Η σημερινή Ευρώπη
Tου Κώστα Iορδανίδη
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_2_27/11/2011_1296931)
Η Ελλάς εξασφάλισε την εκταμίευση της έκτης δόσης, αλλά ασφαλώς δεν εσώθη. Οι ελληνικές πολιτικές δυνάμεις -ευρωπαϊκού προσανατολισμού- επιβεβαίωσαν την αμετάκλητη απόφασή τους να παραμείνει η χώρα στη Ζώνη του Ευρώ.
Η ασυναρτησία που δημιούργησε η απαίτηση παροχής προσωπικών εγγυήσεων από τους αρχηγούς των κομμάτων θα πρέπει να κατέστησε σαφές ότι τα περιθώρια «αυτενεργείας» ή «εθνικών επιλογών» είναι πλέον ανύπαρκτα. Χρήσιμη γνώση, συνειδητοποιηθείσα με καθυστέρηση τρομακτική, σε μία συγκυρία που η πίστη στο κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα έχει κλονισθεί, ενώ η δημοσιονομική κρίση έχει εισπηδήσει και επηρεάζει αρνητικά χώρες εκτός του ασώτου Νότου. Θα πορευθούμε συνεπώς αρμονικά, λίγο πολύ, με τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης, και ό, τι τελικώς προκύψει.
Θα ήταν παραγωγικό, ωστόσο, να αρχίσει επιτέλους το ελληνικό σύστημα -πολιτικό και οικονομικό- να συνειδητοποιεί ότι στις μέρες μας δεν υπάρχει πλέον ούτε η «Ευρώπη των λαών», που ονειρευόταν η αριστερά, ούτε η Ευρώπη των «κυρίαρχων εθνικών κρατών», που προωθούσαν οι παραδοσιακοί αστοί, ούτε η «ομόσπονδη Ευρώπη» των οραματιστών του μέλλοντος. Υπάρχει απλώς η Ευρώπη του ενός κράτους, που ακούει στο όνομα Γερμανία. Από την άποψη αυτή είναι ανησυχητικό ότι η εξοικείωση των δύο κομμάτων εξουσίας της Ελλάδος με τη σημερινή γερμανική πραγματικότητα είναι εξαιρετικά περιορισμένη, εάν όχι ανύπαρκτη.
Εχει την ιστορική της ερμηνεία η προαναφερθείσα παραδοξότητα, αφού από την ίδρυση του ελληνικού βασιλείου και παρά το γεγονός ότι ο Οθων, ο πρώτος μονάρχης, ήταν Βαυαρός, η επιρροή των «ναυτικών δυνάμεων» -Βρετανίας και Γαλλίας - στην ελληνική πολιτική ζωή υπήρξε καταλυτική.
Εκ παραλλήλου θα πρέπει να ληφθεί υπ' όψιν ότι όταν η Ελλάς άρχισε την πορεία ενσωματώσεώς της στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες, το πολιτικό εκτόπισμα της Γερμανίας ήταν περιορισμένο, εν σχέσει με την οικονομική της ισχύ. Μόλις τον Ιανουάριο του 1979, και χάρις στον τότε πρόεδρο της Γαλλίας, Βαλερί Ζισκάρ ντ' Εστέν, Γερμανός καγκελάριος -ο Χέλμουτ Σμιτ- μετείχε για πρώτη φορά σε σύνοδο των Μεγάλων Δυνάμεων της Δύσεως.
Σταδιακώς από την εποχή εκείνη, και αφού είχε μεσολαβήσει μακρά περίοδος συνεργασίας με τη Γαλλία, η Γερμανία αναδείχθηκε εκούσα άκουσα στην ηγέτιδα δύναμη της Ευρώπης. Η διαχείριση της οικονομικής κρίσεως κατέδειξε πως το Βερολίνο επιμένει ότι ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπισθεί το πρόβλημα είναι να υιοθετηθεί πλήρως η αντίληψή του περί απολύτου δημοσιονομικής πειθαρχίας. Διεπιστώθη επίσης ότι έχει τη δυνατότητα να επιβάλει πλήρως την άποψή του.
Βεβαίως, ως ηγέτιδα δύναμη της Ε.Ε., η Γερμανία έχει αρχίσει αν στοχοποιείται - δεν είναι δίχως κόστος η ανάδειξη στην κορυφή ενός οικοδομήματος. Αλλά η ελληνική πολιτική ηγεσία, αφού δοκίμασε την ιδιότυπη γερμανική μέθοδο της πειθούς, θα πρέπει να αναζητήσει τρόπους ώστε να πείσει τον μέσο Ελληνα πολίτη ότι το εγχείρημα αξίζει πράγματι τον κόπο και τις θυσίες. Αλλως βαδίζουμε προς εμφυλιακές συγκρούσεις.
