Η πηγή του κακού
Γράφει ο Γιάννης Τριάντης
(Πηγή : http://www.eboulevard.gr)
Κυκλοφόρησε προσφάτως το βιβλίο του Πιέρ Μοσκοβισί, «Αν είναι μεσάνυχτα στην Ευρώπη». Αναφερόμενος στην ένταξη της Ελλάδος στην ΟΝΕ, ο Γάλλος επίτροπος της Κομισιόν σημειώνει:
«Αποδεχτήκαμε να μπει στην Ευρωζώνη μια οικονομία ελάχιστα ανταγωνιστική και ένα κράτος βαριά υπερχρεωμένο με στοιχεία που ήταν παραποιημένα». Ανάλογες επισημάνσεις έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια από κορυφαίους Ευρωπαίους παράγοντες και πολιτικούς (π.χ. Ζισκάρ ντ’Εσταίν).
Η παραδοχή αυτή αποτελεί κλειδί για να δούμε πώς μια χώρα προβληματική εκ θεμελίων, ένα κράτος που ζούσε με δανεικά και ψέματα, αλλά που διέθετε δυνατότητες ανάκαμψης, έφτασε να βυθιστεί στην άβυσσο. Και το κλειδί είναι η εγκληματική ένταξη στην ΟΝΕ. Ναι, η καταστροφική αυτή εξέλιξη, η οποία εμφανίστηκε ως μεγίστη επιτυχία και σταθμός στην ιστορία της χώρας.
Η εισδοχή στην ΕΟΚ από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και η βελτίωση των όρων ένταξης από τον Ανδρέα Παπανδρέου ήσαν σημαντικά βήματα. Δυστυχώς, δεν αξιοποιήθηκαν πλήρως τα ευρωπαϊκά κονδύλια, κυρίως από τα ΜΟΠ, που διαπραγματεύτηκε σκληρά και πέτυχε ο Παπανδρέου. Αντί για παραγωγικές επενδύσεις, σπαταλήθηκαν σε επιδοτήσεις και χαριστικά δάνεια σε προβληματικούς συνεταιρισμούς.
Όμως, η ένταξη ήταν ένα σημαντικό εν δυνάμει για την Ελλάδα, που θα μπορούσε να της εξασφαλίσει βιώσιμη ανάπτυξη.
Η ΟΝΕ, ως συνέχεια της ΕΟΚ, είναι άλλης φύσεως. Κοινό νόμισμα, ισχυρές οικονομίες και συγκεκριμένες δεσμεύσεις, ασφυκτικά περιοριστικές για τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης. Πόσω μάλλον για χώρες με αδύναμες οικονομίες, ήκιστα ανταγωνιστικές, και με κράτος –ερειπιώνα, όπως η Ελλάδα. Ενώ, λοιπόν, οι εταίροι γνώριζαν συνολικά την αρνητική κατάσταση και τα παθογενή της χώρας μας, αφενός τη χρηματοδοτούσαν ασύστολα -ενώ σήμερα την επικρίνουν γιατί ζούσε με δανεικά!- και αφετέρου τη δέχθηκαν στην Ευρωζώνη με ψεύτικα στοιχεία. Κι έτσι, απολύτως φυσιολογικά και αναπόφευκτα, η Ελλάδα βρέθηκε ανυπεράσπιστη στον λάκκο των λεόντων, δίχως καμία δυνατότητα να αποφύγει το μοιραίο. Το κτηνώδες και τιμωρητικό Μνημόνιο ήταν το επισφράγισμα των οδυνηρών εξελίξεων.
Εμβολίμως πως: ο άνισος και φλύαρος Βαρουφάκης, στις πρώτες δηλώσεις του ως υπουργός, είχε παραδεχτεί ότι το Μνημόνιο είναι σωστό κατά 70%. Δεν είχε άδικο: πλείστες όσες αναγκαίες μεταρρυθμίσεις -δημόσια διοίκηση, φορολογία, ασφαλιστικό, αντιμετώπιση της διαφθοράς, διαπλοκή κ.λπ.- έπρεπε, και θα μπορούσαν να γίνουν από τις εκάστοτε ελληνικές κυβερνήσεις. Ωστόσο, το Μνημόνιο κατά το υπόλοιπο μέρος του υπήρξε στη σύλληψή του τραγικά ερασιτεχνικό και βαρύτατα καταδικαστικό για τη χώρα. Οι επανειλημμένες ομολογίες από στελέχη του ΔΝΤ επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές.
Αν έχει νόημα η παραπομπή στον Μοσκοβισί, και στην αναντίρρητα ολέθρια ένταξη της Ελλάδος στην ΟΝΕ, είναι γιατί το «σύστημα Σημίτη» -κατ’ εξοχήν υπεύθυνο για το έγκλημα- πρώτον, συνεχίζει να κρατεί τα κλειδιά σε νευραλγικά πόστα (κάνουν ό,τι μπορούν οι δανειστές γι’ αυτό), δεύτερον, εμφανίζεται άσπιλο και παραδίδει μαθήματα σοβαρότητος, τρίτον, ετοιμάζεται πυρετωδώς να συγκροτήσει πολιτικό φορέα και, τέταρτον, ουδέποτε αισθάνθηκε την ανάγκη να ψελλίσει έστω και μια λέξη για όσα καταμαρτυρούν ο Μοσκοβισί και οι άλλοι.
Ανεύθυνοι και ψεύτες υπήρξαν, αλαζόνες και υποκριτές παραμένουν. Αλλά, πλέον, ο κόσμος ξέρει. Περιφρονεί την κακοήθη προπαγάνδα τους και απωθεί στο περιθώριο τους σεσημασμένους «εκσυγχρονιστές» και τις επιλογές τους.
(Φωτό: Ακρόπολη 1903/Fred Boissonnas)
