«Εννιακομματική» Βουλή βλέπουν τα πρόσφατα γκάλοπ και ορισμένοι επιχαίρουν, διότι αυτό θα ενισχύσει, λένε, τον πλουραλισμό των απόψεων και την αναλογική εκπροσώπηση της κοινωνίας στο Κοινοβούλιο που θα προκύψει από τις προσεχείς εκλογές.
Συγγνώμη, αλλά θα μου επιτρέψετε να διαφωνήσω. Παρεκτός του ότι η Βουλή θα γίνει «παιδική χαρά», καθώς ο Κανονισμός Λειτουργίας της «δεν αντέχει», να το πω κομψά, εννέα κόμματα, εννέα αρχηγούς και εννέα κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους, τί, αλήθεια, μπορεί διαφορετικό να εισφέρει π.χ. η ΔΗΜ.ΑΡ. σε σχέση με το ΣΥΡΙΖΑ στην κοινοβουλευτική διαδικασία, αλλά και στην κοινωνία γενικότερα;
Δεν είναι, άραγε, και τα δύο κόμματα της «σύγχρονης ευρωπαϊκής αριστεράς»; Απλά ο ένας (Κουβέλης) έχει ήπιο και συγκαταβατικό ύφος, ενώ ο άλλος (Τσίπρας) μονίμως φωνασκεί και ασχημονεί. Άρα, η διαφορά έγκειται (;) καθαρά σε θέμα αισθητικής.
Αλλά, και οι δύο σχηματισμοί δεν έχουν την ίδια δεξαμενή ψηφοφόρων, ήτοι τους «δήθεν τάχα μου» κουλτουριάρηδες, εκσυγχρονιστές αριστερούς (που έχουν περάσει από Ρήγα Φεραίο και ΚΝΕ), κάποιος μεσόκοπους της «γενιάς του Πολυτεχνείου» και ορισμένα «παιδάκια» των Β.Π. που «πουλάνε» μούρη κι επανάσταση; Δεν είναι άραγε και τα δύο κόμματα (και κυρίως η ΔΗΜ.ΑΡ) τα «αποκούμπια» των απογοητευμένων ΠΑΣΟΚων ψηφοφόρων, αλλά και στελεχών…. Οι οποίοι, ασφαλώς, πολύ εύκολα και γρήγορα θα «ανανήψουν», θα δουν ξανά «το φως το αληθινό» και θα επιστρέψουν στη στοργική αγκάλη του Κινήματος, οψέποτε αυτό ξαναγυρίσει στην εξουσία. Γνωστό το έργο. Το ‘χουμε δει πλειστάκις.
Τι άλλο μπορούν να «κομίσουν» στην κοινοβουλευτική ζωή του τόπου οι «Οικολόγοι», οι οποίοι πέρασαν ως διάτων αστήρ από τις ζωές μας πριν από λίγα χρόνια; Και μετά εξαφανίστηκαν στη μακαριότητά τους (ενίοτε και στη «γραφικότητά» τους);
Ή μήπως θα μας «σώσει» ο Δημαράς; Ο «Παναγιώτης Γιαννάκης της πολιτικής» (για τους μυημένους) Έλεος, δηλαδή!
Δεν ξέρω αν το φαινόμενο αυτό οφείλεται στην απογοήτευση των ψηφοφόρων και την αποστροφή τους προς τα δύο κόμματα εξουσίας και αναζητούν έναν αποτελεσματικό τρόπο να εκφράσουν την αντίδρασή τους στον δικομματισμό, το μνημόνιο κλπ ή είναι «παιχνίδια» των γνωστών παράκεντρων εξουσίας, προκειμένου να διασφαλίσουν την επιβίωση του ΠΑΣΟΚ μετεκλογικά, δημιουργώντας ένα μαξιλάρι – αποκούμπι για την ευρεία δεξαμενή των ΠΑΣΟΚογενών ψηφοφόρων, οι οποίοι προσωρινά θα αποκηρύξουν το «μνημονιακό» ΠΑΣΟΚ του George και, εν συνεχεία, αφού δώσουν άφεση αμαρτιών, θα επιστρέψουν στο «αναγεννημένο» ΠΑΣΟΚ του Benny.
Σε κάθε περίπτωση, η τάση αυτή καταδεικνύει μία πρωτοφανή ρευστότητα του πολιτικού σκηνικού που δεν μπορεί να αφήσει αδιάφορη ούτε και την ευρύτερη Κεντροδεξιά Παράταξη, όπου και στο δικό της υπογάστριο παρουσιάζονται φαινόμενα ενίσχυσης περιθωριακών σχηματισμών (Χρυσή Αυγή, Καμμένος), τα οποία «ποντάρουν» στη δεξιά αντιμνημονιακή – πατριωτική ρητορική.
Το σίγουρο είναι ότι η, πραγματική ή τεχνητή, ενίσχυση των «άκρων», πρέπει να προβληματίσει ιδιαιτέρως την κοινωνία. Διότι τα «άκρα», είτε εκ δεξιών είτε εξ αριστερών προερχόμενα, μόνον κοινωνικές εντάσεις και συγκρούσεις θα προκαλέσουν, τη στιγμή που η κοινωνία χρειάζεται, σήμερα πάνω απ’ όλα, ηρεμία, σιγουριά και ασφάλεια.
Υ.Γ.: Είναι καταφανής τις τελευταίες ημέρες η μεταστροφή, επί τα βελτίω, της στάσης των Ευρωπαίων εταίρων και του Δ.Ν.Τ. έναντι της Ελλάδος. Και τούτο, πέρα και πάνω από οποιαδήποτε, δίκαιη ή άδικη κριτική, πρέπει να πιστωθεί στον Λουκά Παπαδήμο. Οι άνθρωποι κατάλαβαν ότι είχαν να κάνουν με έναν άνθρωπο που αντιλαμβάνεται τι του λένε, μιλά τη δική τους γλώσσα, γνωρίζει το αντικείμενο και είναι, κατά τεκμήριο, σοβαρός και αξιόπιστος. Φαντάζεστε στη θέση του να είχαμε τον Πετσάλνικο Πρωθυπουργό; (Ατάκα Μυστήριου) !!!!
Για το λόγο αυτό, οφείλουμε ως Έθνος τεράστια ευγνωμοσύνη προς τον Γιωργάκη. Διότι, αν δεν είχε προβεί στην αψυχολόγητη απόφαση περί διεξαγωγής δημοψηφίσματος, θα τον είχαμε ακόμα Πρωθυπουργό ….
Σεμνός & Ταπεινός
