The game is over
Αντώνης Πανούτσος
(Πηγή : http://www.protothema.gr)«Με έναν νόμο και σε ένα άρθρο θα καταργήσουμε το μνημόνιο». «Τα βλέπω». «Θα πάμε για βοήθεια στη Ρωσία». «Τα βλέπω». «Στην Κίνα». «Τα βλέπω». «Στην Αμερική». «Τα βλέπω».
«Θα μπούμε στην BRICS». «Τα βλέπω». «Θα το κάνουμε Κούγκι». «Τα βλέπω». Οπως σε ένα τραπέζι της πόκας, οπου ένας άσχετος έχει κάτσει και μπλοφάρει και μπλοφάρει και μπλοφάρει και οι άλλοι λένε «τα βλέπω» και «τα βλέπω» και «τα βλέπω», κάπου τα τσιπάκια της Ελλάδας εξαντλήθηκαν. Τα φύλλα ανοίξανε, δεν είχαμε τίποτα και τώρα η κυβέρνηση δεν απλώνει τα χέρια για να τα μαζέψει αλλά για να τις δώσουν κάνα κατοστάρικο να μη γυρίσει με τα πόδια σπίτι.
Οταν το βράδυ της Πέμπτης ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ντόναλντ Τουσκ έλεγε στον Αλέξη Τσίπρα «The game is over», είχε δίκιο. Το παιχνίδι τελείωσε. Από την αρχή η κυβέρνηση είχε αντιμετωπίσει τη διαπραγμάτευση σαν παιχνίδι. Διαφημίζοντας ότι τη διαπραγμάτευση αναλαμβάνει ο -τρομάρα του- ειδικός στη θεωρία των παιγνίων Γιάνης Βαρουφάκης. Οταν ο Τσίπρας είδε ότι εμπιστεύτηκε έναν εγωπαθή άσχετο, έβαλε και τους άλλους να παίξουν, κάτι που δεν κατάφεραν είτε επειδή και αυτοί δεν σκάμπαζαν, είτε επειδή κάθισαν στο τραπέζι όταν τα φύλλα είχαν μοιραστεί και το παιχνίδι ήταν χαμένο.
«The game is over», είπε ο Ντόναλντ Τουσκ και ο Τσίπρας παρεξηγήθηκε. «Το 1,5 εκατομμύρια άνεργοι, τα 3 εκατομμύρια φτωχοί στην Ελλάδα και οι χιλιάδες οικογένειες που ζουν χωρίς εισόδημα, μόνο με τη σύνταξη των παππούδων, δεν είναι παιχνίδι», υποτίθεται ότι του απάντησε. Ο ίδιος όμως τους έκανε κομμάτι του παιχνιδιού. Οταν τους υποσχόταν ότι θα έλυνε το πρόβλημά τους με τον νόμο και το άρθρο χωρίς να προσθέσει «αν βέβαια συμφωνεί ο Τουσκ».
Η στρατιά των σκιών του 1,5 εκατομμυρίου των ανέργων είναι πρώτη φορά που ακούγεται στη διαπραγμάτευση. Στο πεντάμηνο που ο ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι κυβέρνηση, ασχολήθηκαν με τις καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών, με το άνοιγμα της ΕΡΤ, με το 10% αύξηση και τα σάντουιτς της ΔΕΗ, αλλά για τους ανέργους του ιδιωτικού τομέα δεν ακούστηκε κουβέντα. Είναι υποκριτικό τώρα να αναφέρονται. Οπως είναι αστείο να προβάλλονται σε έναν Ευρωπαίο οι συντάξεις ως άτυπα επιδόματα ανεργίας. Αυτά είναι καλά για το εσωτερικό.
Στο εξωτερικό μπορείς να μιλάς με αριθμούς. Για παράδειγμα, πλαφόν στις συντάξεις θα είναι τα 1.500 ευρώ. Μόνο που το 90% τέτοιων συντάξεων είναι του ευρύτερου δημόσιου και τραπεζικού τομέα και τέτοιες κουβέντες δεν θα ακουστούν. Θα ακουστούν τα: «Είμαι αποφασισμένος για ριζικές μεταρρυθμίσεις σε Ασφαλιστικό, κατάργηση πρόωρων, ενοποίηση Ταμείων τον Οκτώβριο», που υποτίθεται -γιατί βγαίνει από κυβερνητικές πηγές- ότι είπε την Πέμπτη στον Τουσκ. Αλλά αυτές είναι οι υποσχέσεις του χασούρη, που ζητάει λεφτά και λέει ότι θα πάνε για τη μεταρρύθμιση και τους ανέργους. Αλλά με το που βγει θα πάνε στο Δημόσιο. Παίξαμε, χάσαμε και όσο πιο γρήγορα κλείσουμε τα φύλλα τόσο πιο γρήγορα θα ξεχάσουμε μια άθλια παρτίδα.
Τελευταία ευκαιρία
Μια από τις αγαπημένες μου φράσεις είναι του Αντρέ Μορνέ, δημόσιου κατήγορου στη δίκη για δοσιλογισμό του ήρωα του Βερντέν, στρατάρχη Πετέν. Οταν ο στρατάρχης ισχυρίστηκε ότι σχημάτισε την κυβέρνηση του Βισύ για να σώσει ζωές Γάλλων στρατιωτών, ο Μορνέ απάντησε: «Στρατάρχα, αγαπάτε τους Γάλλους περισσότερο από τη Γαλλία». Τη φράση θυμήθηκα διαβάζοντας ένα άρθρο του ιστορικού της σύγχρονης Ελλάδας, Μαρκ Μαζάουερ, στους «Financial Times». Αναφερόμενος στην κρίση, ο Μαζάουερ έδωσε τον τίτλο: «Μια τελευταία ευκαιρία για τον Τσίπρα να διαλέξει την πατρίδα πάνω από το κόμμα».
Καιροσκόπος ή πολιτικός;
Αν ο Τσίπρας αποφασίσει να μετατραπεί από αντεξουσιαστής μαθητής σε πολιτικό και καλύψει τον χώρο του ΠΑΣΟΚ που πηγαίνει προς εξαφάνιση, μπορεί να σώσει την Ελλάδα θυσιάζοντας το κόμμα του, έγραψε ο Μαζάουερ. Η επιλογή θα διαχωρίσει τον καιροσκόπο από τον πολιτικό.
