Το αυτο(α)νόητο του πράγματος
Στέφανος Κασιμάτης
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
Καταλαβαίνω ότι τώρα πρέπει να έχει αρκετό ελεύθερο χρόνο στη διάθεσή του (όταν δεν γυμνάζεται, βεβαίως), αλλά πιστεύει στ’ αλήθεια ο Γιώργος Παπανδρέου ότι ήταν προς το συμφέρον του η παρέμβαση της περασμένης εβδομάδας; Ηταν για το καλό του –να το πω όσο πιο απλά γίνεται– να μας θυμίσει ότι είναι εδώ και μάλιστα ότι έχει βλέψεις να επανέλθει στην πολιτική; Δυστυχώς για τον Γιώργο, ναι. Το πιστεύει.
Η δυνατότητά του να πιστεύει κάτι τέτοιο είναι η προσωπική τραγωδία του και, εν μέρει, τραγωδία για τη χώρα. Εν μέρει, όχι καθ’ ολοκληρίαν· διότι ένα εξίσου μεγάλο μέρος της ευθύνης (αν όχι μεγαλύτερο) ανήκει στον επί πενταετία πρωθυπουργό, τον οποίο διαδέχθηκε ο Γιώργος. Από τη Ραφήνα όπου κάθεται και βλέπει τον χρόνο να περνά, ο Κώστας Καραμανλής θα έπρεπε να στείλει ένα δώρο στον Γιώργο να τον ευχαριστήσει. (Λουλούδια ίσως να είναι παρεξηγήσιμο. Μια πίτσα και δυο μπίρες ίσως;) Οσο βγαίνει ο Γιώργος και προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, να εξηγήσει τι εννοούσε με το «λεφτά υπάρχουν» και πώς εννοούσε την «επανάσταση του αυτονόητου» κ.λπ., τόσο ο Κώστας θα μπορεί απερίσπαστος να συνεχίζει τις δημιουργικές δραστηριότητές του στη Ραφήνα και να ελπίζει ότι ο χρόνος θα λειτουργήσει προς όφελός του.
Διότι, ας μη γελιόμαστε, και οι δύο αυτοί ελπίζουν σε κάποια «δικαίωση» και, από την πλευρά του καθενός τους, λογικό είναι να το ελπίζουν. Γιατί ποιος θα ήθελε να φέρει για πάντα το στίγμα του πρωθυπουργού της χρεοκοπίας; Oμως το πώς διαχειρίζεται ο καθένας τις προσδοκίες του κάνει όλη τη διαφορά. Ο Κ. Καραμανλής, ως έξυπνος άνθρωπος, φαίνεται ότι έχει καταλάβει καλά τι έπαθε – και, ενδεχομένως, τι μας έκανε. Κατά κάποιο τρόπο μάλιστα, θέλησε να δείξει ότι αναλαμβάνει και την ευθύνη, ηττώμενος στις εκλογές του 2009, στις οποίες κατέφυγε ζητώντας μέτρα δημοσιονομικής εξυγίανσης, έστω και αν ώς τότε τα είχε αποφύγει. Κατάλαβε ότι αν δεν εξαφανιζόταν αμέσως από το προσκήνιο, ο «λογαριασμός» για τον ίδιο θα μεγάλωνε, καθώς με την έλευση της κρίσης θα άρχιζε αναπόφευκτα να αποκαλύπτεται και η έκταση του χάους στην οικονομία, για την οποία επί πέντε χρόνια ο ίδιος δεν είχε κάνει τίποτα. Χάθηκε λοιπόν από προσώπου γης και έκτοτε παραμένει σιωπηλός. Αδιάφορος ήταν ως πρωθυπουργός ο Κ. Καραμανλής. Οποιος τον έχει γνωρίσει, όμως, δεν υπάρχει περίπτωση να σας πει ποτέ ότι δεν είναι έξυπνος ή ότι δεν έχει αντίληψη του συμφέροντός του.
Ο άλλος, τώρα, ο Γιώργος, είναι οπωσδήποτε ταλαντούχος και ιδιαίτερα προικισμένος άνθρωπος, αλλά –πώς να το πω;– ιδιοφυΐα δεν τον λες. Γι’ αυτό και συμπεριφέρεται σαν να μην έχει πάρει χαμπάρι τίποτα και επανέρχεται στην «επανάσταση του αυτονόητου» για να μας εξηγήσει τι πήγε στραβά, ενώ την ίδια ώρα του διαφεύγει το πράγματι αυτονόητο ότι, δηλαδή, μερικά λάθη στην πολιτική –και στη ζωή γενικώς– δεν διορθώνονται με κουβέντες. Μάλλον χειρότερα γίνονται. Πρέπει να περάσει πολύς χρόνος και, αν βοηθήσει σκανδαλωδώς και η τύχη, ίσως να υπάρχει μια ελπίδα για το μέλλον. Ειδάλλως, όσο επιμένει να επιστρέφει στο «αυτονόητο» δεν κάνει τίποτε περισσότερο παρά να επιβεβαιώνει το ανόητο της προσπάθειάς του...
Η πρώτη φορά
Από το πρωί της περασμένης Παρασκευής ακούω διαφόρους να ρωτούν (με έναν ανεπαίσθητο τόνο απογοήτευσης στη φωνή, είναι αλήθεια...) αν ήταν ανάγκη, τέλος πάντων, ο Φορτσάκης να καλέσει προληπτικά την Αστυνομία στο Πανεπιστήμιο για την αποτροπή των καταλήψεων, εν όψει Πολυτεχνείου. Στη συνήθη εκδοχή του, ο τύπος του ανθρώπου που ειλικρινά αναρωτιέται αν ήταν απαραίτητη η παρουσία της Αστυνομίας, διαθέτει δημοκρατικές ευαισθησίες και σέβεται την (νεώτερη) παράδοση του τόπου. Δεν είναι αναρχικός ή αντιεξουσιαστής. Θέλει, ασφαλώς, την Αστυνομία να συμμετέχει στον εορτασμό του Πολυτεχνείου, αλλά την θέλει να περιορίζεται στον παραδοσιακό ρόλο της: να γίνεται στόχος για τις ασκήσεις των αναρχικών στη ρίψη των μολότοφ, να μην εμποδίζει τις εορταστικές εκδηλώσεις, όπως οι πυρπολήσεις αυτοκινήτων και, βασικά, να φροντίζει ώστε η γιορτή να μην ξεφεύγει και πολύ από τα γεωγραφικά όρια που ορίζει η παράδοση, δηλαδή πέριξ του Μετσοβίου και της πλατείας Εξαρχείων.
Κατά κανόνα, ο ίδιος (θέλω να πιστεύω, καλοπροαίρετος) άνθρωπος, αυτός που θίγεται από την παρουσία της Αστυνομίας, είναι και εκείνος που ονειρεύεται το πανεπιστήμιο απαλλαγμένο από την τρομοκρατία των αναρχικών και των διαφόρων φυλών τους, ελεύθερο από την ανομία όπου εκκολάπτονται οι νεότερες γενιές τρομοκρατών, είτε είναι από αυτούς με τις χύτρες ταχύτητας είτε από τους άλλους με τα καλάσνικοφ. Θέλει όμως αυτό να συμβεί από μόνο του. Χωρίς αναμέτρηση δυνάμεων με τους αναρχικούς, χωρίς φασαρίες και αγωνίες, χωρίς φωνές και νεύρα. Να ξυπνήσουμε –αν είναι δυνατόν– ένα ωραίο πρωί και οι κακοί να έχουν εξαφανιστεί! Αν η ζωή ήταν έτσι, όμως, ώστε το σύμπαν να συνωμοτεί για την πραγματοποίηση των ευσεβών πόθων μας, τότε ο Κ. Καραμανλής θα κυβερνούσε ακόμη αμέριμνος και θα είχε βάλει πλώρη πλησίστιος για ακόμη μια τετραετία...
Χάρη στον Φορτσάκη, είναι η πρώτη φορά από την εποχή της Γιαννάκου που βρίσκεται, επιτέλους, κάποιος να αψηφήσει το «κεκτημένο» ενός ιδιότυπου του υποκόσμου που έχει αναπτυχθεί τις τελευταίες δεκαετίες στα πανεπιστήμια και τα καταδυναστεύει. Θα είναι επίσης η πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες, όπου απέναντι στην αληταρία, η οποία συστηματικά εκμεταλλεύεται την επέτειο, θα βρεθεί όχι μόνο η Αστυνομία αλλά και οι πανεπιστημιακές αρχές. Κάτι τέτοιο θα τολμούσα να πω ότι μοιάζει με πρόοδο...
Ηδη πρώην
Ο Ανδρέας Ψυχάρης παραιτήθηκε από τη βουλευτική έδρα του και, με αυτή την πρωτοβουλία του, επέτρεψε να «γυρίσουν τα γρανάζια» της Ιστορίας, αν μου επιτρέπεται η μηχανολογική μεταφορά, καθώς την έδρα του παραιτηθέντος στη Βουλή καταλαμβάνει ο Αλέξανδρος Μωραϊτάκης. Επομένως λοιπόν, ίσως η μέρα αυτή –μια υπόθεση κάνω, τίποτε περισσότερο– να αποδειχθεί στο μέλλον ιστορική. Ισως τα εγγόνια μας θα πηγαίνουν στο σχολείο και θα μαθαίνουν ότι η περίοδος ανάκαμψης και, εν τέλει, εθνικής αναγέννησης της χώρας ξεκίνησε από τη μέρα που ο Μωραϊτάκης μπήκε στη Βουλή. Ποιος ξέρει... Πάντως, θα συνιστούσα στο νέο μέλος του Κοινοβουλίου σύνεση: ας τυπώσει από τώρα κάρτες με τον τίτλο του πρώην βουλευτή. Για να μη χρειασθεί να το προσθέσει αργότερα ιδιοχείρως. Δεν θα ήταν καθόλου ωραίο να δίνει μια κάρτα με μουντζούρες...
Τι του μένει;
Διαβάζοντας τον κατάλογο των αρμοδιοτήτων που πέρασαν, με μια υπογραφή του πρωθυπουργού, από τον υπουργό Οικονομικών Γκίκα Χαρδούβελη στον υφυπουργό του Γιώργο Μαυραγάνη, αναρωτήθηκα τι απομένει πλέον στον Χαρδούβελη. Πιθανώς να εκπροσωπεί στο Eurogroup και το EcoFin τον Γιώργο Μαυραγάνη; Δεν είναι άσχημα...
(Στην φωτογραφία : Κ. Αγοραστός και Γ. Πατούλης: η ηγεσία της Τοπικής Αυτοδιοίκησης)
