Από τον Μυστήριο
Στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης, ενδεχομένως και προηγουμένως, διάφοροι «τύποι» Ελλήνων επιχειρηματιών διέπρεψαν οικονομικά και γιγαντώθηκαν.
Η οικονομική γιγάντωση προσέδωσε σε πολλούς εξ αυτών – όσοι τελικά το επιθυμούσαν – και πολιτική δύναμη, με αποτέλεσμα να ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις, να επιβάλουν ως ηγέτες πολιτικούς μειωμένης ικανότητας, ενδεχομένως και αντίληψης, ενώ πάρα, μα πάρα πολλοί βουλευτές και δημοσιογράφοι να βρίσκονται στο pay-roll τους.
Ο ένας «τύπος» επιχειρηματία ήταν οι εφοπλιστές. Η πλειοψηφία τους άνηκαν σε παραδοσιακά τζάκια της εφοπλιστικής κοινότητας και οι γόνοι τους συνέχιζαν το έργο των προγενεστέρων. Εκμεταλλευόμενοι την πετρελαϊκή κρίση της δεκαετίας του ’70 οι πιο παλιοί εξ αυτών έγιναν ζάμπλουτοι. Ο εμπορικός στόλος ελληνικών συμφερόντων είναι σταθερά στην πρώτη πεντάδα παγκοσμίως, τα κέρδη όμως για την χώρα σίγουρα δεν ήταν ποτέ τα προσδοκώμενα, αφού η πλειοψηφία των πλοίων τους είναι υπό ξένη σημαία, για λόγους φορολογικούς και εργατικής νομοθεσίας. Κινούμενοι ανάμεσα σε Σίτυ, Ελβετία, Μόντε Κάρλο και Πειραιά – αν υπήρχε πολύ σοβαρός λόγος – οι Έλληνες εφοπλιστές περισσότερο ακούγονταν για το τι μπορούν να συνεισφέρουν, παρά για το τελικά συνεισέφεραν. Άλλωστε οι περισσότεροι είναι παντελώς άγνωστοι στην κοινή γνώμη. Οι κατά καιρούς προσπάθειες της ελληνικής Πολιτείας να δώσει κίνητρα να σηκώσουν ελληνική σημαία στα πλοία τους έμειναν ημιτελείς και δεν απέφεραν τα προσδοκώμενα αποτελέσματα.
Ενδιάμεσος «τύπος» αποτελούν οι εφοπλιστές εκείνοι που έγιναν πάμπλουτοι την τελευταία εικοσαετία από το λαθρεμπόριο πετρελαίου με τη συνενοχή φυσικά της επίσημης πολιτείας που εξέθρεψε ανάλογα φαινόμενα για λόγους φυσικά μαύρου πολιτικού χρήματος…
Ένας άλλος «τύπος» επιχειρηματία που θέριεψε την τελευταία τεσσαρακονταετία ήταν εκείνου που έπαιρνε δουλειές – έργα από το Δημόσιο. Εκείνος δηλαδή που συνέδεσε απόλυτα το επιχειρείν με την ανάληψη δημοσίων έργων και προμηθειών. Οι περισσότεροι προβεβλημένοι επιχειρηματίες του τόπου ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία. Με τα χρήματα του ελληνικού λαού φτιάξανε δρόμους, γέφυρες, αεροδρόμια που κόστισαν δέκα φορές περισσότερο από το προϋπολογισθέν (το οποίο και αυτό ήταν υπερτιμολογημένο), εκπροσωπούσαν στρατιωτικές βιομηχανίες από τις οποίες αγοράσαμε – εννοείται πανάκριβα – άχρηστα πυροβόλα, «τυφλά» αεροπλάνα, υποβρύχια που γέρνουν, πωλούσαν πανάκριβα φάρμακα και ιατρικά υλικά στα δημόσια νοσοκομεία και ασφαλιστικά ταμεία. Τα «πουλέν» αυτά φυσικά πρωταγωνίστησαν στο πλιάτσικο των έργων για τους Ολυμπιακούς Αγώνες και στη «Ληστεία του Χρηματιστηρίου». Τώρα, βέβαια αφού καταβρόχθισαν τον κρατικό αγλέορα, πολλοί εξ αυτών εμφανίζονται και ως αναξιοπαθούντες και απαιτούν την κρατική ενίσχυση για να μην καταστραφούν.
Στην ίδια κατηγορία ανήκουν και εκείνοι που πλούτισαν, αφού πρώτα με την ανοχή της Πολιτείας φέσωσαν αναρίθμητους άλλους καλόπιστους, δεν πλήρωσαν ποτέ τα ασφαλιστικά ταμεία και τις υποχρεώσεις του στο Δημόσιο και άφησαν απλήρωτους τους εργαζόμενους τους.
Άλλος «τύπος» επιχειρηματία είναι εκείνος που με την ανοχή ή και τη συνενοχή των κρατικών ελεγκτικών μηχανισμών πωλούσαν τα προϊόντα τους σε τιμές πολλαπλάσιες από εκείνες των αντιστοίχων προϊόντων στην Ευρώπη. Είναι κυρίως εκείνοι που έφερναν στην Ελλάδα ένα φάρμακο ή ένα ιατρικό μηχάνημα και το πωλούσαν σε πολλαπλάσια τιμή, αφού πρώτα τα είχαν τσεπώσει όλοι όσοι εμπλέκονταν στην κρατική τιμολόγηση αυτών. Το κράτος άλλωστε πλήρωνε, και τότε είχε πολλά χρήματα για ξόδεμα, άρα και για φάγωμα.
Κάποιοι άλλοι πωλούσαν το ίδιο προϊόν τους ακριβότερα στο ελληνικό σούπερ μάρκετ από στο γερμανικό. Φυσικά και αυτοί πλούτισαν εις βάρος του Έλληνα καταναλωτή. Το ωραίο είναι ότι τα εν λόγω «κομμάντα» ή έχουν μεταφέρει τα εργοστάσιά τους στην Βουλγαρία ή απαιτούν ότι θα το πράξουν για να εκβιάσουν την Πολιτεία.
Το ερώτημα όμως που τίθεται ευλόγως, είναι τι έκαναν και τι θα κάνουν όλοι αυτοί οι «τύποι» όλα αυτά τα χρόνια που η χώρα κλονίζεται και έχει καταστραφεί οικονομικά. Έβαλαν πλάτη τώρα στα δύσκολα ξεπληρώνοντας μικρό έστω μέρος από όσα έχουν φάει από τον πλούτο του λαού. Εννοείται ότι το ερώτημα είναι ρητορικό.
Αμέσως μόλις ενέκυψε η κρίση, οι εν λόγω έσπευσαν να μεταφέρουν από τις ελληνικές τράπεζες στην Ελβετία και σε άλλους φορολογικούς παραδείσους, όσα χρήματα δεν είχαν καταθέσει εκεί προηγουμένως. Ουδείς είναι σε θέση να υπολογίσει το σύνολο των χρημάτων που μεταφέρθηκαν την περίοδο πριν και κατά την διάρκεια της μεγάλης κρίσης.
Ακόμη και το τελευταίο διάστημα που υποτίθεται ότι έχει καλυτερέψει η κατάσταση στο τραπεζικό σύστημα, ουδείς εξ αυτών διανοήθηκε να επαναφέρει έστω τα χρήματα που φυγάδευσε. Ποσώς τους ενδιαφέρει το γεγονός ότι αν τα χρήματα αυτά ήταν κατατεθειμένα σε ελληνικές τράπεζες, θα προσέδιδαν έτι περισσότερο χρηματοπιστωτική σταθερότητα στο τραπεζικό σύστημα.
Το ακόμη τραγικότερο όμως είναι ότι πολύ μεγάλο μέρος των φυγαδευθέντων στο εξωτερικό χρημάτων, αποτελεί προϊόν της λεηλασίας των δημόσιων ταμείων που περιγράφηκε πιο πάνω.
Ουδείς εξ αυτών δεν τόλμησε να επενδύσει στην χώρα, τώρα την περίοδο της κρίσης. Που η Ελλάδα και οι Έλληνες δοκιμάστηκαν και η ανεργία έχει χτυπήσει κόκκινο.
Ουδείς εξ αυτών δεν ανέλαβε να συνδράμει στην προσπάθεια για την απομείωση του ελληνικού χρέους.
Ουδείς εξ αυτών ξεκίνησε οποιαδήποτε επιχειρηματική προσπάθεια με μόνο κίνητρο την φιλοπατρία και το εθνικό συμφέρον, ή την κοινωνική του ευαισθησία.
Ουδείς ένιωσε την ανάγκη να πράξει οτιδήποτε για τους ασθενέστερους συμπατριώτες του που δοκιμάζονται από την κρίση. Αδιαφόρησαν πλήρως για τα εκατομμύρια των νεόπτωχων και των ανέργων, μεταφέροντας μάλιστα κάποιοι εξ αυτών τις έδρες στους σε φορολογικούς παραδείσους. Κάποιοι άλλοι απλώς πέταξαν τους εργαζόμενους τους στον δρόμο, όταν συνάντησαν τα πρώτα ζόρια.
Οι σημερινοί Έλληνες οικονομικώς ισχυροί στερούνται εθνικής συνειδήσεως, στερούνται ελληνικής παιδείας. Και ναι μεν το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα, αλλά στην ιστορία μας έχει να επιδείξει τα φωτεινά παραδείγματα των εθνικών ευεργετών των αρχών του αιώνα ή των «χορηγών» της Αθηναϊκής Δημοκρατίας. Τα αγνοούν όμως, είτε απλώς αδιαφορούν, καθώς προφανώς η πρόοδος και η ανάπτυξη της χώρας τους, αλλά και η συνεισφορά στο κοινωνικό σύνολο δεν αποτελεί θέμα στο Δ.Σ. των εταιρειών τους, ούτε καν στο φτωχό μυαλουδάκι τους…
Οι εξαιρέσεις φυσικά και υπάρχουν, όπως παραδείγματος χάριν κάποιες αγαθοεργίες που όμως πάντα συνοδεύονται από κάποια κάμερα, όμως εν τέλει επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή για την χώρα, χάριν της οποίας οι περισσότεροι έγιναν πάμπλουτοι.
Τα Σέβη μου.
ΜΥΣΤΗΡΙΟΣ
