Ο πολιτικός τραγέλαφος του Γιώργου Παπανδρέου...
ZEZA ZHKOY
(Πηγή : http://news.kathimerini.gr/4dcgi/news/economyinteragor_108SubCategorie&xml/&aspKath/economy.asp?fdate=06/11/2011)
Ζήσαμε προχθές, Παρασκευή, έναν πολιτικό τραγέλαφο της πιο ακραίας και οδυνηρής μορφής. Ο Γιώργος Παπανδρέου, συντετριμμένος προφανώς από την ταπείνωσή του στις Κάννες που δημιούργησε η μπλόφα(;) του δημοψηφίσματος, αποφάσισε να παρασύρει στον όλεθρο και το κύρος του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Η αξιοπιστία της Ελλάδος στην Ευρωπαϊκή Ενωση και διεθνώς καταρρακώθηκε.
Ο κ. Παπανδρέου απέτυχε οικτρώς και είναι όντως δυστύχημα για όλους τους πολίτες, ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθετήσεως. Ο κ. Παπανδρέου λειτούργησε κατά τη φύση του και δημιούργησε χάος ανεπανάληπτο. Σε κάθε περίπτωση, υπέστη μια τραγική μετάλλαξη.
Πανικόβλητος από τη διογκούμενη χιονοστιβάδα της λαϊκής οργής και της φυγής βουλευτών του, ζήτησε να στηρίξει, μαζί με την αξιωματική αντιπολίτευση, κυβέρνηση κοινής των δύο κομμάτων αποδοχής. Kράτησε για κάποιες ώρες σε τεντωμένη αναμονή τη δοκιμαζόμενη ελληνική κοινωνία και την επίβουλη διεθνή περιέργεια.
Kαι τελικά, χαμένος, δήλωσε ότι υπαναχωρεί, αλλάζει γνώμη, ψελλίζοντας κωμικές δικαιολογίες. Mοναδική λογική αιτιολόγηση ενός τέτοιου αυτοεξευτελισμού, τέτοιας αυτογελοιοποίησης, πιθανόν να είναι η πολιτική ανικανότητα.
Δεν πρέπει να έχουμε καμία αυταπάτη. Ο ξεπεσμός του Γιώργου Παπανδρέου δεν διευκολύνει τις εξελίξεις για την Ελλάδα. Δεν νομίζω ότι θα μπορούσε να υπάρξει χειρότερη εξέλιξη και για την Ελλάδα και για την Ευρώπη. Ακόμη περισσότερο, που η φράου Μέρκελ έχει καταλήξει στον αφορισμό «η Ελλάδα δεν προσπάθησε να σωθεί, άρα δεν αξίζει να τη σώσουμε». Απλουστευτικό; Ναι. Αλλά το λένε οι Γερμανοί. Μεθοδικοί όπως πάντα, μας λένε πρώτα τι ακριβώς πρέπει να κάνουμε. Και μετά, εκεί στις Κάννες, ταπείνωσαν τον Ελληνα πρωθυπουργό.
Το βασικό δίλημμα δεν είναι καν συναίνεση ή όχι, πλέον. Είναι: άμεση πτώχευση ή όχι. Πολιτικά κόλπα και μπλόφες δεν χωράνε. Ο Παπανδρέου έχει «κρεμαστεί» με το δικό του σκοινί, το σκοινί του Μνημονίου. Στην εποχή του 2ου Μνημονίου, η λιτότητα σερβίρεται ως προϊόν συναίνεσης κυβέρνησης και αντιπολίτευσης. Αλλά αυτά δυστυχώς συμβαίνουν αν χάσεις τον έλεγχο της χώρας.
Με έχει, ας πούμε, εντυπωσιάσει αυτή η νέα επιχείρηση επιβολής μιας συναίνεσης, την οποία υπηρετούν ακόμη με επιμονή οι εταίροι και οι δανειστές μας.
Προφανώς κανένα κόμμα δεν ρισκάρει να πιει μόνο του το κώνειο της σωτηρίας. Από αυτήν την άποψη στην εκάστοτε αντιπολίτευση ανήκει μεγάλο μέρος του αναθέματος για το σημερινό αδιέξοδο.
Αλλά συχνά η Ιστορία εκδικείται: η εκλογική νίκη που εξασφαλίζει η αξιωματική αντιπολίτευση αρνούμενη σύμπραξη με την κυβέρνηση είναι η τιμωρία της όταν γίνεται η ίδια κυβέρνηση. Στις αρχές του 2009 ο Κώστας Καραμανλής ζήτησε -σε κατ’ ιδίαν συνάντηση- από τον Γιώργο Παπανδρέου να δείξει το ΠΑΣΟΚ ανοχή σε κάποιες μεταρρυθμίσεις που σχεδίαζε, ιδίως στο ασφαλιστικό σύστημα. «Κάποια στιγμή θα έλθεις στην καρέκλα μου και θα το έχεις κέρδος», του είπε. «Εχουμε το δικό μας πρόγραμμα», ήταν η απάντηση. Ο Γιώργος δεν πρωτοτυπούσε. Το ίδιο είχε κάνει η Ν.Δ. όταν ο Σημίτης επιχείρησε αλλαγή στο ασφαλιστικό. Αλλά τότε κέρδισαν τις δάφνες της ματαίωσής της οι πασόκοι.
Ο Καραμανλής έχασε τις ευρωεκλογές, έχασε -μέσα στην κρίση- το παιχνίδι στην οικονομία και πήγε σε πρόωρες εκλογές με ένα πρόγραμμα όπου ομολογούσε: «Δώστε μου την ευκαιρία να τα διορθώσω». Δεν την πήρε. Αλλά είναι σίγουρο: εκείνη τη στιγμή η οικονομία μπορούσε να σωθεί.
Δεν σώθηκε και η ιστορία επαναλαμβάνεται. Καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί να διεκπεραιώσει ανατροπές χωρίς ευρύτατη πολιτική υποστήριξη. Ο Παπανδρέου προσπαθεί να πείσει τον Σαμαρά ότι ο Καραμανλής... είχε δίκιο: ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης επενδύει στο μέλλον του όταν βάζει πλάτη να λυθούν προβλήματα, προτού καταστούν άλυτα.
«Εδώ που φτάσαμε, τι πρέπει να γίνει; Είναι λύση οι εκλογές;». Τους τελευταίους μήνες ακούω συνεχώς αυτό το ερώτημα. Και το οποίο, κακά τα ψέματα, απασχολεί ολόκληρη την πολιτική τάξη. Εύλογη απορία. Μπορεί να πέσαμε έξω, μπορεί να χρεοκόπησε η πολιτική που υποτίθεται ότι θα μας έσωζε, αλλά κάτι πρέπει να γίνει. Δεν δικαιούμαστε να αφήσουμε τον τόπο να διαλυθεί.
Είναι λύση, λοιπόν, οι εκλογές; Κατηγορηματικά, όχι. Διότι αν οι εκλογές αποτελούσαν λύση από μόνες τους, τότε θα ψηφίζαμε κάθε Κυριακή και θα λύναμε όλα μας τα προβλήματα. Οι εκλογές, όμως, είναι διέξοδος. Η μόνη διέξοδος στον ορίζοντα. Διότι η κατάρρευση δεν μπορεί να συνεχιστεί και διότι η δραματική κατάσταση που έχει περιέλθει η χώρα δεν είναι εύκολα αναστρέψιμη.
Η εθνική κυριαρχία χάνεται, η απειλή είναι συνολική για την ύπαρξη της Ελλάδας, το χάος ενεδρεύει πλέον σε όλα τα επίπεδα. Το ΠΑΣΟΚ επιθυμεί να πάρει μαζί του τη Ν.Δ. στον πολιτικό του τάφο και αυτό θα στερούσε τη χώρα από κυρίαρχες αστικές πολιτικές δυνάμεις. Θα ήταν τραγικό σφάλμα του Αντώνη Σαμαρά αν συναινούσε σε μια κυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ.
