το πούμε με εμπορικούς όρους, το ΠΑΣΟΚ έχασε την «αποκλειστική αντιπροσωπεία». Αφού δεν μπορεί πια να βρει τη συνταγή για να αντλήσει από τη δεξαμενή της Αριστεράς (Παπουτσήδες και Καστανίδηδες απλώς αναλίσκονται στον δονκιχωτισμό των απροσάρμοστων...), υποχρεώνεται να αναζητήσει το μέλλον του στον μεσαίο χώρο. Η μετατροπή του σε ένα ευρωπαϊκού τύπου σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, χρήσιμο για μια σύγχρονη δημοκρατία, είναι ο μόνος εφικτός τρόπος για να το πετύχει. Αλλά αυτό θα χρειαστεί καιρό και δεν θα είναι χωρίς απώλειες.
Ωσπου το ΠΑΣΟΚ να ξαναγίνει ένας παίκτης με αξιώσεις, ο μεσαίος χώρος μένει τελείως ελεύθερος για τη Ν.Δ. Οχι απλώς για να εγκατασταθεί περιστασιακά ως περαστικός νοικάρης, αλλά για να αποκτήσει δικαιώματα ιδιοκτήτη και να τον διαμορφώσει. Με τους ψηφοφόρους του μεσαίου χώρου να έχουν μπροστά τους, για πρώτη φορά, ένα κενό στην κεντροαριστερά και, φυσικά, τον φόβο των αριστερότερων επιλογών (Βόρεια Κορέα, Κούβα, χρήσιμος ηλίθιος...), το πλεονέκτημα της κεντροδεξιάς είναι τεράστιο. Η προοπτική αυτή πιέζει και τις απόπειρες δημιουργίας νέων πόλων για την προσέλκυση κεντροδεξιών ψηφοφόρων ή εξασθενίζει τις πιθανότητες των ήδη υπαρχόντων.
Για να σταθεί αντάξια της ιστορικής ευκαιρίας, η Δεξιά δεν αρκεί να περιμένει να μαζέψει ό,τι θα της φέρει το ρεύμα. Πρέπει να εργασθεί για να διαμορφώσει τη ροή του. Δεν φθάνει η ευθεία κοινοβουλευτική σύγκρουση με την Αριστερά, στην οποία είδαμε (επιτέλους!) τον Αντώνη Σαμαρά να επιδίδεται κατά την ψήφιση της νέας δανειακής σύμβασης. Ούτε αρκεί η ακόμη εντονότερη προβολή του αιτήματος για την αποκατάσταση της έννομης τάξης. Καλές και σωστές είναι αυτές οι θέσεις, αλλά είναι αποφατικές, ενώ η πλήρης αξιοποίηση της ευκαιρίας απαιτεί και θέσεις θετικές: με αυτές και μόνον η Ν.Δ. θα δημιουργήσει τις πολιτικές προϋποθέσεις για την κυριαρχία της στον μεσαίο χώρο.
Αυτό σημαίνει ότι η Ν.Δ., ως φέρουσα στο κάτω κάτω τον τίτλο της «μεγάλης φιλελεύθερης παράταξης», θα όφειλε να παρουσιάσει ένα σοβαρό και σαφές πρόγραμμα (όχι τις αερολογίες του παρελθόντος...) για την ανασυγκρότηση της οικονομίας, επάνω σε βάσεις που θα απελευθερώσουν τη δημιουργικότητα των Ελλήνων. Σημαίνει επίσης ότι η κατεύθυνση προς την οικονομική, θεσμική και κοινωνική ανασυγκρότηση θα προταθεί στον κόσμο με εύληπτους όρους και συγκεκριμένες, ρεαλιστικές έννοιες. (Οχι άλλες ελπίδες και πράσινα άλογα! Ελεος...) Ορους και έννοιες, με τις οποίες ο ψηφοφόρος θα πεισθεί (δεν φθάνει να το ελπίσει απλώς) ότι η Ν.Δ. μπορεί να δημιουργήσει ένα περιβάλλον θεσμών και κανόνων, μέσα στο οποίο θα παρέχονται οι ευκαιρίες στον φτωχό και τον μεσαίο να εξασφαλίσουν την προκοπή με την εργασία, τον μόχθο και την υπευθυνότητά τους. Ενα περιβάλλον, όπου το κράτος θα υπάρχει για να ανταποδίδει στους πολίτες, με τη μορφή υπηρεσιών, τους φόρους τους και όχι ψήφους στους πολιτικάντηδες. Ενα περιβάλλον, μέσα στο οποίο η αριστερή συνείδηση θα είναι μια πολυτέλεια των πλουσίων και των –κατά πάσα έννοια– τεμπέληδων.
Ολα αυτά, όμως, προϋποθέτουν πολύ περισσότερα από έναν έξυπνο διαφημιστή. Προϋποθέτουν αρχηγό με βάρος και προσωπικότητες κύρους για να τον πλαισιώνουν. Θα δούμε...
