.jpg)
Σε λίγο καιρό συμπληρώνονται δεκατρία έτη από τον βομβαρδισμό του ΝΑΤΟ εναντίον της τότε Γιουγκοσλαβίας με πρόσχημα τους διωγμούς εναντίον των Αλβανών του Κοσσυφοπεδίου. Είναι νωπές ακόμη οι μνήμες των νατοϊκών βομβαρδιστικών να ρίχνουν τις βόμβες αδιακρίτως σκοτώνοντας ή καλύτερα εκτελώντας χιλιάδες άμαχους Σέρβους που προσπαθούσαν να σωθούν.
Πάνω από 5.000 άμαχοι ήταν οι «παράπλευρες απώλειες», χιλιάδες κτήρια ισοπεδώθηκαν, σχολεία καταστράφηκαν, ενώ επλήγησαν με μανία οι υποδομές του γιουγκοσλαβικού κράτους. Επί 78 ημέρες κυβερνητικά κτήρια, δρόμοι, γέφυρες, εργοστάσια, αγωγοί έγιναν στόχοι των νατοϊκών βομβαρδισμών με μόνο σκοπό να μην ξανασηκώσει κεφάλι η Σερβία. Οι «ανθρωπιστές» με προεξέχοντα τον τότε Πρόεδρο των Η.Π.Α. κ. Κλίντον δεν δίστασαν να κτυπήσουν ούτε την κινέζικη πρεσβεία και το κτήριο της γιουγκοσλάβικης τηλεόρασης για να στείλουν το μήνυμα παγκοσμίως ότι ως άξιοι συνεχιστές των cow-boys θα επιβάλουν με «το έτσι θέλω» το νόμο της άγριας δύσης.
Η επίθεση του ΝΑΤΟ το 1999 αποτέλεσε την τελευταία πράξη του δράματος του διαμελισμού της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας που τυπικά είχε ξεκινήσει εις τις αρχές του 1990, επί της ουσίας όμως είχε αρχίσει αμέσως μετά τον θάνατο του Τίτο ίσως και λίγο πιο πριν.
Με αρχιτέκτονες αρχικώς τους καγκελάριο της Γερμανίας Κολ και ΥΠ.ΕΞ. Γκένσερ, εν συνεχεία την Ε.Ε. και τελικώς τις Η.Π.Α., διελύθη εξ ων συνετέθη η άλλοτε κραταιά Γιουγκοσλαβία και στην θέση της προέκυψαν κρατίδια ήσσονος σημασίας και παντοτινοί σύμμαχοι των Γερμανών, όπως η Σλοβενία και η Κροατία (σύμμαχοι ακόμη και κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο), και προτεκτοράτα ή κράτη – μαριονέτες όπως η Βοσνία – Ερζεγοβίνη (και αυτοί είχαν επανδρώσει τμήματα των Waffen SS, την επονομαζόμενη "Μουσουλμανική Λεγεώνα"), τα Σκόπια και το Κόσσοβο.
Βεβαίως μεγάλη ευθύνη για το διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας έχουν και οι ίδιοι οι Σέρβοι που μετά το θάνατο του – Κροάτη – Τίτο είχαν πιστέψει ότι είχε έλθει η ιστορική στιγμή να υλοποιηθεί ο Σέρβικος μεγαλοϊδεατισμός. Να δημιουργηθεί δηλαδή η «Μεγάλη Σερβία» που θα συμπεριλαμβάνει την Σερβία, το Μαυροβούνιο, το μεγαλύτερο τμήμα της Βοσνίας – Ερζεγοβίνης αν όχι όλη, τη σέρβικη Σλαβονία που άνηκε στην Κροατία και φυσικά το Κόσσοβο.
Οι Σέρβοι όμως είχαν αφενός μεν υπερεκτιμήσει τις δυνατότητες του έθνους τους, αφετέρου δε, υποτιμήσει τον διεθνή παράγοντα που όπως απεδείχθη εν συνεχεία δεν θα επέτρεπε επουδενί την δημιουργία της «Μεγάλης Σερβίας».
Υπό την καθοδήγηση του Μιλόσεβιτς και σε καθεστώς υπερεθνικιστικής υστερίας οι Σέρβοι ενεπλάκησαν σε έναν πόλεμο που δεν είχαν καμία πιθανότητα να κερδίσουν. Αντιλαμβανόμενη κάποια στιγμή ότι είναι σε μειονεκτική θέση, μία μερίδα των Σέρβων δεν δίστασε μάλιστα να προβεί σε θηριωδίες, αν όχι και σε απόπειρα γενοκτονίας, του μουσουλμανικού πληθυσμού της Βοσνίας (βλ. «εξαφάνιση» χιλιάδων αρρένων εις την Σρεμπρένιτσα), αλλά και σε εκτοπίσεις και διωγμούς των Αλβανών του Κοσσόβου.
Το αιματοκύλισμα που έλαβε χώρα ήταν άνευ προηγουμένου. Σχεδόν 500.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους εις το κέντρο της Ευρώπης…
Καίτοι στερούντο οι Σέρβοι τόσο του ανθρώπινου δυναμικού όσο και των υποδομών και των πρώτων υλών για έναν πόλεμο τόσο μεγάλης κλίμακας, παραμυθιασμένοι από τη δική τους Μεγάλη Ιδέα, ανέλαβαν ένα στόχο που δεν ήταν σε θέση να φέρουν εις πέρας και φυσικά απέτυχαν παταγωδώς.
Αρχικώς εκδιώχθηκαν από το «οχυρό της Σλαβονίας» από τον Κροατικό στρατό που είχε εξοπλισθεί από τους κεντροευρωπαίους συμμάχους του (οι Μλάζνιτς και Μιλόσεβιτς είχαν πομπωδώς διακηρύξει ότι το εν λόγω οχυρό δεν θα πέσει ποτέ…) με αποτέλεσμα να εκδιωχθεί η πολύ μεγάλη πλειοψηφία του εκεί σέρβικου πληθυσμού από τις πατρογονικές εστίες του. Έχει μάλιστα υποστηριχθεί ότι το «οχυρό της Σλαβονίας» προδόθηκε εκ των έσω στα πλαίσια ευρύτερης συμφωνίας μεταξύ των ηγετών Σερβίας και Κροατίας.
Κατόπιν στη Βοσνία ο Σερβοβοσνιακός στρατός απέτυχε παταγωδώς να καταλάβει την πρωτεύουσα Σεράγεβο με αποτέλεσμα να ιδρυθεί εν τέλει το κράτος της Βοσνίας – Ερζεγοβίνης, στο οποίο οι Σέρβοι είναι μειονότητα. Εν συνεχεία με την επέμβαση του ΝΑΤΟ το 1999 έχασαν και την ιστορική κοιτίδα του σέρβικου έθνους, το Κόσσοβο, στο οποίο όμως το 90% του πληθυσμού είναι Αλβανοί. Εν τέλει δε, κατόρθωσαν να χάσουν και τον τελευταίο παραδοσιακό σύμμαχό τους, το Μαυροβούνιο, το οποίο ήταν η μόνη διέξοδος της Σερβίας στην θάλασσα. Τουλάχιστον η τελευταία απώλεια ήταν αναίμακτη…
Με τη στάση και τη συμπεριφορά των ηγετών τους που ευκόλως δύναται να χαρακτηρισθεί ως κοντόφθαλμη αν όχι και προβοκατόρικη, οι Σέρβοι έδωσαν την αφορμή εις τους Δυτικούς να επέμβουν, να γονατίσουν το γιουγκοσλάβικο κράτος που αποτελούσε «αγκάθι» για την επέκτασή τους στην Δυτική Βαλκανική και να «βάλουν πόδι» εις την περιοχή, όπου και παραμένουν μέχρι σήμερα.
Τα τελευταία χρόνια, η κατάσταση έχει αλλάξει άρδην με την επίσημη ηγεσία της Σερβίας να μην διστάζει να παραδώσει στους Δυτικούς και δη στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, τους αλλοτινούς "ήρωες" της, Μιλόσεβιτς, Κάραζιτς και Μλάζνιτς, εκλιπαρώντας για μία θέση στην Ε.Ε. Η Σερβία έχει πια υποταχθεί. Η Σερβία δέχθηκε ανεπανόρθωτα πλήγματα στις υποδομές της με αποτέλεσμα ακόμη να μην έχει συνέλθει.
Ενδεχομένως οι Σέρβοι την «πάτησαν» όπως εμείς με την «Μικρασιατική Εκστρατεία» που ολοκληρώθηκε με την «Καταστροφή». Και τα δύο έθνη παρασυρμένα από υπερεθνικιστικά και αλυτρωτικά πάθη εν πολλοίς δικαιολογημένα, υπερεκτίμησαν τις δυνατότητές τους και δεν κατόρθωσαν να διαβλέψουν τις εξελίξεις και να αντιληφθούν ότι το ισοζύγιο των εναντίον τους δυνάμεων δεν ήταν υπέρ τους.
Το μόνο που πέτυχαν με τη μυωπική αυτή στάση τους ήταν να ηττηθούν με καταστροφικές συνέπειες για το Σερβικό Έθνος.
Τα Σέβη μου.
ΜΥΣΤΗΡΙΟΣ
