Προσδοκίες και αυταπάτες
Από τον Ηλία Δημητρέλλο
(Πηγή : http://www.eboulevard.gr/)
Είναι σίγουρο ότι ο ιστορικός του μέλλοντος θα ασχοληθεί επισταμένως. Σήμερα όμως βασανίζει κυρίως εκείνους που πίστεψαν στο αφήγημα «Πρώτη φορά Αριστερά», έδωσαν τον αγώνα τους, συνέβαλαν στην άνοδο στην εξουσία του Αλέξη Τσίπρα και τώρα έχουν χάσει τη γη κάτω από τα πόδια τους με τη μνημονιακή στροφή του τρομερού παιδιού της ελληνικής Αριστεράς.
Προδομένοι, ψάχνουν να ανακαλύψουν γιατί έχουν διαψευσθεί όλες οι προσδοκίες τους, προσπαθώντας να αντιληφθούν πού τελειώνουν οι δικές τους αυταπάτες και πού αρχίζει η πολιτική προδοσία.
Είναι εκείνοι, το 50% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ (του Σεπτεμβρίου 2015) που σήμερα δημοσκοπικά δηλώνουν απογοητευμένοι από την κυβέρνηση αλλά δεν μεταναστεύουν πολιτικά ή όσοι απείχαν από τις εκλογές τον Σεπτέμβριο, παρά το γεγονός ότι εννέα μήνες πριν είχαν στηρίξει εκλογικά τον ΣΥΡΙΖΑ.
Το ερώτημα σαφές μεν, χωρίς εύκολη απάντηση δε.
Ο Αλέξης Τσίπρας είχε συμφωνήσει πριν από την ανάληψη της πρωθυπουργίας να υποχωρήσει στα κελεύσματα των δανειστών την κατάλληλη στιγμή ή η επιλογή αυτή προέκυψε στην πορεία κατά το πρώτο εξάμηνο του 2015, όταν αντιλήφθηκε ότι η ρήξη θα οδηγούσε αναπόφευκτα σε Grexit και άτακτη χρεοκοπία της χώρας και διαπραγματεύτηκε το πολιτικό του μέλλον;
Κατ’ αρχήν πρέπει να γίνει κοινά αποδεκτό ότι σκοπός όλων των ενεργειών του μέχρι σήμερα είναι να διατηρήσει την εξουσία με κάθε τίμημα.
Οι θιασώτες της πρώτης – αρκούντως συνωμοσιολογικής – άποψης υποστηρίζουν ότι ο πρωθυπουργός είχε συμφωνήσει με τον εξωτερικό παράγοντα (όπως και να ονομάζεται αυτός) πριν από την κατάκτηση της εξουσίας ότι θα ακολουθήσει το αυτό μονοπάτι με τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Ότι επιλέχθηκε δηλαδή για να κάνει τη «βρώμικη» δουλειά που καμία άλλη κυβέρνηση, πλην μιας με αριστερό πρόσημο, δεν μπορούσε να κάνει στην Ελλάδα. Να περάσει δηλαδή όλα εκείνα τα μέτρα που, αν τα περνούσε μία δεξιά κυβέρνηση, η Αθήνα θα είχε καεί. Επιχειρηματολογώντας υπέρ αυτής της θέσεως, αναφέρουν την άρνηση των Ευρωπαίων να στηρίξουν τον Σαμαρά κατά το δεύτερο εξάμηνο του 2014 να κλείσει την αξιολόγηση, και κυρίως τη μεταστροφή του Τσίπρα σε λίγες μόνο ώρες τη νύχτα του δημοψηφίσματος, παρά τον εκλογικό θρίαμβο, προδίδοντας την ψήφο του 61% του ελληνικού λαού. Θεωρούν ότι ο Τσίπρας έπαιζε θέατρο όλο αυτό το διάστημα και την κατάλληλη στιγμή έστρεψε το καράβι στη ρότα που είχε προαποφασίσει ή του είχαν υποδείξει. Είχε επιλέξει τη χρονική στιγμή που η Ελλάδα είχε πια ξεμείνει από ταμειακά διαθέσιμα, να διενεργήσει δημοψήφισμα για να μας φέρει προ τετελεσμένων.
Σύμφωνα με τη δεύτερη άποψη, ο Τσίπρας δεν είχε αποφασίσει τι θα πράξει τον Ιανουάριο του 2015. Διατηρούσε όλες τις επιλογές ανοικτές. Λόγω και του μαρξιστικού παρελθόντος του δεν απέκλειε τη ρήξη με την Ευρώπη και το ΔΝΤ και αναζητούσε εναλλακτικές σε Ρωσία, Κίνα, Ιράν και Βενεζουέλα. Εξού και τα ταξίδια σε αυτές τις χώρες κορυφαίων υπουργών προς αναζήτηση νέων διόδων δανεισμού και προμήθειας αγαθών. Εξού και οι δηλώσεις του Τσίπρα ότι «δεν φοβόμαστε να ανοιχτούμε σε καινούργιες θάλασσες για να φτάσουμε σε νέα και ασφαλή λιμάνια». Η επιλογή του συγκρουσιακού και άπειρου Βαρουφάκη ως υπουργού Οικονομικών, η ανάθεση σε αυτόν της εκπόνησης σχεδίου Β’ και η κωλυσιεργία στις διαπραγματεύσεις δείχνουν ότι ο Τσίπρας έπαιζε όλα τα χαρτιά του. Όταν διαπίστωσε ότι πλην της ΕΕ ουδείς είχε σκοπό να βάλει πλάτη και τυχόν ρήξη θα οδηγούσε τη χώρα στην καταστροφή και κυρίως ότι ο ίδιος όχι μόνο θα έχανε την εξουσία, αλλά θα εξαφανιζόταν πολιτικά ως πρωταίτιος, επέλεξε να συνθηκολογήσει. Ο Τσίπρας υιοθέτησε δηλαδή το σενάριο που εξυπηρετούσε τον ίδιο και τους συν αυτώ.
Εκ των δύο σεναρίων, θεωρώ πιο πιθανό ότι ο Τσίπρας από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε πρωθυπουργός, δεν ήθελε να έλθει σε ρήξη με τους δανειστές, αλλά να πείσει τους ψηφοφόρους του ότι διαπραγματευόταν ηρωικά. Επιθυμούσε να έλθει σε συμφωνία για ένα νέο Μνημόνιο, όπως και να βαφτιζόταν αυτό, αλλά να μη φανεί ότι υποχωρεί. Την ίδια στιγμή διαπραγματευόταν την παρουσία του στο επόμενο πολιτικό σκηνικό που στηνόταν. Κύριο μέλημά του ήταν να παραμείνει στην εξουσία. Αντιλαμβανόταν λίαν καλώς ότι οι δανειστές γνώριζαν ότι μόνο εκείνος και μια «αριστερή» κυβέρνηση μπορούσε να περάσει τα μέτρα που επέβαλαν οι δανειστές, χωρίς να ανοίξει μύτη. Αυτό ήταν το ατού του και αυτό διαπραγματεύτηκε. Η στήριξη δε που έχει λάβει απ’ όλους τους Ευρωπαίους ηγέτες και τις ΗΠΑ από τον Ιούλιο του 2015 μέχρι σήμερα δεν έχει προηγούμενο.
Και εκ του αποτελέσματος αποδείχθηκε ότι οι ξένοι έχουν δίκιο. Τα μέτρα πέρασαν άνετα…
