Η απαγόρευση του Τύπου ήταν εγκληματική
Ανδρέας Πετρουλάκης
(Πηγή : http://www.protagon.gr/)
Συμβαίνουν όλα αυτά που ακούμε για τα hot spots; Ο απόηχος των γεγονότων φτάνει στα αυτιά μας και κάποια ελάχιστα δημοσιογραφικά στοιχεία. Αν συμβαίνουν γιατί δεν έχουν ξεσηκωθεί όλοι; Τι επιτρέπει τέτοιου βαθμού αδράνεια για τα τερατώδη πράγματα που μάλλον συμβαίνουν στους νάιλον οικισμούς;
Ξέρουμε αν όντως έκαναν απεργία πείνας οι έγκλειστοι του Ελληνικού ή αν απλώς επρόκειτο για την τρίτη ψευδοαπεργία που έχουν εξαγγείλει μέχρι τώρα; Το πρώτο υποστηρίζουν οι αλληλέγγυοι, το δεύτερο ο υπουργός Μετανάστευσης. Διαλέγετε και παίρνετε, ή καλύτερα ποντάρετε, σε ποια εκδοχή βρίσκεται η αλήθεια. Ξέρουμε αν πραγματικά χρειαζόταν ο κ. Μητσοτάκης δύο διμοιρίες αστυνομικών για να επισκεφθεί τη Μόρια με ασφάλεια ή αν απέφυγε την άμεση προσέγγιση επειδή σιχαινόταν, όπως ακούστηκε στην κυβερνητική ΕΡΤ; Και εδώ κάντε τις υποθέσεις σας, γιατί τις πληροφορίες τις έχετε μόνο από τους εμπλεκόμενους στη διαμάχη, και όχι από το φυσικό διαμεσολαβητή ανάμεσα στο γεγονός και τον πολίτη που είναι ο Τύπος.
Δεν ξέρω πόσοι από σάς το έχουν συνειδητοποιήσει αλλά εδώ και πάνω από ένα χρόνο ισχύει μια πρωτοφανής για τη χώρα μας απαγόρευση. Στους χώρους φιλοξενίας των προσφύγων και μεταναστών δεν επιτρέπεται η ελεύθερη πρόσβαση σε δημοσιογράφους και φωτογράφους, παρά μόνο ελεγχόμενες σποραδικές επισκέψεις, υπό συνθήκες και με ειδική άδεια. Το ακούσαμε, το υποστήκαμε, το συνηθίσαμε, ένας ακόμα μιθριδατισμός που μας άλλαξε το κριτήριο. Σε άλλες εποχές θα ξεσηκωνόταν το σύμπαν – από αριστερούς κυρίως. Η τότε κυβερνητική εκπρόσωπος είχε ισχυριστεί ότι η απόφαση ελήφθη με σκοπό την προστασία του ιδιωτικού χώρου των προσφύγων. Σοβαρά; Ενας απολύτως δημόσιος χώρος που χρηματοδοτείται από χρήματα του ευρωπαίου φορολογούμενου και που ο έλεγχός του είναι απαραίτητος ακριβώς για την υπεράσπιση των κατοίκων του από ενδεχόμενη κρατική ανεπάρκεια ή αναποτελεσματικότητα των ΜΚΟ, αποκαλείται ιδιωτικός χώρος; Απαγορεύεται, ας πούμε, να φωτογραφήσει κανείς καταυλισμό Ρομά;
Για να τους αφήσουμε ήσυχους τους καημένους, είπαν. Να τους αφήσουμε ήσυχους να πεινάνε ανενόχλητοι. Να τους αφήσουμε ήσυχους να κολυμπούν στις λάσπες μακριά από αδιάκριτα βλέμματα. Να παγώνουν, να αλληλοεξοντώνονται, να βιάζονται, να πεθαίνουν, με εξασφαλισμένη ιδιωτικότητα. Μία τραγωδία παράλληλη στην καθημερινότητά μας σαν μακρινή φήμη. Συμβαίνουν όλα αυτά; Πού να γνωρίζει κανείς με σιγουριά; Ο απόηχος των γεγονότων φτάνει στα αυτιά μας και κάποια ελάχιστα δημοσιογραφικά στοιχεία. Αν συμβαίνουν γιατί δεν έχει ξεσηκωθεί η κοινωνία, οι οργανώσεις, φυσικά η κυβέρνηση; Τι επιτρέπει όλον αυτόν τον καιρό τέτοιου βαθμού αδράνεια για τα τερατώδη πράγματα που μάλλον συμβαίνουν στους νάιλον οικισμούς;
Ο λόγος είναι απλός. Λείπει ο αυτονόητος μηχανισμός που θα έπρεπε να λειτουργεί ακώλυτα σε μία Δημοκρατία, ο απρόσκοπτος έλεγχος του Τύπου. Ο διαρκής, ανελέητος βομβαρδισμός της κοινωνίας και της πολιτείας με ρεπορτάζ, αναλύσεις και εικόνες από τη ζωή των προσφύγων και μεταναστών. Δυστυχώς οι κοινωνίες έτσι λειτουργούν, απαιτείται συνεχής ερεθισμός των αντανακλαστικών τους – εύκολα αφαιρούνται, ξεχνιούνται και αποπροσανατολίζονται. Νομίζετε ότι αν υπήρχε όλους αυτούς τους μήνες αδιάκοπο σφυροκόπημα στις συνειδήσεις μας, όπως είχε γίνει τον πρώτο καιρό στην Ειδομένη, οι ειδήσεις από τα χοτ σποτ θα ήσαν μόνο οι θάνατοι; Αν υπήρχε τελείως ακώλυτη πρόσβαση στους δημοσιογράφους δεν θα γέμιζαν καθημερινά οι οθόνες και τα γραπτά μας από τη φρίκη που ζουν οι άνθρωποι εκεί, δεν θα επισημαίναμε διαρκώς τους κινδύνους του χειμώνα, δεν θα εξοργιζόμασταν από τη βία, την πείνα και τις στερήσεις που ακούμε ότι βασιλεύουν στους καταυλισμούς; Δεν θα γινόταν ο Τύπος ο εμβρυουλκός της έγκαιρης κυβερνητικής αντίδρασης όπως έχει γίνει τόσες φορές στο παρελθόν;
Τους αφήσαμε ήσυχους. Οχι τους μετανάστες, τους υπουργούς. Τους αφήσαμε ήσυχους να εργάζονται με τους χαλαρούς ρυθμούς τους και να στρεψοδικούν εναντίον δημάρχων, αλληλέγγυων και Νέας Δημοκρατίας όταν η αδράνειά τους συναντούσε την πραγματικότητα. Αφήσαμε ήσυχες τις ΜΚΟ να αυτενεργούν ανεξέλεγκτα χωρίς να γνωρίζουμε τον ακριβή ρόλο της καθεμιάς. Αφήσαμε ήσυχες τις συνειδήσεις μας μέχρι τον τρίτο θάνατο. Στην ουσία δεν αφήσαμε τον Τύπο να κάνει τη δουλειά του.
