Αλιειακοί εναντίον αντιαλιειακών
Του Αντώνη Πανούτσου
(Πηγή : http://www.liberal.gr/)
Μοιάζει μακρινή η μέρα που ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης Κώστας Σκανδαλίδης έλεγε «Δεν νομίζω πως θα υπάρξει ένας ξένος που θα έρθει στο υπουργείο και θα μου πει αν θα δώσω ή όχι τα λεφτά στους αγρότες…
Να έρθει ένας μπάστακας έξω από το γραφείο μου και να λέει πού πάνε τα χρήματα, ενώ τους στόχους τους έχουμε συμφωνήσει με την τρόικα, δεν το αποδέχομαι».
Μετά από έξη ακριβώς χρόνια, μετά από μια στρατιά ξένους που όπως ο Μωάμεθ δεν πηγαίναν στα υπουργεία αλλά τα υπουργεία σε αυτούς οι πολίτες θα πρέπει να χωριστούν σε αλιειακούς και αντιαλιειακούς. Περιμένοντας ότι ένας νέος Τσίπρας θα σηκωθεί και θα πει ότι θα σκίσει την «Κύρωση της τροποποιημένης Συμφωνίας για την Ίδρυση της Γενικής Επιτροπής Αλιείας για τη Μεσόγειο». Μαζί με τις πέντε τροπολογίες για τα προαπαιτούμενα που ο ΣΥΡΙΖΑ θέτει προς ψήφιση για να διατηρηθεί στην εξουσία. Μια κομματική κατηφόρα που μπορεί να χωριστεί σε τρεις φάσεις.
Α) Στην φάση της επαναστατικότητας. Όταν από κίνημα αριστερών ευαισθησιών ο ΣΥΡΙΖΑ γίνεται κόμμα εξουσίας. Η φάση ξεκινάει με τις εκλογές του 2012 και το 26,89%. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διαπραγματεύεται αλλά στέλνει τα μηνύματα για την στάση του στις μελλοντικές διαπραγματεύσεις. Κάνοντας σαφές ότι καμία συμφωνία που έχουν υπογράψει οι σαμαροβενιζέλοι δεν είναι δεσμευτική. Η στάση του ΣΥΡΙΖΑ αν και αρνητική για την Ευρώπη δεν ήταν καταστροφική. Κάθε ευρωπαίος πολιτικός αντιλαμβανόταν ότι ένα κόμμα που διεκδικούσε την αριστερή ψήφο θα έλεγε την κουβέντα παραπάνω. Όλοι οι πολιτικοί το έχουν κάνει. Και όλοι το έχουν μαζέψει. Μόνο που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε φτιαχτεί για να κυβερνήσει. Το απέδειξε την αμέσως επόμενη περίοδο.
Β) Στο εξάμηνο της καταστροφής. Το πρώτο εξάμηνο του ΣΥΡΙΖΑ ήταν καταστροφικό όχι επειδή ακολουθήθηκε μία συγκεκριμένη καταστροφική πολιτική αλλά τρεις ταυτόχρονα. Η μία χειρότερη από την άλλη. Η πρώτη του νταουλιού. Βασιζόταν στην εκτίμηση του νουνεχή Βαρουφάκη ότι ακόμα και αν η Ελλάδα πάει σε χρεωκοπία η ζημιά θα είναι μικρή. Σε μικρό διάστημα οι αγορές θα τρέχουν να την ξαναδανείσουν.
Η δεύτερη του ακαταμάχητου Βαρουφάκη ήταν της δημιουργικής ασάφειας. Βασίστηκε στην εντύπωση ότι οι διεθνείς διαπραγματεύσεις είναι μια πασαρέλα που κερδίζει όποιος είναι πιο γοητευτικός. Ότι οι διαπραγματεύσεις δεν γίνονται για να έχουν κάποιο αποτέλεσμα αλλά για να διαρκούν μέχρι να εξαντληθεί η γκαρνταρόμπα του Βαρουφάκη ή η υπομονή των άλλων.. Η τρίτη του Πάνου Καμμένου ότι αν δεν μας σώσουν η κυβέρνηση θα κάνει την Ελλάδα Κούγκι και θα τιναχτεί μαζί της. Η φάση τέλειωσε με το περήφανο δημοψήφισμα του. Το μόνο που κέρδισε η κυβέρνηση ήταν μια ήττα και έναν – ευτυχώς μη μεταδοτικό - έρπη. Και οι θεσμοί την βεβαιότητα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πάψει να υφίσταται διαπραγματευτικά.
Γ) Η τρίτη φάση είναι της αναμονής. Γνωρίζοντας ότι κάθε διαπραγμάτευση θα καταλήγει σε ήττα η κυβέρνηση προσπάθησε να τρενάρει τις διαπραγματεύσεις όσο μπορεί ώστε να μην καταγραφεί το αποτέλεσμα. Τα αποτελέσματα ήταν τραγελαφικά. Για παράδειγμα ο Τσίπρας θριαμβολογούσε ότι πέτυχε συμφωνία για το χρέος χωρίς να λέει ποια ήταν η συμφωνία. Στην περίοδο που ξεκινάει από τον Σεπτέμβριο του 2015 η κυβέρνηση δεν διαπραγματεύεται. Υποκρίνεται ότι διαπραγματεύεται για να γαντζωθεί στην εξουσία. Και ακόμα και όταν συμφωνεί, ακόμα και όταν υπογράψει ότι υπάρχει στο τραπέζι, από μνημόνια μέχρι χαρτοπετσέτες λέει ότι τα νομοσχέδια που ψηφίζει δεν έχουν νόημα αφού δεν πρόκειται να εφαρμοστούν.
Σήμερα στην Βουλή αυτό που το 21012 ξεκίνησε με την αγέρωχη άρνηση του Σκανδαλίδη να αρνείται να δεχτεί έναν ξένο στο υπουργείο του κλείνει με πέντε τροπολογίες. Τις οποίες η κυβέρνηση έχει παραχώσει σε ένα νομοσχέδιο για την Ίδρυση της Γενικής Επιτροπής Αλιείας. Στην αίθουσα δεν θα υπάρχει η Ζωή Κωνσταντοπούλου για να σηκώνεται και να φωνάζει «Όχι σε όλα». Ακόμα όμως και αν κάποιος άλλος προσπαθούσε να την μιμηθεί μαζί με τις τροπολογίες θα καταψήφιζε και την ίδρυση της γενικής γραμματείας για το ψάρεμα της γαρίδας. Ένα κωμικό τέλος για μια τραγική διακυβέρνηση.
