H Aμερική, η Συρία και η βοήθεια στους «καλούς» αντάρτες
Προβληματισμός μετά την υποστήριξη κοινοτήτων της χώρας στον Ασαντ – Οι στόχοι των γειτονικών κρατών – Ο κίνδυνος Λιβανοποίησης
The New York Times
(Πηγή : http://news.kathimerini.gr)
Οι ενδείξεις ότι η αμερικανική κυβέρνηση αναμειγνύεται ολοένα και περισσότερο στην ενίσχυση των Σύρων ανταρτών που επιχειρούν να ανατρέψουν τον πρόεδρο Μπασάρ Αλ Ασαντ διαρκώς πληθαίνουν.
Το επιχείρημα ότι πρέπει να γίνει το «κάτι παραπάνω», προκειμένου να τερματιστεί η διένεξη πριν από την ολοκληρωτική κατάρρευση του συριακού κράτους και πριν το δηλητήριο της διαθρησκευτικής σύγκρουσης αποσταθεροποιήσει τον Λίβανο, το Ιράκ και την Ιορδανία, είναι ισχυρό. Ελπίζω, πάντως, ότι πριν ο πρόεδρος Ομπάμα εμπλακεί βαθύτερα στη συριακή κρίση θα έχει προηγουμένως λάβει ικανοποιητικές απαντήσεις στα κάτωθι ερωτήματα.
Η εξέγερση κατά του Ασαντ ξέσπασε στις 15 Μαρτίου του 2011. Εκτοτε και άπαντες προβλέπουν την πτώση του. Γιατί, ωστόσο, βρίσκεται ακόμα στην εξουσία; Αυτό οφείλεται εν μέρει στην υποστήριξη της Ρωσίας και του Ιράν, η πραγματικότητα όμως είναι ότι ο Ασαντ υποστηρίζεται από σημαντικές κοινότητες εντός Συρίας. Η μουσουλμανική αίρεση των Αλεβιτών, που διοικεί τη χώρα από το 1970 και η οποία αποτελεί το 12% του πληθυσμού πιστεύει ότι είτε θα διατηρήσει τα ηνία στα χέρια της, είτε θα πεθάνει στα χέρια της πλειοψηφίας των σουνιτών (74%). Οι χριστιανοί που αποτελούν το 10% και αρκετοί κοσμικοί σουνίτες, ιδιαίτερα οι έμποροι, έχουν ταχθεί στο πλευρό του Ασαντ, διότι εκτιμούν πως αν ανατραπεί θα επέλθει το χάος. Κανείς εξ αυτών δεν πιστεύει ότι οι αντάρτες μπορούν ή επιθυμούν να δημιουργήσουν μια πολυπολιτισμική και κοσμική δημοκρατία. Γιατί εμείς θεωρούμε πώς κάνουν λάθος;
Ποιοι είναι οι στόχοι του Κατάρ και της Σαουδικής Αραβίας; Πρέπει πραγματικά να πιστέψουμε, λοιπόν, ότι οι δύο φονταμενταλιστικές μοναρχίες, οι δύο μεγαλύτεροι χρηματοδότες της συριακής εξέγερσης ενδιαφέρονται για πολυπολιτισμική δημοκρατία στη Συρία; Μια δημοκρατία που οι ίδιες δεν ανέχονται στις χώρες τους;
Οι Σύροι αντάρτες χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες: τους Δημοκράτες που επιθυμούν να είναι ελεύθεροι πολίτες σε μια χώρα όπου όλοι έχουν ίσα δικαιώματα, όσους επιθυμούν να είναι ελεύθεροι, αλλά στο πλαίσιο ενός κράτους με πιο διακριτό ισλαμικό χαρακτήρα, και τέλος αυτούς που επιθυμούν να είναι ελεύθεροι σ’ ένα κράτος όπου η σουνιτική πλειοψηφία θα είναι απόλυτος κυρίαρχος. Την περασμένη εβδομάδα παραιτήθηκε ο επικεφαλής του Εθνικού Συνασπισμού - της οργάνωσης ομπρέλα των αντιπολιτευτικών κινημάτων, Μοάζ Αλ Χατίμπ. Αφορμή για την κίνηση αυτή αποτέλεσε η αντίδραση των ανταρτών στην πρόταση για διάλογο με το καθεστώς Ασαντ που κατέθεσε προ δεκαημέρου. Ποιος μπορεί να διαβεβαιώσει τους Αλεβίτες ή τους χριστιανούς ότι θα έχουν θέση στη μετά Ασαντ εποχή, όταν οι ίδιοι οι αντάρτες δεν μπορούν να συνυπάρξουν αρμονικά μεταξύ τους;
Ο εμφύλιος του Λιβάνου διήρκεσε 14 χρόνια. Διευθετήθηκε, εν τέλει, το 1989 βάσει της αρχής «κανένας νικητής, κανένας ηττημένος». Επέτρεψε στη χριστιανική μειονότητα της χώρας να αντιπροσωπεύεται στο Κοινοβούλιο με αριθμό δυσανάλογα μεγαλύτερο του πληθυσμού της προκειμένου να διασφαλιστούν τα συμφέροντά της. Υστερα από καιρό, ίσως οι αντάρτες να εγγυηθούν το μέλλον των Αλεβιτών και των χριστιανών στη Συρία, καθώς μόνο με αυτό τον τρόπο μπορεί το κράτος να παραμείνει αδιαίρετο. Επιθυμούμε να περιμένουμε; Μήπως, τελικά, δεν μας απασχολεί ιδιαίτερα η προοπτική να δημιουργήσουν οι Αλεβίτες ένα δικό τους κρατίδιο, οι σουνίτες καταλάβουν την υπόλοιπη Συρία και οι χριστιανοί μεταναστεύσουν στον Καναδά; Το συμπέρασμά μου: Γνωρίζουμε τι είδους Συρία θα θέλαμε να δούμε και έχουμε αντιληφθεί το κόστος ενδεχόμενης αποτυχίας μας. Δεν διακρίνω, ωστόσο, συναίνεση στο εσωτερικό της Συρίας για το είδος της πολυπολιτισμικής και δημοκρατικής Συρίας στην οποία προσβλέπουμε.
Αν κάποιος μπορεί να με πείσει πως εξοπλίζοντας τους κοσμικούς αντάρτες θα υποχρεώσουμε τον Ασαντ και τους Σύρους σε μια ειρηνική διευθέτηση και στη συνέχεια θα μπορέσουμε να επικεντρωθούμε στην εξουδετέρωση των φονταμενταλιστών ανταρτών, τότε είμαι έτοιμος να ακούσω.
Πρόκειται για ένα πρόβλημα από την Κόλαση, όπου το επιθυμητό είναι σχεδόν αδύνατο. Ετσι, επικροτώ τον πρόεδρο Ομπάμα για τους προσεκτικούς του χειρισμούς.
