Γι’ αυτό χρειάζονται τα σύνορα
ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
Ολους αυτούς τους μήνες, από τις 15 Ιουλίου έως σήμερα, μου έχει κάνει εντύπωση η σιωπή των Τούρκων διανοουμένων, που σε όχι και τόσο παλαιότερους καιρούς υπήρξαν λαλίστατοι. Φόβος ή αμηχανία, ό,τι κι αν είναι, σεβαστό είναι. Πάντως, δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη η σιωπή του Ορχάν Παμούκ για παράδειγμα. Και δεν αναφέρομαι σε άμεσες πολιτικές παρεμβάσεις, για τις οποίες ελάχιστη χρείαν έχομεν των συγγραφέων και λοιπών διανοητών. Αναφέρομαι στην ανάδειξη των ουσιαστικών μετατοπίσεων που έχει υποστεί η τουρκική κοινωνία στα κοντά 15 χρόνια διακυβέρνησής της από το AKP, το κόμμα του Ταγίπ Ερντογάν. Μετατοπίσεις και ρήγματα ορατά διά γυμνού οφθαλμού, ακόμη και σε κάποιον σαν κι εμένα που δεν είμαι ούτε τουρκολόγος ούτε ειδικός. Μόνο η χρονική διάρκεια (2002-2017) παραμονής στην εξουσία του ιδίου κόμματος σε κάνουν να αναρωτιέσαι για τη φύση και τη λειτουργία της γειτονικής μας δημοκρατίας.
Διάβασα στη χθεσινή Corriere della Sera ότι πριν από την επίθεση στο κέντρο Reina της Πόλης ο διευθυντής θρησκευτικών υποθέσεων της Τουρκίας, εκπρόσωπος του κράτους, κατήγγειλε ως άπιστους όσους ετοιμάζονταν να εορτάσουν την Πρωτοχρονιά. Στη λειτουργία της Παρασκευής, το ίδιο έκανε και ο ιμάμης σε ένα από τα μεγάλα τεμένη της Κωνσταντινούπολης. Ο δε συγγραφέας Burhan Sonmez δήλωσε στην ίδια εφημερίδα ότι σε παρόμοιες καταγγελίες, και για τα Χριστούγεννα και για την Πρωτοχρονιά, προέβησαν πολλά ηγετικά στελέχη του AKP. Κι ενώ η επίσημη Τουρκία κατήγγειλε την τρομοκρατική επίθεση –το πρώτο μεγάλο γεγονός παγκοσμίως του 2017–, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στο Διαδίκτυο πολλές φωνές υπερασπίστηκαν τον δολοφόνο στο όνομα της πίστης.
«Σε συνέχεια των ευλογημένων επιχειρήσεων που διαπράττει το Ισλαμικό Κράτος κατά του προστάτη του Σταυρού, την Τουρκία...». Ετσι ξεκινάει η ανακοίνωση με την οποία αναλαμβάνει την ευθύνη μιας ακόμη μαζικής δολοφονίας η οργάνωση των σφαγέων. Αυτούς κάποτε τους βοηθούσε ο Ερντογάν, όμως αναγκάστηκε να τους εγκαταλείψει όταν άρχισε να συνεννοείται με τον Πούτιν και εγκατέλειψε την Αμερική που βοηθάει τους Κούρδους, η οποία Αμερική τον είχε αναγκάσει να απομακρυνθεί από τον φίλο του Ασαντ. Κάτι δεν πάει καλά με τον σουλτάνο της δημοκρατίας. Τώρα λέει πως κουρδική τρομοκρατία ισούται με ισλαμική τρομοκρατία. Το αποτέλεσμα της εξίσωσης είναι μία σφαγή την εβδομάδα. Πόσο μπορεί να αντέξει η συνοχή μιας κοινωνίας, όταν κάθε εβδομάδα δέχεται επιθέσεις κατά αμάχων, από το Ντιγιαρμπακίρ ώς την Κωνσταντινούπολη;
Ερώτηση κρίσεως: πόση εμπιστοσύνη μπορεί να εμπνεύσει ένας ηγέτης ο οποίος όχι μόνον δεν κρύβει τις απολυταρχικές του διαθέσεις, αλλά μέσα σε μια δεκαετία έχει αλλάξει δέκα φορές συμμάχους; Και έχει υπονομεύσει ο ίδιος, λόγω ανασφάλειας, το αξιόμαχο του στρατού του και των μυστικών υπηρεσιών; Ας μην κοροϊδευόμαστε. Το 2017, αν και νεογνόν, βγαίνει από το μαιευτήριο κουβαλώντας τα βάρη των γερασμένων του γονιών. Το 2015 δεν είναι δα και τόσο μακριά. Και όταν η ωραία Ελλάς, μαζί με την ωραία κοιμωμένη την Ευρώπη, έχει στηρίξει όλη της την πολιτική αντιμετώπισης του προσφυγικού-μεταναστευτικού στον λόγο της τιμής του κ. Ερντογάν, μήπως, λέω μήπως, θα πρέπει να αρχίσουμε να ανησυχούμε; Και αντί να ψάχνουμε με τα κιάλια φρεγάτες που θα μας πάρουν τις βραχονησίδες, να ψάχνουμε φουσκωτά που θα πλημμυρίσουν με την ανθρώπινη απελπισία τις πόλεις μας; Μέχρι ο κόσμος να γίνει παράδεισος γι’ αυτό χρειάζονται τα σύνορα, και ας είναι και θαλάσσια.
