Κρατικοποίηση τραπεζών α λα πασόκα
Tου Στέφανου Κασιμάτη
(Πηγή : http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_17/11/2011_463089)
H είδηση είναι γραμμένη στη χθεσινή «Κ» με τη δέουσα επιφύλαξη και βασίζεται σε καταγγελία της Δημοκρατικής Συμμαχίας: «Στη λύση νέου δανεισμού, αυτή τη φορά από την Τράπεζα Αττικής, φαίνεται ότι κατέφυγαν ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., προκειμένου να καλύψουν τις χρηματοδοτικές τους ανάγκες».
Εφόσον ευσταθεί η πληροφορία, η ειρωνεία (εις βάρος όλων ημών, που υφιστάμεθα τα αναπόφευκτα μέτρα) είναι αφόρητη: Ωστε, λοιπόν, αυτοί που έφτιαξαν την πλαστή ευημερία, με τη μέθοδο της εισαγωγής του μέλλοντος στο παρόν προς άμεση κατανάλωση, αυτοί που τώρα επινοούν τις αλλεπάλληλες έκτακτες εισφορές στις επιχειρήσεις, τον φόρο Πετσάλνικου για την «αλληλεγγύη», τον φόρο Βενιζέλου για την «ασφάλιση» των ακινήτων, αυτοί συνεχίζουν το ίδιο βιολί του αλόγιστου δανεισμού για τον εαυτό τους και τους μηχανισμούς τους! Δεν ντρέπονται καθόλου; (Ρητορικό ερώτημα...)
Το πρόσχημα, προφανώς, είναι ότι τα κόμματα αποτελούν τους «πυλώνες της Δημοκρατίας». Βεβαιότατα είναι! Δεν πρέπει όμως κάποτε και οι «πυλώνες» να μάθουν να λειτουργούν με τους κανόνες που ισχύουν για τους υπηκόους - πολίτες; Τι εξήγηση έχουν να δώσουν οι κομματικοί ηγήτορες στους νομοταγείς πολίτες, που τόσα χρόνια είχαν τη φρόνηση να βάζουν κάτι στην άκρη για τα απρόβλεπτα της ζωής και τώρα τραβούν από τις οικονομίες τους για να πληρώσουν το «πρόσθετο ασφάλιστρο κινδύνου», όπως κατ’ ευφημισμόν και με περισσό θράσος ονομάζει ο Ευ. Βενιζέλος τον φόρο που θα πληρώσουμε μέσω της ΔΕΗ για τα ακίνητα;
Υπό την προϋπόθεση -το επαναλαμβάνω- ότι η πληροφορία ευσταθεί, τα ερωτήματα αφορούν και την Τράπεζα Αττικής, ισχυρότερος μέτοχος της οποίας είναι το Ταμείο Συντάξεως Μηχανικών και Εργοληπτών Δημοσίων Εργων (ΤΣΜΕΔΕ): Εφόσον τα μέλη του Δ.Σ. της τραπέζης έχουν την υποχρέωση να μεριμνούν για το συμφέρον της εταιρείας (διευκρίνιση: όχι απλώς να μεριμνούν για την αποφυγή λαθών, αλλά για την εξασφάλιση του μεγίστου οφέλους της εταιρείας), οι μέτοχοι της τραπέζης και οι ασφαλισμένοι στο εν λόγω Ταμείο θα ζητήσουν εξηγήσεις από τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου της τραπέζης; Η δε Τράπεζα της Ελλάδος θα ασκήσει τα δικαιώματα που απορρέουν από τον εποπτικό ρόλο της ή θα κάνει τα στραβά μάτια, επειδή η υπόθεση είναι «διακομματική»; Και μάλιστα, όταν η Τράπεζα της Ελλάδος, προς τιμήν της, συνέβαλε και στον έλεγχο των τραπεζών από την Blackrock και στην αποκάλυψη της υπόθεση της Proton;
Τέλος, υπάρχει το μεγαλύτερο ερώτημα που αφορά το μέλλον του τραπεζικού συστήματος, εν όψει κουρέματος των ομολόγων. Εκ πρώτης όψεως, η απόφαση της κυβέρνησης να πάρει το κράτος κοινές μετοχές αντί για προνομιούχες (ουσιαστικά, δηλαδή, να πάρει το κράτος τον έλεγχο των τραπεζών) είναι σωστή. Στο κάτω κάτω, όταν οι τράπεζες αγόραζαν ομόλογα αυτού του κράτους έπαιρναν ένα ρίσκο, το οποίο αυτές ως ελληνικές μπορούσαν να το αντιληφθούν καλύτερα οιουδήποτε άλλου εξωγενούς παράγοντα. Ο δε αντίλογος ότι, στην πραγματικότητα, το κράτος με τον τρόπο του επέβαλε στις τράπεζες την αγορά δεν στέκει, διότι και οι τράπεζες εξαγόραζαν την κυβερνητική εύνοια διά του επιχειρηματικού κινδύνου που ανελάμβαναν. Τέλος, υπέρ του κρατικού ελέγχου συνηγορεί και το επιχείρημα ότι υπό τη στιβαρή κεντρική διεύθυνση του κράτους μπορεί να επιτευχθούν οι απαραίτητες συγχωνεύσεις, υπέρ των οποίων έχει μιλήσει συχνά ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος.
Σωστή απόφαση, λοιπόν, αλλά μόνον εκ πρώτης όψεως. Διότι εδώ είναι Ελλαδιστάν, δεν είναι Βρετανία ή Ηνωμένες Πολιτείες, χώρες με μακρά και ιερά παράδοση στην ανεξαρτησία της επιχειρηματικής δράσης. Αν το ελληνικό κράτος μπορούσε να εγγυηθεί ότι οι διοικήσεις των κρατικοποιημένων τραπεζών θα λειτουργούσαν με μοναδικό γνώμονα το συμφέρον των μετόχων τους, χωρίς παρεμβάσεις υπέρ του ενός ή του άλλου διαπλεκόμενου επιχειρηματία ή κομματικού φίλου, τότε ουδείς θα είχε αντίρρηση. Ας μην αυταπατώμεθα όμως, τέτοιες εγγυήσεις κανείς δεν μπορεί να παράσχει. Διότι το κράτος που θα αναλάβει τον έλεγχο των τραπεζών ταυτίζεται με αυτούς τους κομματικούς μηχανισμούς, οι οποίοι, σύμφωνα με την καταγγελία της Δημοκρατικής Συμμαχίας, ετοιμάζονται να δανειστούν με εγγύηση τις μελλοντικές κρατικές επιχορηγήσεις. (Ιδού ένας ακόμη λόγος για τον οποίο γαντζώνονται μανιασμένα στη εξουσία τους: αν έχουν τη μοίρα των δεινοσαύρων, ποιος θα πληρώσει τα παλαιότερα δάνεια;) Η κρίση που απειλεί να στείλει την Ελλάδα πενήντα χρόνια πίσω, η κρίση που αν ξεπερασθεί θα έχει κοστίσει δύο γενιές Ελλήνων, είναι πρώτα απ’ όλα πολιτική -τουλάχιστον αυτό έχουμε αρχίσει, επιτέλους, να το καταλαβαίνουμε. Συνεπώς, φοβάμαι ότι κρατικοποίηση των τραπεζών α λα γκρέκα ή, καλύτερα, α λα πασόκα συμφέρει πρωτίστως τα κόμματα που ευθύνονται για το σημερινό κατάντημα και, φυσικά, τους κολλητούς τους...
