Της Ζέζας Ζήκου
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_02/06/2012_445098)
Υπάρχουν αρκετά σημάδια, που υποδεικνύουν τις δημοσιονομικές δυσκολίες μιας χώρας, από την απόδοση που ζητούν οι επενδυτές για να επενδύσουν στα ομόλογά της έως τον αριθμό των συμβολαίων για την κάλυψή τους έναντι του κινδύνου εθνικής χρεοκοπίας.
Ο απλούστερος τρόπος, παρά ταύτα, για να εξακριβώσει κανείς τη δημοσιονομική κατάσταση μιας χώρας είναι το τεστ Χίλεϊ. Στις 28 Σεπτεμβρίου του 1976, ο Ντένις Χίλεϊ, τότε υπουργός Οικονομικών της Βρετανίας, επρόκειτο να ταξιδέψει στο Χονγκ Κονγκ για να συναντηθεί με τους ομολόγους του. Με τη στερλίνα, τις αγορές και την εμπιστοσύνη της κοινής γνώμης να βρίσκονται σε ελεύθερη πτώση, ακύρωσε το ταξίδι του λίγα, μόλις, μέτρα μακριά από το αεροδρόμιο Χίθροου.
Επέστρεψε στο υπουργείο και επικοινώνησε με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Αυτό το κεφάλαιο είναι ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά εκείνης της εποχής. Μια ολόκληρη κυβέρνηση ήταν πλέον έρμαιο των εξελίξεων και ο Χίλεϊ εξαναγκάστηκε να λάβει στυγερά μέτρα λιτότητας. Η ισπανική κυβέρνηση περνά πλέον αντίστοιχη δοκιμασία. Από τη μια έχει να αντιμετωπίσει το τραπεζικό χάος και από την άλλη τα χρέη των περιφερειών. Παράλληλα, όπως και στην Ελλάδα, η Ε.Ε. απαιτεί από αυτήν να πάρει μέτρα, τα οποία όμως απλά δεν μπορεί. Πρόκειται δηλαδή, για έναν αργό θάνατο! Οι ταμίες της Ε.Ε. θέλουν πειθαρχία. Θέλουν την ισπανική κεντρική κυβέρνηση να υπογράψει συμφωνίες λιτότητας, που θα δεσμεύουν τους Καταλανούς, τους Βάσκους και όλους γενικά τους Ισπανούς...
Μόλις τον περασμένο Νοέμβριο η κρίση έδωσε όλη την εξουσία στον Ραχόι. Τον μεγαλύτερο εκλογικό θρίαμβο στην ιστορία του κατέγραψε το κεντροδεξιό Λαϊκό Κόμμα υπό τον Μαριάνο Ραχόι, στις βουλευτικές εκλογές της 20ής Νοεμβρίου 2011, ενώ οι κυβερνώντες Σοσιαλιστές υπέστησαν τη χειρότερη ήττα του κόμματος από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Ισπανία, μετά τον θάνατο του Φράνκο, το 1975.
Ηδη η Ισπανία έριξε ήδη δύο… βόμβες που έχουν φέρει τον πανικό στις παγκόσμιες οικονομικές ελίτ. Πέρα από τα τεράστια ποσά που θα απαιτηθούν, προκειμένου να σωθούν οι τράπεζες, η κυβέρνηση της Ισπανίας θα πρέπει να καλύψει και τους λογαριασμούς των σχεδόν χρεοκοπημένων περιοχών της χώρας, όπως είναι η Καταλονία. Για να το πετύχει, θα πρέπει να στραφεί στις χρηματαγορές, εκλιπαρώντας για δάνεια, κάτι που θα ανεβάσει κι άλλο τα ήδη υψηλά επιτόκια δανεισμού την ώρα που οι αγορές της Ευρώπης παραπαίουν εν μέσω γενικού πανικού. Ετσι, η Ισπανία μάλλον θα σπεύσει κι αυτή να ζητήσει μια ακόμη μεγαλύτερη διάσωση από την Ε.Ε.
Η Ισπανία είναι μια ομοσπονδία, που κρατιέται στη θέση της μέσω επιδοτήσεων, και στρεβλής λογιστικής πρακτικής. Το πάθος των Καταλανών και των Βάσκων για ανεξαρτησία, ελέγχεται προς το παρόν από ένα σύστημα που δίνει σε αυτές τις περιοχές μεγάλη πολιτική και δημοσιονομική αυτονομία. Το σύστημα αυτό λειτουργούσε καλά, όσο η χώρα ανθούσε οικονομικά, οι αγορές της φούσκωναν, το χρήμα ήταν φτηνό και η πίστωση απεριόριστη.
Αλλά, τώρα υπάρχει πληθώρα οικονομολόγων εντός Ισπανίας, που υποστηρίζουν ότι το πραγματικό πρόβλημα της χώρας είναι το ευρώ και ότι θα ανακάμψει οικονομικά μόνο αν φέρει πίσω την πεσέτα. Η Ισπανία, λοιπόν, είναι η χώρα που θα μπορούσε να καταλήξει πρώτη απ’ όλες εκτός Ευρωζώνης και το «Spexit» (η Ισπανική έξοδος απ’ το ευρώ) θα έρθει πριν από το «Grexit» (την απειλούμενη ελληνική αποχώρηση απ’ την Ευρωζώνη), προβλέπουν οι γνωστές Κασσάνδρες..
