Ο κτίστης
Tου Αλέξη Παπαχελά
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_10/06/2012_446176
Ξέρω ότι δεν είμαι μόνος όταν αναζητώ μέσα στο σκοτάδι και την απελπισία των ημερών αυτών τον Κωνσταντίνο Καραμανλή του 2012, ο οποίος θα μπορέσει να ηγηθεί μιας διαλυμένης χώρας, να ξανακτίσει το κράτος της, να αποφύγει τον εμφύλιο και την ήττα της δραχμής και να επιβληθεί στο όργιο της ανομίας.
Πώς τον φαντάζομαι; Εναν αυτοδημιούργητο άνθρωπο που δεν έχει περάσει μέσα από τους φθαρμένους και διεφθαρμένους κομματικούς μηχανισμούς ή εν πάση περιπτώσει δεν έχει αφομοιωθεί από αυτούς. Εναν άνθρωπο που έχει δουλέψει στη ζωή του, ο οποίος ξέρει τι θα πει «βγαίνει ή δεν βγαίνει το μαγαζί» και ο οποίος έχει το «ψώνιο» να νοιάζεται για την πατρίδα του περισσότερο από ό,τι νοιάζεται «για την πάρτη του».
Αναρωτιέμαι βεβαίως αν μπορείς σε αυτό το περιβάλλον να έχεις ποτέ έναν Κων. Καραμανλή ή ακόμη κατά πόσον θα επιβίωνε ο ιστορικός ηγέτης στις σημερινές αντίξοες συνθήκες. Η Ελλάδα του 1955 δεν είναι η Ελλάδα του 2012. Ο Καραμανλής ήξερε να τα βγάλει πέρα με τους λίγους και εκλεπτυσμένους... είναι η αλήθεια, νταβατζήδες της εποχής του. Είχε όμως στα χέρια του ένα κράτος που δούλευε, μια δημόσια διοίκηση που μπορούσε να αρχίσει και να τελειώσει -χωρίς κλεψιές- ένα μεγάλο έργο. Υπήρχε επίσης μια κοινωνία που ήξερε τι θα πει σκληρή δουλειά και που είχε ένα όραμα ανάπτυξης για τον τόπο. Ακόμη και η Αριστερά της εποχής είχε ένα επίπεδο που δεν συγκρίνεται με τους χουλιγκανισμούς της εποχής μας.
Μαζεύεται λοιπόν αυτή η κοινωνία, έστω και με έναν παλαιό Καραμανλή; Δεν θα είναι μια εύκολη υπόθεση. Δεν υπάρχουν πολλές χώρες όπου δάσκαλοι πήραν παιδιά μικρά από το χέρι και τα έβαλαν να πετάνε πέτρες σε αστυνομικά τμήματα, χωρίς καμία μάλιστα συνέπεια. Ούτε βεβαίως υπάρχουν χώρες όπου ένα κρίσιμο κομμάτι του κρατικοδίαιτου ιδιωτικού τομέα ζούσε μέσα στην απάτη και την άνομη δοσοληψία χωρίς καμία εποπτική αρχή να κάνει τη δουλειά της.
Ψάχνουμε παρ’ όλα αυτά τον άνθρωπο που θα πείσει ότι μπορεί να ξανακτίσει τη χώρα και θα το κάνει με «τσαμπουκά» και αυτοπεποίθηση και προς τα μέσα και προς τα έξω. Τον άνθρωπο που θα πει στον ελληνικό λαό «σκάσε και κολύμπα γιατί πρέπει να σταθεί στα πόδια της η χώρα και να αποκαταστήσουμε την περηφάνια μας» και ταυτοχρόνως θα εξηγήσει στους ξένους πως «ακούστε να δείτε, αυτά που θέλετε δεν γίνονται έτσι! Θα υποσχεθώ κάποια πράγματα, θα τα κάνω, αλλά εσείς θα βάλετε πλάτη».
Προφανώς ψάχνουμε για σούπερμαν επί δέκα. Πρέπει να έχει γερό στομάχι, γερά νεύρα, ατσάλινους συνεργάτες και ανεξάντλητη υπομονή και αυτοπεποίθηση. Θα πρέπει να του απαγορεύσουμε να διαβάζει ή να ακούει όσα παρανοϊκά θα λέγονται και θα γράφονται γι’ αυτόν και εκείνος θα πρέπει να μιλάει απ’ ευθείας με τον λαό, λέγοντας σκληρές αλήθειες που θα δίνουν όμως την προοπτική της ανάπτυξης και της ευνομίας. Ο συστηματικός και διαχρονικός ανεμιστήρας λάσπης και συνωμοσιολογίας έχει προσπαθήσει να ακυρώσει οιονδήποτε σοβαρό, έμπειρο άνθρωπο. Ο ένας είναι «τραπεζίτης», ο άλλος «ξέρεις εσύ, είχε επιχείρηση...», ο τρίτος έκλεψε νεράντζια από τον γείτονα... Το λόμπι της δραχμής και της οπισθοδρόμησης τα έχει καταφέρει να αποθαρρύνει μέχρι τώρα κάθε σοβαρό άνθρωπο που σκεπτόταν να αναμειχθεί στην πολιτική ή στα δημόσια πράγματα. Ετσι φτάσαμε στη σημερινή κατάντια, στην εθνική παρακμή και τα πρόθυρα της καταστροφής. Κάπου εδώ, σε λίγες μέρες, τελειώνουν όμως τα ψέματα και η όποια αστική τάξη αυτής της χώρας, οι Ελληνες της Διασποράς που αγαπούν τον τόπο, οι νέοι που έχουν πολλά να προσφέρουν αλλά τους διώχνει η μιζέρια, πρέπει να βρουν τον τρόπο, τα μέσα, το όραμα για να δώσουν τη μάχη. Ανθρωπος για τον πάντοτε εύκολο ρόλο του «μεγάλου χαλαστή» βρέθηκε. Ανθρωπος για τον ρόλο του κτίστη;
