Ακρότητες άλλων εποχών
Αλέξης Παπαχελάς
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
Μας πιάνει ώρες ώρες μια μανία, σαν να θέλουμε να σπρώξουμε την πατρίδα μας στον γκρεμό! Ακούω διάφορους σχολιαστές και πολιτικούς να εκστομίζουν πολύ βαριές κουβέντες για χούντες, αποστασίες, κρεμάλες, δωσίλογους και άλλα παρόμοια. Καταλαβαίνουν πόσο μεγάλη ζημιά κάνουν στη χώρα; Το 2014 δεν έχει τίποτα να κάνει με το 1965 ή το 1967 ή οιαδήποτε άλλη τραγική στιγμή της σύγχρονης ιστορίας μας. Οταν χρησιμοποιούμε όρους από το παρελθόν είναι σαν να θέλουμε υποσυνείδητα να ξαναζήσουμε την ταραγμένη σύγχρονη ιστορία μας. Κοιτάξτε όμως γύρω μας. Ναι, υπάρχει ασύλληπτος πόνος, μεγάλη κούραση της κοινωνίας και μια αίσθηση απελπισίας. Δεν είμαστε, ωστόσο, μία χώρα όπου μπορεί κάποιος να συζητάει στα σοβαρά για καθεστώς χούντας όσο και να διαφωνεί με τη Χ πολιτική ή με την συμεριφορά κάποιων αστυνομικών στα Εξάρχεια. Συνηθίζουμε όμως στην υπερβολή, στο ατέλειωτο κρεσέντο της υστερίας που πολώνει τα πράγματα και κόβει συνεχώς γέφυρες συνεννόησης. Θα έπρεπε μέχρι τώρα να έχουμε καταλάβει ότι το κτήνος του λαϊκισμού, τώρα μάλιστα που έχει θεριέψει, δαγκώνει τους πάντες, ακόμη και εκείνους που το τάισαν γιατί νόμιζαν ότι τους συνέφερε. Εκείνοι που αποκαλούσαν δωσίλογους τους πολιτικούς τους αντιπάλους, υβρίζονται τώρα οι ίδιοι ως προδότες. Δεν τελειώνει πουθενά αυτή η τρέλα. Ορισμένοι κυνικοί ήδη βιάζονται να δουν τον ΣΥΡΙΖΑ να γεύεται το πικρό φρούτο από το δέντρο της στείρας, ακραίας διαμαρτυρίας που και ο ίδιος καλλιέργησε. Εδώ όμως δεν μιλάμε για επιτραπέζιο παιχνίδι, αλλά για την τύχη μιας χώρας.
Ζημιά κάνουν και εκείνοι που πολώνονται με ακραίο τρόπο από την άλλη πλευρά. Οσο ανεύθυνη και αν είναι η ρητορεία του ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορεί κάποιοι να την εμφανίζουν σαν έναν τρίτο γύρο εκ μέρους όσων θέλουν να πάρουν την εκδίκησή τους για τη Βάρκιζα. Μπορεί όντως να υπάρχουν 20-30 τρελαμένοι που θέλουν να ζήσουν μια ιστορική φαντασίωση. Η ελληνική κοινωνία, όμως, δεν θα το σηκώσει, γιατί υπάρχει ακόμη η τάξη των νοικοκύρηδων που ξέρουν ότι έχουν χάσει πολλά αλλά δεν θέλουν την Ελλάδα, Αίγυπτο.
Μπορούμε, λοιπόν, να βάλουμε ένα φρένο στην υπερβολή, στο μίσος, στον φανατισμό; Δεν θέλουμε προφανώς να ξαναζήσουμε σε αυτό τον τόπο διχασμούς, εμφυλίους, περιόδους ανωμαλίας. Οσο βάζουμε στην καθημερινότητά μας αυτούς τους όρους που ανήκουν σε μιαν άλλη εποχή, αυξάνουμε τον κίνδυνο να ξαναζήσουμε τα ίδια. Είναι ευθύνη όλων μας να απομονώσουμε τις ακραίες φωνές, από όπου και αν προέρχονται, στο εσωτερικό των διαφόρων κομμάτων, στον δημόσιο διάλογο. Δεν το καταλαβαίνουμε, αλλά αυτή η βαρβαρότητα, ο κανιβαλισμός μάς κάνει να ξεχωρίζουμε πολύ από τους υπόλοιπους ευρωπαϊκούς λαούς, μας καθιστά «ξεχωριστή περίπτωση». Το έχουμε βεβαίως βαθιά χαραγμένο αυτό το στιλ στο DNA μας. Περάσαμε όμως 40 χρόνια θεσμικής σταθερότητας και έχουμε φτάσει σε ένα επίπεδο ευημερίας που, ακόμη και σήμερα, μας κάνει να συγκαταλεγόμαστε στις 40 πλουσιότερες χώρες του πλανήτη. Ζούμε μια ιστορική περίοδο, με πολύ μεγάλους εσωτερικούς και εξωτερικούς κινδύνους. Ας αφήσουμε τους υστερικούς και τους φανατισμένους στη γωνιά τους, από όπου και αν προέρχονται, και ας βάλουμε τις βάσεις για μία νέα φάση συνεννόησης και αυτοσυγκράτησης. Θα χρειασθούμε και τα δύο στις δύσκολες μέρες που έρχονται.
