Πρώτη προειδοποιητική βολή μιας γενικευμένης σύγκρουσης
Strategika 51-τὰ πάντα ῥεῖ. (Γαλλία)
Η εκτέλεση του σεΐχη αλ-Νιμρ, ηγέτη της σιιτικής μειονότητας στη Σαουδική Αραβία, πνιγμένη σε μια σειρά εκτελέσεων σουνιτών κρατουμένων που ανήκαν στην Αλ Κάιντα και άλλων, σιιτών, από διάφορες αυτονομιστικές ομάδες, κυρίως από τα ανατολικά της χώρας όπου συγκεντρώνονται τα μυθικά κοιτάσματα ορυκτής ενέργειας του βασιλείου, έχει όλα τα συστατικά για να προκαλέσουν την έκπληξη ενός παρατηρητή που παρακολουθεί την εξέλιξη των γεγονότων στην περιοχή της Μέσης Ανατολής του Περσικού Κόλπου κατά τα τελευταία τριάντα χρόνια.
Και για καλό λόγο. Αυτή η κλιμάκωση στο τελικό στάδιο, έχει στόχο να επανεκκινήσει, σε υψηλότερο επίπεδο, ένας δια-θρησκευτικός πόλεμος που εξυπηρέτησε τα συμφέροντα της αυτοκρατορίας λίγο μετά την εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ.
Πεζά και όσο περίεργη κι αν ακούγεται, προερχόμενη από ένα τόσο ισχυρό κράτος όπως η Σαουδική Αραβία, αυτή η ιδιαίτερα εχθρική χειρονομία απέναντι στο Ιράν, ισοδυναμεί με την εικόνα ενός σκακιστή που χάνει ξαφνικά την υπομονή του ενώπιον του αντίπαλου του, διακόπτοντας το παιχνίδι με μια πράξη βίας ή βανδαλισμού καθιστώντας αδύνατο να συνεχιστεί το παιχνίδι.
Η Σαουδική Αραβία είναι σε πόλεμο εναντίον του Ιράν και τα θεμέλια αυτής της εχθρότητας δεν περιορίζονται μόνο σε μία μοναδική ανάγνωση μιας τοπικής θρησκευτικής αντιπαλότητας σε περιφερειακό επίπεδο, όσο πραγματική και να είναι.
Στην πραγματικότητα, αυτή η απώλεια ελέγχου υπογραμμίζει ότι το Ριάντ τελικά έχασε την υπομονή του.
Ο πόλεμος στη Συρία του οποίου η Σαουδική Αραβία είναι ένας από τους σημαντικότερους πρωταγωνιστές στρέφεται όλο και περισσότερο εναντίον της, ενώ ο πόλεμος στην Υεμένη είναι σχεδόν στο στάδιο να γίνει ένας πραγματικός στρατηγικός εφιάλτης.
Η τεράστια σαουδική πολεμική προσπάθεια στο Ιράκ (από το 1979 έως το 1988 υπέρ του Σαντάμ Χουσεΐν κατά του Ιράν, στη συνέχεια, 1990 έως 2003 κατά του Σαντάμ Χουσεΐν πριν να βάλει φωτιά στη χώρα, υποστηρίζοντας φατρίες προσπαθώντας να σπάσει την επιρροή του Ιράν στη χώρα), στη Συρία (από το 1986 και πιο ενεργά από τον Μάρτιο του 2011) και στην Υεμένη (αεροπορική εκστρατεία από τις ακριβότερες της σύγχρονης στρατιωτικής ιστορίας), για να αναφέρουμε μόνο αυτά τα ανοικτά μέτωπα, υπονομεύει τελικά την οικονομία της, άρα απειλεί και τη σταθερότητα και την εσωτερική συνοχή της.
Όλα αυτά σε ένα παγκόσμιο οικονομικό περιβάλλον που χαρακτηρίζεται από μια απότομη πτώση των τιμών του πετρελαίου, μερικώς αποτέλεσμα των σαουδικών ελιγμών εντός του ΟΠΕΚ έχοντας σκοπό να καταστρέψουν τις οικονομίες της Μόσχας, του Πεκίνου και προπαντός της Τεχεράνης για λογαριασμό της Ουάσιγκτον.
Το να βάλεις φωτιά στο μπαρούτι είναι εύκολο. Η ζημιά έχει γίνει. Το να σβήσεις τη πυρκαγιά είναι όμως πολύ δύσκολο. Οι ανατολικές επαρχίες του Βασιλείου, όπου συγκεντρώνονται τα περισσότερα πετροχημικά συγκροτήματα, φιλοξενεί μια σιιτική μειονότητα της οποίας οι αξιώσεις μπορούν ανά πάσα στιγμή να στραφούν σε αποσχιστικές διεκδικήσεις ή κάποια μορφή υποτέλειας προς την Τεχεράνη. Το σενάριο της κατάτμησης της χώρας πλανάται για δεκαετίες πάνω από το βασίλειο.
Τελικά, όλα εξαρτώνται από την αντίδραση ή για να είμαστε ακριβείς, από την ικανότητα της Τεχεράνης και των συμμάχων της να μην απαντήσουν σε μια άμεση πρόκληση και να μην οδηγηθούν σε ανοικτή αντιπαράθεση με το Ριάντ, δηλαδή με τη Ουάσιγκτον ...
Μόλις δύο ημέρες μετά το πέρασμα στο νέο έτος 2016, παρακολουθούμε την πρώτη προσπάθεια να προκαλέσει μια άμεση ολίσθηση σε ένα γενικευμένο παγκόσμιο πόλεμο.
(Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά για τον Ινφογνώμων Πολιτικά, 3.1.2016)
