Η Σούζι και οι τρεις κομμουνιστές
ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Τη Σούζι, Αμερικανίδα αεροσυνοδό, γλυκυτάτη και πρόσχαρη, όπως μου γράφει αναγνώστης, την είχε γνωρίσει με μια παρέα φίλων του στον Μόλυβο αρχές δεκαετίας του ογδόντα.
Κάθισαν μαζί στο καφενείο με την υπέροχη θέα και αφού γνωρίστηκαν για τα καλά, τη ρώτησαν τι γνώμη έχει για τον Γκας Χολ. Εκείνη απάντησε αφελώς πως δεν τον ξέρει κι εκείνοι την ενημέρωσαν πως πρόκειται για τον Γ.Γ. του Κομμουνιστικού Κόμματος των ΗΠΑ. Οταν το άκουσε η Σούζι έσκασε στα γέλια. Εκείνοι της αποκάλυψαν πως και αυτοί οι ίδιοι είναι κομμουνιστές, κάτι που εκείνη το βρήκε ιδιαιτέρως διασκεδαστικό, διότι συνέχισε να γελάει. Την επομένη έμαθαν πως η Σούζι, ψάχνοντάς τους για να τους αποχαιρετήσει, ρωτούσε στην αγορά αν φάνηκαν οι «τρεις κομμουνιστές», προφανώς θεωρώντας την ιδιότητα τόσο σπάνια ώστε να φτάνει για να ξεχωρίζουν από όλους τους υπόλοιπους, σαν μπασκετμπολίστες σε χωριό Πυγμαίων.
Κάθισαν μαζί στο καφενείο με την υπέροχη θέα και αφού γνωρίστηκαν για τα καλά, τη ρώτησαν τι γνώμη έχει για τον Γκας Χολ. Εκείνη απάντησε αφελώς πως δεν τον ξέρει κι εκείνοι την ενημέρωσαν πως πρόκειται για τον Γ.Γ. του Κομμουνιστικού Κόμματος των ΗΠΑ. Οταν το άκουσε η Σούζι έσκασε στα γέλια. Εκείνοι της αποκάλυψαν πως και αυτοί οι ίδιοι είναι κομμουνιστές, κάτι που εκείνη το βρήκε ιδιαιτέρως διασκεδαστικό, διότι συνέχισε να γελάει. Την επομένη έμαθαν πως η Σούζι, ψάχνοντάς τους για να τους αποχαιρετήσει, ρωτούσε στην αγορά αν φάνηκαν οι «τρεις κομμουνιστές», προφανώς θεωρώντας την ιδιότητα τόσο σπάνια ώστε να φτάνει για να ξεχωρίζουν από όλους τους υπόλοιπους, σαν μπασκετμπολίστες σε χωριό Πυγμαίων.
Αν η Σούζι είχε την ευκαιρία να εντρυφήσει στα βαθιά της ελληνικής ιδιαιτερότητας θα κατέληγε στο άκρως διασκεδαστικό συμπέρασμα πως η ιδιότης του «κομμουνιστή» όχι μόνον δεν είναι σπάνια παρ’ ημίν, όχι μόνον θεωρείται φυσιολογική, αλλά έχει και ηθικό πρόσημο. Γενικώς είναι συνυφασμένη με το «καλό». Τόσο συνυφασμένη, δε, ώστε τα καθεστώτα που την εφήρμοσαν να κατηγορούνται ότι δεν το έπραξαν ορθά, κοινώς την πρόδωσαν. Είναι και αυτό σύμπτωμα της ιδιοπροσωπίας μας: μια ιδέα θεωρείται καλή, ακόμη και όταν η ιστορική της ύπαρξη μόνον τερατογενέσεις έχει να επιδείξει. Και ας αφορά αυτή η ιδέα τη συγκρότηση της κοινωνίας και όχι τον πλατωνικό έρωτα. Αυτή η ηθική διάσταση του ζητήματος είναι που επιτρέπει στην Ελλάδα να διαθέτει το τελευταίο κομμουνιστικό κόμμα του δυτικού κόσμου – υπάρχει ακόμη και σήμερα και το Κ.Κ. ΗΠΑ για όποιον ενδιαφέρεται.
Πόσοι αριστεροί δεν θεωρούν ότι θα ήταν καλύτερα εάν ο Εμφύλιος είχε τελειώσει με νίκη των κομμουνιστών, και πόσοι δεν πιστεύουν πως η Ιστορία θα δώσει μιαν ακόμη ευκαιρία στην ιδέα να επιδείξει το κάλλος της; Επειδή δε η πολιτική ζωή της χώρας μας, αδυνατώντας να διαχειρισθεί την πραγματικότητα των προβλημάτων, καταφεύγει στην ηθικολογία ένθεν κακείθεν, επειδή η ιδιότης του «αριστερού» παρ’ ημίν είναι μια μετωνυμία της ιδιότητος του «κομμουνιστή», η αριστερά ταυτίζεται με το «καλό». Ετσι, όσοι απογοητεύονται από τον ΣΥΡΙΖΑ απογοητεύονται επειδή θεωρούν πως δεν είναι «αριστερά». Οι ίδιοι θεωρούν «νεοφιλελεύθερη» την εφαρμογή των μνημονίων, η οποία με τους φόρους έχει αφαιμάξει κάθε οικονομική δραστηριότητα.
Αναλαμβάνω την πρωτοβουλία να ενημερώσω το κοινό του ΣΥΡΙΖΑ πως πρόκειται για αριστερό κόμμα. Οταν ο κ. Βερναρδάκης δηλώνει πως «η αυτονόμηση των ΜΜΕ είναι παθογένεια» διατυπώνει μια γενική αρχή της αριστεράς: το κόμμα, διά του κρατικού μηχανισμού, πρέπει να ελέγχει την κοινωνία σε όλα τα επίπεδα. Αυτή είναι η ελληνική αριστερά: αυταρχική, με ολοκληρωτικούς ιδεασμούς και κομμουνιστική παιδεία. Γράφημα της ελληνικής ιδιοπροσωπίας, που μπορεί να φαινόταν αστεία στη Σούζι, όμως εμείς είμαστε καταδικασμένοι να την παίρνουμε στα σοβαρά.
ΥΓ.: Εγραψα πως ο κ. Ζιάγκας σήκωσε τραπέζι με τα δόντια, προκαλώντας τον θαυμασμό του αειμνήστου Ανδρέα. Λάθος πληροφορία. Προφανώς επρόκειτο περί άλλου σοσιαλιστού, τον οποίον μπέρδεψα με τον κ. Ζιάγκα. Ζητώ συγγνώμη από την Ιστορία.
