Τα σαθρά θεμέλια του αλυτρωτισμού των Αλβανών
ή: Γιατί η Πρέβεζα δεν ήταν ποτέ και φυσικά δεν είναι "αλβανική"
Tου Νέστορος Νικηφορίδη
(Πηγή : http://infognomonpolitics.blogspot.gr)
Σκ-ηπειρί και Σκ-ηπειρία είναι τα δύο ονόματα με τα οποία αποκαλούν στην πατρίδα τους οι σημερινοί "Αλμπανοί" (νεο-ελληνιστί "Αλβανοί").
Σημειωτέον, Σκ-ηπειρία σημαίνει όχι μόνο την περιοχή του κράτους της Αλβανίας (Σκ-ηπειρί), αλλά και τίς πέριξ περιοχές όπου κατοικούν ή κατοίκησαν "Αλβανοί", έστω και καθ' υπόθεσιν! Πώς όμως προέκυψαν οι όροι Σκ-ηπειρί και Σκ-ηπειρία;
Είναι γνωστό ότι η Σκ-ηπειρί ή Σκ-ηπειρία ονομάσθηκε Αλμπανία περί το τέλος του 19ου αιώνος εν όψει σχεδίων δημιουργίας ενός νέου έθνους που θα ήταν προσδεδεμένο στην σφαίρα της Ιταλικής επιρροής (Άλμπα ήταν ένας εκ των λόφων της Ρώμης). Τούτο σχεδιάσθηκε λίγο χρόνο μετά την κατάκτηση, από τα βασίλεια της Βορείου Ιταλίας, της Νότιας Ιταλίας ή Βασιλείου της Νεαπόλεως (που ουσιαστικά ταυτιζόταν με την Μεγάλη Ελλάδα και με τους εν πολλοίς Ελληνικής καταγωγής κατοίκους της) και των Παπικών κρατιδίων-φέουδων, στο όνομα της ενώσεως όλης της Ιταλικής χερσονήσου υπό την ισχύ δυνάμεων του "Βορρά".
Η αλλαγή του ονόματος της Σκ-ηπειρίας σε Αλμπανία υπηρετούσε την απόσχιση των Σκηπειτέρ (των σημερινών Αλβανών) από την ενότητά τους με τους σχεδόν ομογλώσσους τους, Ρωμαίϊκης και Ελληνικής συνείδησης, Αρβανίτες. Διεθνή συμφέροντα δεν ήθελαν η Ρωμαίϊκη συνείδηση να επεκταθεί περισσότερο, ήθελαν τον εγκλωβισμό της στα γλωσσικά όρια του ελληνόφωνου χώρου των Βαλκανίων.
Παράλληλα με την δημιουργία Αλβανικής συνειδήσεως, επιχειρήθηκε και η δημιουργία Βουλγαρικής συνειδήσεως –και αντιστοίχων εθνικών κρατών.
Εάν τα πράγματα είχαν αφεθεί στην φυσική πορεία τους, οι Βούλγαροι θα ήσαν ενωμένοι με τους Σέρβους αφού ομιλούν παρεμφερή ιδιώματα της σλαβικής γλώσσας, και είναι αμφότεροι ορθόδοξοι χριστιανικοί λαοί, και σύντομα θα ενωνόταν η σλαβική τους αυτοσυνειδησία με την ρωμαίϊκη ιστορία τους επί Βυζαντίου. Παράλληλα, οι Σκ-ηπειτέρ της Σκ-ηπειρί ή Σκηπειρίας, θα επαναπροσελάμβαναν σιγά-σιγά την ρωμαίϊκη εθνική τους συνείδηση
α) μέσω της συγγένειας της γλώσσας τους με αυτήν των αρβανιτών ορθοδόξων χριστιανών Ελλήνων-Ρωμηών (είναι χαρακτηριστικό ότι ο Μάρκος Μπότσαρης, ήρωας αναμφίβολα Έλληνας και Ρωμηός, ομιλών ως μητρική την αρβανιτική διάλεκτο, προσπάθησε πρώτος να συγκροτήση λεξικό των λέξεων της αρβανιτικής, γραμμένων με ελληνικούς χαρακτήρες και με απόδοσή τους στην ελληνική)
β) μέσω του γεγονότος ότι οι ίδιοι είχαν εξισλαμισθεί βιαίως από τους Τούρκους, και
γ) μέσω του γεγονότος ότι ένα ποσοστό 10% εξ αυτών είχαν μπορέσει να διατηρήσουν την ορθόδοξη χριστιανική πίστη τους, παρά την πίεση των μουσουλμάνων Τούρκων και παρά την επίμονη προπαγάνδα των παπικών.
Η επιστροφή όλων των σημερινών "Αλβανών" στην ορθοδοξία και την Ρωμαιοσύνη, θα ήταν ακόμη πιο φυσική στο όνομα της ενιαίας Ελληνικότατης-Ρωμαίϊκης ιστορίας της Ηπείρου:
Διότι, ο αυτοκράτορας Διοκλητιανός, στο τέλος του 3ου μ.Χ. αιώνος, απέκοψε δύο τμήματα από το Θέμα της Μακεδονίας και ίδρυσε δύο νέες επαρχίες ή θέματα, την Παλαιά Ήπειρο και την Νέα ΄Ηπειρο. Η Παλαιά Ήπειρος εκτεινόταν από την Ναύπακτο μέχρι την Αυλώνα, και άρα πρέπει να ταυτιζόταν με τον ιστορικό χώρο της Ελληνικής Ηπείρου, περιλαμβανομένης της σημερινής Βορείου Ηπείρου ή Νοτίου Αλβανίας. Βορείως του Αυλώνος, και πέραν της ιστορικής Ελληνικής Ηπείρου, εξετείνετο η Νέα Ήπειρος. Επί πέντε αιώνες, από την εποχή του Διοκλητιανού, μέχρι τον 7ο μ.Χ. αιώνα, η Νέα Ήπειρος και η Παλαιά Ήπειρος, απετέλεσαν χωριστές επαρχίες – με κοινό όμως όνομα, Ήπειρος (βλ. Λεξικό Ηλίου, λήμμα Ήπειρος στον τόμο ΕΛΛΑΣ).
Στην συνέχεια της ιστορίας έχουμε και το Δεσποτάτο της Ηπείρου, μετά από την κατάληψη της Κωνσταντινουπόλεως από τους σταυροφόρους το 1204. Στο Δεσποτάτο αυτό, περιλαβάνονταν σχεδόν όλη η έκταση της Παλαιάς (Ελληνικής) και της Νέας Ηπείρου, που είχε ορίσει ως δύο θέματα ο Διοκλητιανός. Σύμβολο του Δεσποτάτου της Ηπείρου ήταν ο βυζαντινός αετός. Και ο εθνικός ήρωας των σημερινών Αλβανών, που λόγω του εν τω μεταξύ εξισμαλισμού τους τους είναι γνωστός με το όνομα Σκεντέρμπεης που τον αποκαλούσαν οι Τούρκοι (μπέης Αλέξανδρος, Αλέξανδρος ως Έλληνας), είχε ως πραγματικό όνομά του το Ελληνικότατο και Χριστιανικότατο όνομα Γεώργιος Καστριώτης. Αυτός λοιπόν, ο Γεώργιος Καστριώτης ή τουρκιστί Σκεντέρμπεης, πήγε και μίλησε στον πάπα σε άπταιστη ελληνική γλώσσα, ζητώντας του βοήθεια για την σωτηρία των Ρωμηών του Δεσποτάτου της Ηπείρου, στους οποίους Ρωμηούς περιλαμβάνονταν βέβαια οι πρόγονοι των σημερινών Αλβανών που πολέμησαν με σθένος τον Τούρκο κατακτητή, δίπλα στους Έλληνες Ρωμηούς (βλ. Σάθα, Αι επαναστάσεις των Ελλήνων κατά την Τουρκοκρατίαν).
Σκ-ηπειρί λοιπόν η χώρα της πρώην Νέας Ηπείρου, της οποίας ορισμένοι κάτοικοι, Σκηπειτέρ , επιθυμούν αφ' ενός μεν να οικειοποιηθούν πλήρως το τμήμα της Βορείου Ηπείρου που ανήκε στην Παλαιά Ήπειρο (Ελληνική και Ελληνόφωνη από την αρχαιότητα), αφ' ετέρου δε να επεκταθούν σήμερα νοτιώτερα, σε όλη την Παλαιά Ήπειρο (μέχρι την Ναύπακτο!!),. και σε όλη την περιοχή του πρώην Δεσποτάτου της Ηπείρου (δηλαδή και προς Κοσσυφοπέδιο, και προς Σκόπια).
Με άλλα λόγια, έχουμε χρόνια τώρα ένα δεύτερο θέμα όμοιο με το λεγόμενο «Μακεδονικό», το Ηπειρωτικό, το ζούν ως τέτοιο οι «Νεοηπειρώτες» (Σκηπειτέρ) και εμείς δεν το έχουμε καν αντιληφθή, διότι αποκαλούμε την Σκηπειρί(α) όχι Νέα Ήπειρο, όπως θα ήταν το ιστορικώς ορθό (με περιορισμό της όμως βορείως του Αυλώνος), αλλά . . . «Αλβανία». Από πού και ως πού " Αλμπανοί" οι κάτοικοι της Σκηπειρί(ας); Από πού και ως πού εχθροί των Ρωμηών Ελλήνων;
Εργαλείο αυτής της παρανοϊκής παραποιήσεως της ιστορίας που εξυπηρετεί αποκλειστικά ξένα και εκτός Βαλκανίων κέντρα αποφάσεων, μέσω του διχασμού των απογόνων των Ρωμαίϊκης συνειδήσεως κατοίκων και εθνοτήτων των Βαλκανίων, είναι προεχόντως η τουρκοαλβανική μειονότητα. Λέγεται ότι από τούς σχετικά λίγους επί τόσους αιώνες μικτούς γάμους μεταξύ Τούρκων και Σκ-ηπειτέρ, έχει προκύψει ένα ποσοστό περίπου 5% "τουρκοαλβανών" , ανθρώπων εξαιρετικής ιδιοσυγκρασίας, με κοινά δυσμενή χαρακτηριστικά των δύο φυλών: Σκληρόκαρδοι ως πολεμιστές και άνθρωποι χωρίς μπέσα –ενώ η μπέσα είναι κανονικά αρετή για τους κατοίκους της Σκ-ηπειρίας. Λοιπόν, η ιστορία διδάσκει: Τους τουρκαλβανούς χρησιμοποίησαν οι Τούρκοι για σκληρή καταπίεση των ορθοδόξων χριστιανών Ρωμηών, σε ορεινά μέρη της Πελοποννήσου, ύστερα από τα Ορλωφικά -1770- και αυτοί δεν άφισαν τίποτα όρθιο, ώστε και τους Τούρκους να ληστεύουν, τόσο που εν τέλει συνεργάσθηκαν οι Τούρκοι με τους Ρωμηούς για να εκδιώξουν τους τουρκαλβανούς αυτούς. Τουρκαλβανούς είχαν εγκαταστήσει οι Τούρκοι και στα όρια της Μάνης, στα Μπαρδούνια, για να επιβλέπουν να μην εξαπλωθεί η ελεύθερη περιοχή των Μανιατών. Τουρκαλβανός ήταν ο Αλή –Πασάς στα Γιάννενα....
Τουρκαλβανοί είναι στην σημερινοί Αλβανία όσοι έχουν υποστηρίξει ότι ο αλβανικός λαός είναι αδελφός λαός με τον τουρκικό. Πρόκειται για μορφή γενιτσάρων, που μισούν και χριστιανούς και ομοεθνείς τους, και κάνουν τα πάντα προκειμένου να εντάξουν τους τελευταίους στο άρμα της Τουρκίας, με τους ίδιους επικυρίαρχους επί του "έθνους τους".
Στην παραποίηση της ιστορικής πραγματικότητας, συμβάλλει και η ψυχολογική παράμετρος στην οποία επενδύει σίγουρα, η όποια αλυτρωτική προπαγάνδα των εξτρεμιστικών κύκλων της "Ἁλμπανίας" : Στίς λέξεις Σκ-ηπειρί καί Σκ-ηπειρία, ό,τι και αν σημαίνη αυτό το Σκ-, και μόνο η ηχητική του λοιπού μορίου της εν λόγω λέξεως (-ηπειρί), εμβάλλει στους Σκ-ηπειτέρ την ιδέα ότι η Ήπειρος είναι μέρος της Σκ-ηπειρί. Η ηχητική ομοιότητα αυτή δεν μπορεί να αγνοείται από το υποσυνείδητο του Σκ-ηπειτέρ που είναι φυσικό να θέλη μία πατρίδα μεγάλη και άξια λόγου δίπλα στην τόσο φορτισμένη με νόημα πολιτισμού Ελλάδα - που όμως στην γλώσσα του την λέει απλώς Γραικία και δεν καταλαβαίνει τι μεγάλο της βρίσκουν αυτής της Γραικίας που ιστορικά είναι όρος που αφορούσε κυρίως την Νότια Ελλάδα, και που του "διεκδικεί " από την Σκ-ηπειρί(α) "του" την . . . Ηπειρί(α)! Αρκούν δέκα Αλβανοί στην ευρύτερη Ήπειρο, για να οδηγείται εύκολα με προπαγάνδα, οποιοσδήποτε ανιστόρητος Σκηεπιτέρ να πιστεύει ότι αυτοί οι δέκα "Αλβανοί " στην Ήπειρο είναι, ό,τι περίσσεψε από... γενοκτονίες που έκαναν οι ...Γραικοί! Πόσο μάλιστα που στο θέμα εμπλέκονται οι Τσάμηδες, εξισλαμισθέντες οικειοθελώς αρβανίτες και γι' αυτό ουσιαστικά εκτουρκισθέντες (με την θρησκευτική έννοια του μεταλλαγμένου εξωμότη που μισεί παράλογα τους πρώην ομοδόξους του).
Είμαστε Έλληνες (ή Γραικοί) και "Ρωμηοί" στα μέρη του ευρύτερου Ελλαδικού χώρου. Είμαστε Έλληνες και Ρωμηοί στην Μακεδονία, στην Ήπειρο στην Θράκη, στην Μικρά Ασία ή από την Μικρά Ασία. Είμαστε Έλληνες και "Ρωμαίοι" στον Πόντο της Μικράς Ασίας ή από τον Πόντο της Μικράς Ασίας. Είμαστε Έλληνες και Ρωμανιάτες εξ ού) – Μανιάτες στη Μάνη ή από την Μάνη. Υπάρχουμε αιώνες τώρα δίπλα σε – ή και μαζί με - άλλους Ρωμηούς, Τους ορθοδόξους χριστιανούς Σέρβους, τους ορθοδόξους χριστιανούς Ρουμάνους, τούς ορθοδόξους χριστιανούς Βουλγάρους, τους ορθόδοξους χριστιανούς των Σκοπίων, τους ορθόδοξους χριστιανούς Αλβανούς. Αλλά και τους βιαίως εξισλαμισθέντας Σέρβους στην Βοσνία που σήμερα λέγονται "Βόσνιοι", και τους βιαίως εξισλαμισθέντας κατοίκους της σημερινής Αλβανίας, που λέγονται σήμερα Αλβανοί.
Συνυπάρχουμε δε όχι ως εχθροί, αλλά ως ένας ουσιαστικά λαός τον οποίον συμφέροντα ή τυχοδιωκτισμοί διήρεσαν κατά τον ρου της ιστορίας, όπως οι βίαιοι εξισλαμισμοί μικρών ως προς το σύνολο μειονοτήτων, και όπως οι εισαγόμενοι έξωθεν, ανόητοι και επικινδυνότατοι εθνικισμοί κατά τους δύο τελευταίους αιώνες.
Ειδικώτερα, οι κάτοικοι της Σκ-ηπειρί(ας) έχουν κοινό με εμάς τους Έλληνες ιστορικό Ρωμαϊκό και Ρωμαίηκο παρελθόν, πάνω από 1000 χρόνια δηλαδή, συνέχισαν δε να μην εκτουρκίζονται επί 500 χρόνια (παρά την τυπικά ίδια θρησκεία), με εξαίρεση μία μικρή σχετικά μειονότητα της τάξεως του 5% (1% ανά αιώνα μόνο!), και είναι συγγενείς γλωσσικώς με τους Έλληνες-Ρωμηούς αρβανίτες.
Θα είναι κρίμα από το 5% Τουρκαλβανών που χειραγωγούνται από το εξωτερικό, από τους Τσάμηδες που είναι εξισλαμισμένοι οικειοθελώς αρβανίτες, και από μερικούς τυχοδιώκτες, ένας υπερήφανος και φιλελεύθερος λαός, σαν τον λαό της Σκηπειρίας, ένας λαός που πολέμησε μαζί με τους Έλληνες Ρωμηούς, με ανδρεία, τους κατακτητές τούρκους, ένας λαός πού από την ορθόδοξη χριστιανική περίοδο της ιστορίας του κράτησε την εκτίμηση για την μπέσα, να συρθεί μπαμπέσικα σε μόνιμη εχθρότητα προς τον πλέον συγγενικό του λαό, τον Ελληνικό.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ 1η: Το πρόσφημα Σκ- πριν από την λέξη Ηπειρί(α) δεν έχει σήμερα κάποια σημασία στα "αλβανικά". Δεν αποκλείεται να σήμαινε κατά τον 2ο έως και 7ο μ.Χ. ακριβώς «Νέα» (Ήπειρος), ή ενδέχεται να συνδέεται με ινδογερμανική ρίζα και να σημαίνει άνω (όπως sky στα αγγλικά), οπότε το Σκ-ηπειρί(α) θα σήμαινε άνω Ήπειρος. Μην ξεχνάμε όμως ότι η γλώσσα των κατοίκων της Σκ-ηπειρί(ας) δεν εγράφετο μέχρι το τέλος του 19ου αιώνος και είναι εξαιρετικά δύσκολο να γίνουν υποθέσεις περί της ετυμολογίας.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ 2η : Πολλοί από τους αρβανιτόφωνους Έλληνες προέρχονται, όπως μου είπανε στο Σούλι, από το γεγονός ότι και ελληνόφωνοι Έλληνες αφήνανε τα παιδιά τους να μιλάνε κυρίως τα αρβανίτικα, όταν έπαιζαν με αρβανίτες - για να μπορούν να επιβιώνουν πιο εύκολα, αφού όταν μιλούσαν τα αρβανίτικα, οι Τούρκοι τα συνέχεαν με παιδιά μουσουλμάνων "Αλβανών", και δεν τα πείραζαν - υποθέτω ότι αυτή η συνήθεια θα ήταν ακόμη πιό συχνή σε γάμους μεταξύ Ελληνόφωνου ή Βλαχόφωνου Ρωμηού και Αρβανιτόφωνης Ρωμηάς ή το αντίστροφο.
